Afrika’s 10 meest verbazingwekkende stammen

*Beschouwing van de beste volgens de redactie. Over de selectiecriteria. Dit materiaal is subjectief, niet bedoeld als reclame en dient niet als leidraad voor aankoop. U moet specialistisch advies inwinnen voordat u tot aankoop overgaat.

Van alle delen van onze wereld kan Afrika zeker worden beschouwd als het meest diverse, mysterieuze en contrastrijke… Ondanks de vooruitgang van de beschaving die gepaard ging met de komst van het globalisme, leven tientallen miljoenen inheemse Afrikanen nog steeds zoals hun verre voorouders in stammen… Er zijn bijna drieduizend van deze stammen op het continent, waarvan velen hun eigen gebruiken en religieuze praktijken volgen. Het levensonderhoud van sommige Aboriginals is zo interessant dat ze bezoekers uit de hele wereld aantrekken, die in contact willen komen met de primitieve en exotische cultuur. Hier zijn tien unieke stammen in Afrika die de beschaafde wereld verbazen en soms choqueren.

Ranglijst van de meest verbazingwekkende Afrikaanse stammen

Nominatie	plaats	naam	beoordeling
Ranglijst van de meest verbazingwekkende Afrikaanse stammen	1	Hadza	5.0
2	Masai	4.9
3	Wadoma	4.8
4	Kalenjin	4.7
5	Mursi	4.6
6	Himba	4.5
7	Caro	4.4
8	Hamer	4.3
9	Guerero	4.2
10	Wodabe	4.1

Hadza

Score: 5.0

De Hadzabe of Hadza, een stam van ongeveer tweeduizend mensen, leven in het noorden van Tanzania, bij het Eyasi-meer… De leden spreken hun eigen taal, leven op grote afstand van de andere stammen en communiceren voornamelijk alleen onderling. Deze afzondering heeft hen niet alleen in staat gesteld hun identiteit te bewaren, maar ook om hen te beschermen tegen HIV-epidemieën en andere ziekten die via stamcontact zouden kunnen worden overgedragen. Net als honderden jaren geleden zijn de Hadza jagers en verzamelaars. De Aboriginals jagen slechts op één man, alleen, of in kleine groepen als er op grotere dieren wordt gejaagd. Ze gebruiken bogen en pijlen met stenen punten als wapens. Om de jacht effectiever te maken, bedekken jagers hun pijlen met gif van giftige planten die in overvloed groeien in hun leefgebied. De gedode prooi wordt gelijk verdeeld onder het kamp. Zowel vrouwen als mannen houden zich bezig met verzamelen; door verzamelaars gevonden voedsel, zoals vogeleieren, vruchten, bessen, wortels, wilde honing, vormt een groot deel van het karige dieet van de stamleden. Hadzabe vestigen zich in aparte groepen en trekken van plaats naar plaats. Als onderdak gebruiken ze hutten van gras en twijgen, hoewel velen in het droge seizoen liever direct onder de open hemel slapen. De stam heeft vrijwel geen duidelijke sociale hiërarchie, er zijn alleen mensen wiens mening doorslaggevend is vanwege hun persoonlijke kwaliteiten en verdiensten. Vrouwen zijn zeer gerespecteerd en populair bij succesvolle jagers die veel prooi brengen. Stamleden zijn actief en lopen vijf tot negen kilometer per dag. Desondanks hebben ze veel plezier met dansen en zingen.

