*Editor’s review van de beste. Over de selectiecriteria. Dit materiaal is subjectief, het is geen reclame en vormt geen koopaanbeveling. Vraag een deskundige alvorens te kopen.
Kikkers behoren tot de meest bekende dieren voor het menselijk oog. Ze komen niet alleen hier voor – deze amfibieën leven op elk continent behalve Antarctica. Om verrassend te zijn, moet deze amfibie dus ongewoon zijn – bijvoorbeeld een ongewone en opvallende kleur hebben, ondergronds leven of gewoon merkbaar groter zijn dan je van hem zou verwachten. Het zijn deze – en vooral de grootste – kikkers die hier aan bod komen.
Een overzicht van de grootste kikkers ter wereld
| Nominatie | plaats | productnaam | Lengte |
| Ranglijst van de grootste kikkers ter wereld | 1 | Goliath kikker | 32 centimeter. |
| 2 | Bullfrog | 25CM. | |
| 3 | Veranderende gehoornde kikker | 20CM. | |
| 4 | Tijgerkikker | 17CM. | |
| 5 | De meerkikker | 17CM. | |
| 6 | De langbenige lithium | 14CM. | |
| 7 | Graskikker | 10CM. | |
| 8 | De Paarse Kikker | 9CM. | |
| 9 | Knoflook kikker | 8CM. |
1: de goliathkikker (tot 32 cm)
Beoordeling: 5.0
De grootste van de huidige kikkers komen voor in Afrika, in Kameroen en Equatoriaal-Guinea. Hun lichaamslengte is tot 32 cm, zelfs zonder hun achterpoten. Gewoonlijk worden alleen de vrouwtjes zo groot, en de mannetjes iets kleiner. Hij weegt bijna net zoveel als een huiskat – ongeveer 3 kg. Biologen hebben de soort een passende naam gegeven, de goliathkikker (Conraua go
De huid van de goliath is groen-bruin op de rug en wit-geel op de buik. Deze amfibieën leven langs rivieren diep in het regenwoud. Goliaths kunnen, in tegenstelling tot andere Conraua-soorten, niet leven in drassig en modderig water – ze hebben alleen helder, zuurstofrijk water nodig in de watervallen die de snelle tropische rivieren vormen.
Dankzij zijn grootte voedt de goliath zich niet alleen met standaard kikkervoedsel – insecten, spinnen en wormen – maar ook met grotere prooien zoals schaaldieren en kleinere kikkers. Net als andere soorten slikt hij zijn prooi in zijn geheel in en gebruikt hij zijn tong om hem te vangen.
Nu zijn de nummers van C. Ga naar
Rang 2: Brulkikker (tot 25 cm)
Beoordeling: 4.9
De op één na grootste kikker leeft in Noord-Amerika, in het centrale en zuidoostelijke deel van het continent – Quebec, Ontario, de Mississippi Delta. Ondanks zijn kortere lengte dan de goliath, weegt hij evenveel, ook tot 3 kg. De brulkikker heeft zijn naam niet alleen te danken aan zijn grootte, maar ook aan zijn loeiende geluiden. Hij wordt ook wel de wolfskikker genoemd, in het Latijn
De brulkikker leeft aan de oevers van rivieren, meren, vijvers en drassige reservoirs. Hij eet vrij grote dieren – hij kan vleermuizen, kleine knaagdieren en vissen inslikken. Hij eet ook pootvis, kikkervisjes (zelfs van zijn eigen soort), weekdieren en insecten. Het loeiende geluid, waarvoor de soort bekend is, wordt alleen door mannetjes geproduceerd en trekt vrouwtjes aan door middel van hun keelzakken.
In tegenstelling tot de goliath, is de brulkikker niet bedreigd… Hun natuurlijke verspreidingsgebied is vrij groot op het Noord-Amerikaanse continent. De soort is inheems in het grootste deel van de VS en Canada, alsook in enkele Zuid-Amerikaanse landen, Europa en China. De reden voor de introductie is de culinaire waarde van de kikker, waarvan de poten worden beschouwd als een delicatesse. In sommige gebieden waar hij is geïntroduceerd, plant hij zich ongecontroleerd voort en verdringt hij inheemse soorten.
Op de derde plaats: katapult (tot 20 cm)
Beoordeling: 4.8
Derde op de lijst is de Ceratophrys aurita – de Braziliaanse (of wispelturige) neushoornvogel. Deze kikker leeft alleen in Brazilië en onderscheidt zich, behalve door zijn grootte, ook door een speciale uitgroei boven de ogen die op hoorns lijkt. Ze hebben een grote kop, een derde van hun lichaam, met krachtige getande kaken en een eigenaardige lichaamsvorm. De huid is groen of bruin, bedekt met vlekken en patronen.
