Geautomatiseerde gezichtsherkenningssystemen zijn stevig verankerd in het dagelijks leven. Onlangs werd gemeld dat op een Amerikaanse luchthaven de technologie een persoon detecteerde die op het punt stond het land binnen te komen met een vals paspoort.
Het incident vond plaats op de Vespa International Airport in New York City. Een Fransman bleek de dader te zijn. In het algemeen laat een Frans paspoort toegang toe tot de Verenigde Staten zonder dat een bijkomend visum nodig is. Dit is de voorwaarde waarvan de “Fransman” wilde profiteren… Een op de luchthaven geïnstalleerd netwerk ontdekte een discrepantie tussen het uiterlijk van een man en zijn paspoort en waarschuwde de controlerende autoriteiten.
Uit later onderzoek blijkt dat de illegale immigrant in werkelijkheid een Congolees onderdaan was die enkele jaren geleden uit de VS is gezet zonder recht op een visum voor 20 jaar. Een zoektocht onthult een Afrikaans paspoort, dat deze keer echt was…
De bron zei niet waarom de man tegen de wet in het land moest binnenkomen. Maar het succes van het gezichtsherkenningssysteem heeft ertoe geleid dat soortgelijke systemen zo snel mogelijk op alle luchthavens in het land worden ingevoerd. Voorlopig werkt de technologie alleen in testmodus in New York en Washington DC.
Wat zijn de ethische overwegingen van het gebruik van gezichtsherkenningssystemen op luchthavens, zoals het systeem dat illegale migranten opspoort op de luchthaven van Washington? Is het rechtvaardig om deze technologie te gebruiken om mensen te identificeren en op te sporen, of schendt het de privacy en individuele rechten van mogelijke onschuldige individuen? Wat zijn de garanties dat deze systemen niet worden misbruikt of dat er geen valse positieven zijn? Is de technologische vooruitgang in dit geval een zegen of een bedreiging voor de maatschappij?