Masai

Beoordeling: 4.9

Het Maasai volk leeft in de savanne, een grensgebied dat het zuiden van Kenia en het westen van Tanzania omvat. De stam heeft een totale bevolking van iets minder dan een miljoen… Het Masai volk, dat al lang een reputatie van dapperheid heeft, maakt veel aanspraak op het houden van dieren, niet op de jacht. De belangrijkste rol in het leven van de stam wordt gespeeld door koeien – hun aantal is een maatstaf voor de rijkdom van een stam. Volgens het geloof van de Maasai schiep de regengod in het verleden vee voor hen als geschenk, dus alle koeien in de buurt zijn rechtmatig van hen. In het verleden zijn er veel conflicten geweest met andere Afrikaanse stammen wanneer Maasai stammen probeerden “hun eigendom terug te krijgen”, tegenwoordig behoort de traditie van het stelen van vee langzaam tot het verleden. De koeien zijn de belangrijkste bron van melk, en ook het belangrijkste bouwmateriaal, droge mest, waarmee de muren van de hutten worden gebouwd. Ze drinken ook het bloed van koeien, door het op een speciale manier te winnen: een fijne pijl maakt een net gat in de ader van het dier, waaruit het bloed wordt opgevangen in een kleine pompoenfles, en dan wordt de wond verzegeld met een scone van mest. Bloed wordt meestal gemengd met melk voor consumptie. Slechts zelden slachten stamleden koeien voor het vlees, omdat zij deze dieren te waardevol vinden om op te eten. De dagelijkse levensstijl van de stam is grotendeels onderworpen aan traditie. Jongens worden van jongs af aan opgeleid om vee te hoeden, meisjes om de hut te verzorgen en eten te koken, een verdeling die hun hele leven voortduurt. Volwassenheid gaat gepaard met inwijdingsrituelen waaronder rituele afranselingen en later besnijdenis, zowel bij mannen als bij vrouwen. De Masai hebben een uitgesproken oog voor schoonheid: beide geslachten dragen zware sieraden die hun oorlellen bijna tot aan de schouders reiken en de vrouwen hebben een kaalgeschoren hoofd. Ongebruikelijk zijn hun begrafenistradities: na de dood van een volwassen stamlid wordt zijn lichaam achtergelaten in een open veld voor wilde dieren, dus in de opvatting van de Maasai respect voor de levenscyclus in de natuur.

Vadoma

Beoordeling: 4.8

De eerste ontdekkingsreiziger die een volksstam met struisvogelbenen ontdekte, was de Amerikaanse ontdekkingsreiziger Paul du Chayyu, die leefde in de tweede helft van de 19e eeuw. Na terugkeer van zijn reis naar het Afrikaanse continent publiceerde hij een boek over zijn ontmoeting met de Wadoma. Niet iedereen in de wetenschappelijke gemeenschap geloofde echter in een dergelijk fenomeen. De bevestiging kwam na een artikel van de gerespecteerde etnograaf Buster Phillips, die ook de habitat van de sapadi, het struisvogelvolk, heeft bezocht. Dit volk, dat minder dan duizend mensen telt, woont in de vallei van de Zambezi rivier in het noorden van Zimbabwe. Ongeveer 25 procent van de stamleden heeft slechts twee buitenste tenen, en hun drie middelste tenen ontbreken vanaf de geboorte. De duim en pink zijn ongewoon gevormd en zeer lang. De reden voor deze afwijking, ectrodactylie genoemd, ligt in de genetica: een van de voorouders van de Wadom kan een dergelijk kenmerk hebben gehad en omdat huwelijken tussen stammen verboden zijn, verspreidde het zich snel binnen de gemeenschap. De wet die jongens en meisjes toestaat een partner te kiezen uit de leden van hun stam is nog steeds van kracht en wordt nauwlettend in de gaten gehouden door stamoudsten. Hoe vreemd het ook lijkt, de “struisvogelpoten” van de Sapadi beletten hen niet om hun normale levenswijze te leiden, die draait rond veeteelt, jacht, visvangst en verzamelen.

Kalenjin

Beoordeling: 4.7

De Kalenjin-stam is voornamelijk gevestigd in de Keniaanse provincie Rift Valley. Kleine aantallen komen ook voor in de buurlanden Tanzania en Oeganda. De bevolking van de stam bedraagt meer dan drie en een half miljoen… Het Kalenjin-volk kreeg pas in de twintigste eeuw een eigen naam, tot die tijd stonden ze simpelweg bekend als de “Nandi-sprekende stammen”. Volgens wetenschappers is een gemiddeld lid van de stam sneller dan de meeste andere mensen in de wereld. En dit wordt ondersteund door de feiten. Om op gelijke voet te concurreren met professionele lopers heeft de Kalenjin slechts een paar maanden harde training nodig. Maar zij die gemotiveerd genoeg zijn voor de grote sport blinken meestal uit… In de afgelopen decennia hebben Keniaanse atleten tien Olympische medailles gewonnen met hardlopen; zeven van deze overwinningen behoren toe aan de Kalenjin-stam. Het geheim van deze “superkrachten” ligt in de genetische aanleg en in de levenswijze en het dieet van de inheemse bevolking. Van jongs af aan houden de leden van de stam zich bezig met veeteelt over lange afstanden, wat bijdraagt aan hun uithoudingsvermogen. Hun dieet omvat een gerecht genaamd ugali, dat een hoge calorische waarde heeft. Naast het hoeden, beoefent de stam landbouw, theeteelt… Families in de stam kunnen zowel polygaam als monogaam zijn – het aantal vrouwen hangt rechtstreeks af van de rijkdom van een man, aangezien een bruidsprijs wordt betaald.