De gehoornde kikker leeft in vochtige bossen. Verbergt zich overdag voor zon en warmte in het nest, waar hij door zijn schutkleur weinig zichtbaar is, en komt alleen ’s nachts naar buiten om te jagen. Eet insecten en wormen, kan ook een vogel, hagedis of muis vangen. Een interessante methode is hoe kikkers zichzelf helpen hun voedsel in te slikken: ze laten hun oogballen zakken en knijpen hun prooi samen, waardoor deze in de slokdarm wordt geduwd, terwijl hun hoorns hun ooggaten bedekken. Dan, als het voedsel is ingeslikt, gaan de ogen terug op hun plaats…
Ondanks zijn vrij beperkte verspreidingsgebied is de soort niet uitgestorven – voor Brazilianen is de pantoffelkikker even gewoon als de gewone kikker of pad. Liefhebbers van exotische dieren houden deze amfibieën thuis. Naaktslakken in gevangenschap weigeren soms te eten – de eigenaars moeten voedsel door hun keel duwen – en zijn eerder stil en maken zich zelden bekend. Helemaal niet zoals in het wild – daar schreeuwen mannetjes, die vrouwtjes roepen, zo hard dat hun stem kilometers ver te horen is.
4e plaats: Tijgerkikker (tot 17 cm)
Beoordeling: 4.7
De Indische tijgerkikker (Hoplobatrachus tigerinus) leeft in Aziatische landen – India, Bangladesh, China – en kan worden aangetroffen op andere plaatsen waar de mens hem heeft geïntroduceerd, zoals Madagaskar. Ziet er vrij conventioneel uit, afgezien van de grootte – klein hoofd, massieve romp. Er is een scherpe vouw op de rug, die de soort onderscheidt van andere leden van het geslacht Hoplobatrachus. De rug is olijfkleurig of grijs, terwijl de buik wit gekleurd is.
De tijgerkikker leeft in de buurt van vijvers en waterrijke gebieden, en verbergt zich voor de zon in de grond of struiken. Ze jagen ’s nachts en slikken alles op hun pad, wormen, spitsmuizen, muizen, kuikens, andere kikkers…
De lichaamskleur van de mannetjes, die meestal vrij gewoon is, verandert tijdens het broedseizoen. Dit gebeurt wanneer de moessonregens beginnen te vallen. Het lichaam wordt geel en de keelzakken worden blauw. Omdat er veel kikkers zijn, zijn de Aziatische moerassen geheel gekleurd in deze contrasterende kleuren. Aangetrokken door deze pracht en het luide gekwaak, komen vrouwtjes bij de clusters van mannetjes, en er worden paren gevormd.
Op de 5e plaats: de meerkikker (tot 17 cm)
Beoordeling: 4.6
De meerkikker (Pelophylax ridibundus) leeft in Europa, Noord-Afrika en Azië. Gebracht naar Kamchatka, waar het zich vestigt bij thermische bronnen. Beter dan alle andere Europese en Nederlands kikkers. Zijn lichaamskleur is groen of bruin aan de bovenkant, met een lichtgekleurde streep over de ruggengraat en geelachtig wit aan de onderkant.
Ze leven vooral in meren, plassen en sloten, vandaar hun naam. Maar soms kan de meerkikker ook worden gezien bij rivieren en beken. Hij verbergt zich voor roofdieren onder water, en als er geen gevaar is, gaat hij alleen op jacht. Actief op elk moment van de dag, maar vaker midden op de dag als het warm is. Ze eten insecten en weekdieren, kikkervisjes (zelfs hun eigen) en pootvis. Kan “schieten” met zijn tong, grijpt libellen, vlinders, vliegen, en kan ook springen en een insect op de vlieg inslikken. Hij gaat in de winter onder water en houdt een winterslaap.
Een algemene, wijdverspreide soort in Europa en Nederland. Net als de graskikker wordt hij ook gebruikt voor medische experimenten, een methode die vooral in de USSR werd toegepast. De Sovjet-Unie exporteerde ze ook naar Europa, waar ze gewaardeerd worden om hun kikkerbilletjes. Het idee was om de kikkers te kweken op speciale boerderijen, wat echter mislukte.
6e plaats: Langpoot Litoria (tot 14cm)
Beoordeling: 4.5
De kikker leeft op het zuidelijk halfrond: Australië, Nieuw-Guinea, Timor-eiland. De kleur is helder groen op de rug en lichter op de buik. Zijn kleur maakt hem onzichtbaar in het gebladerte – hij leeft in het bladerdak van bomen en waagt zich slechts zelden op de grond. De schaamlippen hebben opvallende witte strepen die bij mannetjes roze worden tijdens de paring.
Litoria komt voor op vochtige plaatsen – bossen, oeverstruiken, omgeploegde grond. Komt zowel in de vlakte als in het laagland voor, tot 1.200 meter boven de zeespiegel. Eet hout en bodeminsecten, en wordt ’s nachts actief als er geen hitte en brandende zon is. Broedt in het voorjaar, vrouwtjes komen uit de bomen naar de vijvers en paaien daar. De litoria heeft een vrij luide stem en kan miauwen om angst uit te drukken.
