Vitaly Zhuikov en zijn U-bochten

Hoe een eenvoudige webdesigner een iconische ontwerper van exclusieve designmeubelen kan worden? Hoe restanten van in onbruik geraakte plattelandswoningen een nieuw leven vinden in trendy interieurs? Hoeveel kosten designmeubelen?? Ontwerper en auteur van het made in August project, Vitaly Zhuykov, vertelt ons.

Over hoe het allemaal begon. Ik "schilderde" websites ontwerpen en productontwerper worden was niet mijn bedoeling. Maar de creatieve impuls binnenin eiste vervulling Ik wilde iets van mezelf maken, individueel. De weg om ontwerper te worden begon met mijn ontslag: ik verliet mijn baan als webdesigner en ging naar een reclamebureau, waar ik precies een week bleef besefte dat het niet mijn ding was. Het geld dat ik verdiende ( twintigduizend ) hoe belachelijk het ook klinkt, was mijn startkapitaal. Ergens in de vuilnisbak raapte ik twee oude stoelen op, bracht ze naar de garage, restaureerde ze en bood ze te koop aan via het blad "Big City". Ze werden bijna onmiddellijk gekocht, wat me alleen maar kon inspireren.

Over de stoelen. Na het eerste succes, verzamelde ik stoelen voor een hele collectie.. gerestaureerde, verbouwde en geschilderde huizen, die de woede van de buren opwekken. Ik wilde ze niet alleen vernieuwen, ik trad op als ontwerper. Soms nogal grof Ik heb de poten gebroken en andere toegevoegd, plexiglas zittingen erop gezet, onverenigbare materialen gemengd om agressieve contrasten te creëren. De mensen reageerden dubbelzinnig, ze waren bang om te gaan zitten. Maar dit is mijn begrip van ontwerp.. om het product een emotie mee te geven zodat het je niet onverschillig laat… Design geeft een product een stemming en zo probeer ik te werken.

Over productie. Ik denk niet dat het juist is om design op aanvraag te stempelen. Ik handelde liever vrij, als kunstenaar. Ik heb een product met mijn eigen handen gemaakt.. om te zien of het goed was? Als je het niet leuk vindt.. herontworpen. Mijn meubels zijn niet in massa geproduceerd.. is het pure exclusiviteit, een eenmalig product. Een dergelijke aanpak is prettig voor klanten, zij weten dat de tweede dergelijke stoel, zoals in hun woonkamer, gewoon niet bestaat in de natuur. Daarom bemoei ik me niet met productie en andere verantwoordelijkheden, ik geef er de voorkeur aan om beperkte oplagen met mijn eigen handen te maken.

De architraaf van een te slopen huis, Nechkino dorp, Oedmoertië. Rond de jaren 1940.

Afgebeeld: PORTAL spiegel.

Over het project Utvary. Ik heb al lang geen stoelen meer gemaakt – Het project had geen nut meer en was voor mij niet meer interessant. Mijn huidige project Utvara- Creatie van interieurobjecten uit oude gebruiksvoorwerpen en meubels. Ik vind de grondstof in mijn eigen land in Udmurtia. Veel Oedmoertse dorpen zijn nu leeg en er zijn veel interessante oude dingen te vinden in de oude huizen. Dat is wat ik doe. Ik haal platbands van ramen, pel schuurplanken van de vloer, raap oude koffers op, en nog veel meer, en breng alle rommel naar Amsterdam, waar ik er voorwerpen van maak voor de Utvary-collectie. Nogmaals, ik probeer te provoceren: een raamkozijn wordt een lijst voor een spiegel of het lichaam voor planken. De kist is gemonteerd op het voeteneind en wordt een opbergsysteem. Ik probeer uit te zoeken van wie het gekochte voorwerp was, onder welke omstandigheden het in huis kwam.. het wordt allemaal het verhaal van een nieuw product, geeft het een emotie. Let ook op de karakteristieke slijtplekken, reliëfs, krassen en scheuren op het hout: Oedmoertië heeft zijn eigen mysterieuze sfeer, een heidense romantiek, en deze artefacten van de tijd brengen de geest ervan over in het meubelontwerp. Een product met een eigen legende.

De oude spar waarvan het tafelblad is gemaakt, groeide in een ecologisch schone regio van Oedmoertië, langs de oever van de rivier de Kama, nabij het dorp Makarovo.

Een vintage ladekast met spiegel, circa 30-40., ziet er imposant en solide uit.

Afgebeeld: KOMANDOR ladekast.

Op de verkoop en de waarde van meubilair. Ik heb geen commerciële reclame gebruikt om mijn product bij de uiteindelijke klant te krijgen. De stoelen met hun vintage look spraken ooit hipsters aan, die er via sociale media een breed publiek over vertelden. Ik heb deze golf waar een product snel een cultus wordt dankzij het internet. Al snel waren mijn meubels bedekt met glossy tijdschriften. De prijs van mijn producten komt voort uit verschillende factoren. Werk van de auteur, ontwerpelement, origineel functioneel idee, exclusiviteit. De primaire kosten van het product zijn niet hoog: ongeveer 2000 roebel wordt besteed aan materialen, een dag moet worden besteed aan restauratie en verandering, en ik heb mijn eigen specialiteiten — zoals de nieuwe roodharige bouten. Aan het eind krijg ik een meubelstuk ter waarde van ongeveer 10.000 roebel. Mensen zijn bereid het te kopen, omdat ze betalen voor een kunstobject met een unieke geschiedenis, dat zeker niet verloren gaat in een trendy interieur. Mijn meubels worden vooral geprefereerd door smaakvolle mensen die veel weten over design.

Kist uit de nieuwe UTVAR collectie – "Het dragen van de hardheid van het zijn".

De objecten uit de UTVAR-collectie vinden hun weg naar dure, pretentieloze interieurs zoals loft of industrieel ( daar richt ik me eigenlijk op ) vaak gefotografeerd voor modebladen En als ik erin blader, herken ik soms mijn eigen stoelen en andere voorwerpen op de foto's.

In plaats van een conclusie. Ik hou echt van wat ik doe. Ik denk dat mensen zich nu beginnen te realiseren hoe belangrijk voorwerpen zijn die met hart en ziel zijn gemaakt. Een mooie grootvader die ergens in Sicilië 10 perfecte pakken per jaar naait. Dit is heel erg mijn verhaal. Ambachtelijk bier, een klein familie restaurant, een kleine biologische boerderij.. het is niet goedkoop, maar mensen zijn bereid te betalen voor iets echts… Tegelijkertijd behouden we de natuur en de hulpbronnen.

Meer informatie over artikelen en prijzen op de website gemaakt in augustus.