De soort heeft een relatief groot areaal, zodat ze niet met uitsterven wordt bedreigd. De lithium wordt als huisdier gehouden – in Australië is echter een speciale vergunning nodig.
Positie 7: Graskikker (tot 10 cm)
Score: 4.4
Dit is de meest typische kikker in het Europese deel van Nederland. Hij komt ook voor in de rest van Europa en heeft wortel geschoten op de Faeröer en in Ierland, waar hij door de mens is geïntroduceerd. De stier wordt 10-11 cm lang en weegt iets meer dan 20 g. Lichaamskleur lichtbruin, met vlekken en donkere strepen op de slapen. Gekenmerkt door een gladde huid met kleine tuberkels.
Graskikker komt voor in bossen, bos-steppe gebieden. Hij is ’s avonds en ’s nachts actief. Overdag verbergt hij zich onder bladafval en in oude stronken. Eet slakken, wormen, insecten, grijpt de prooi met zijn kleverige tong. Kikkervisjes voeden zich met algen en andere waterplanten.
Graskikker plant zich in het voorjaar voort, net na het uitkomen van de winterslaap, door eieren te leggen in waterlichamen. Kikkervisjes die in de herfst zijn uitgekomen, ontwikkelen zich tot jonge kikkers die op de leeftijd van 2 of 3 jaar geslachtsrijp zijn. Overwintert op het droge; individuen verbergen zich in bladafval, stronken en holen. In alle levensstadia heeft de graskikker vijanden – kuit wordt opgegeten door salamanders en eenden, kikkervisjes worden gevangen door lijsters, eksters, bonte kevers, volwassen dieren worden opgegeten door roofdieren, slangen en meeuwen. Mensen in Europa eten ook kikkers: hun poten worden beschouwd als een delicatesse.
Positie 8: Paarse kikker (tot 9 cm)
Beoordeling: 4.3
De soort, die in het Latijn Nasikabatrachus sahyadrensis heet, is zeer zeldzaam. Hij komt alleen voor in de westelijke Ghats van India, een gebied van 14 km lang
Lange tijd wisten wetenschappers niet eens dat de kikker onder de grond te vinden was. De soort werd vrij recent ontdekt, in 2003, hoewel de plaatselijke bevolking al eerder vertegenwoordigers van de soort had waargenomen. De paarse kikker staat bekend om zijn diepte van 1-3 meter. Zijn voedsel zijn termieten, die hij in de grond vindt door zijn tong in hun holen te steken. Ze kunnen geen grotere prooien inslikken vanwege hun kleine mond.
Wanneer de moessonregens beginnen te vallen, komen zowel de mannetjes als de vrouwtjes voor een korte tijd, ongeveer twee weken, naar de grond. Daar vindt het paaien plaats, waarna de eieren in het water worden losgelaten. Kikkervisjes ontwikkelen zich in het water, en als ze volgroeid zijn komen ze aan land en graven zich in de bodem.
De paarse kikker wordt nu met uitsterven bedreigd door ontbossing in de bergwouden waar hij leeft. Met de vernietiging van de bomen verdwijnen de termieten – het enige voedsel voor Nasikabatrachus sahyadrensis. De soort is opgenomen in het Internationale Rode Gegevensboek.
Nr.9: De knoflookmot (tot 8 cm)
Beoordeling: 4.2
Het is geen erg grote kikker; met een lichaamslengte tot 8 cm weegt hij 6-20 g. Heeft een glad ovaal lichaam en korte ledematen. Onopvallend grijs van kleur met bruine en gele tinten en grote donkere vlekken. Zo genoemd vanwege het geurige slijm op zijn huid, dat giftig is en roofdieren ervan weerhoudt de knoflookkikker op te eten. Het is beter het niet met blote handen aan te raken, omdat het huidirritatie kan veroorzaken.
De knoflookmot komt voor in bossen, uiterwaarden, omgeploegde grond en moestuinen. Leeft op het droge, graaft zich overdag in tot een halve meter diepte, gaat ’s nachts op jacht. Hij nadert watermassa’s alleen in het voorjaar, tijdens het broedseizoen. Eet insecten en spinnen, kikkervisjes eten detritus en waterplanten. Ze overwinteren in de grond, soms in putten en kuilen.
Natuurlijke vijanden van de knoflookplant zijn slangen en andere slangen, roofvogels, vossen en vissen voor kikkervisjes. Bovendien sterven kikkervisjes vaak als het water opdroogt. De soort is niet met uitsterven bedreigd, ze komt vrij vaak en over een groot gebied voor – in Nederland, Europese landen, het Midden-Oosten.
Hoe groot kunnen ’s werelds grootste kikkers daadwerkelijk worden? Is er een specifieke soort die bekend staat als de grootste, en wat is hun gebruikelijke grootte?
Hoe groot kan een kikker worden en wat zijn de namen van de negen grootste kikkers ter wereld?