Mursi

Beoordeling: 4.6

De Mursi wonen in Ethiopië, dicht bij de grens met Zuid-Soedan. Ze zijn met ongeveer zeven en een half duizend in totaal. Een traditionele Afrikaanse manier van leven leiden: mannen houden zich bezig met hoeden en het bewaken van de grenzen van nederzettingen, vrouwen zijn verantwoordelijk voor de opvoeding van kinderen, koken, water halen en vele andere activiteiten in het dorp. Wat deze mensen onderscheidt is een reeks bizarre en wrede gebruiken die ze al honderden jaren volgen… De Mursi-krijgers zijn niet alleen bereid hun vijanden te doden, elke moord in hun begrip voegt glorie toe aan de man en dit wordt aangetoond door speciale littekens die het aantal verslagen vijanden weergeven. Vanwege de voortdurende botsingen tussen clans (meestal over weilanden en waterputten) verlaten de stamleden het dorp niet zonder een Kalashnikov of op zijn minst een zware lange stok, waarmee ze van jongs af aan zijn getraind om te vechten. Tijdens een van de belangrijkste mystieke rituelen van de Mursi brengen de vrouwen hun echtgenoten in trance door middel van verdovende kruiden en vergiftigen hen vervolgens met een sterk gif. De hoofdpriesteres van de stam gaat dan langs de hutten en geeft de mannen een tegengif. Zo eren ze hun belangrijkste godheid, de geest van de dood, Yamda genaamd. De Mursi staan ook bekend om het dragen van kleischijven in hun onderlip… Deze “ornamenten” worden door meisjes vanaf 20 jaar gedragen en zijn geheel vrijwillig. Een jonge vrouw met een plaat tot 12 centimeter in diameter en met twee uitgeslagen ondertanden (om de schijven niet te hinderen) wordt beschouwd als een benijdenswaardige bruid, waarvoor de bruidegom een aanzienlijke afkoopsom moet betalen.

Himba

Beoordeling: 4.5

Het Himba-volk leeft in het noorden van Namibië en telt tot 50.000 nomaden. Hun hoofdberoep is veeteelt. Koeien worden beschouwd als het belangrijkste dier, zij geven melk en melkproducten vormen de basis van het dieet van de stam. Koeien dienen ook als een soort universele valuta, en tegelijkertijd als indicator van de status van een stamlid. De Himba eten zeer zelden vlees en eten stengels, maïs en gierst als plantaardig voedsel. Groenten en fruit groeien niet op het stenige land, in het harde klimaat van de provincie Cunene, met zijn hitte tot 60 graden en drastische temperatuurdalingen. Het moeilijkste hier is water, dus wordt praktisch al het schone water gebruikt om te drinken en te koken. Om hun huid schoon te houden en te beschermen tegen de zon, deppen de Himba hun huid dagelijks met een speciaal mengsel van olie, plantenextracten en gemalen vulkanisch puimsteen. s Avonds schrapen ze opgedroogde zalf af en reinigen tegelijkertijd hun huid van vuil en haar. Vrouwen bedekken hun haar ook met dit mengsel door het in dreadlocks te vlechten en er een vreemde haar (meestal gedoneerd door hun man) aan toe te voegen. Himba-vrouwen dragen ook een groot aantal zelfgemaakte armbanden om hun nek, armen, enkels, middel en in hun haar. Ze gebruiken rokken van geitenleer als kleding en versieren die met schelpen… Een typische inheemse nederzetting bestaat uit rieten kegelvormige huizen bedekt met modder en mest. De familietraditie van de Himba omvat geen huwelijkstrouw, maar een gewoonte om bij verschillende feesten vrouwen te ruilen.

Karo

Beoordeling: 4.4

Een kleine maar kleurrijke Afrikaanse stam van ongeveer duizend mensen in het zuiden van Ethiopië, bekend om hun voorliefde voor bodypainting en versiering. Van jongs af aan dragen de stamleden kralen, bloemenslingers en zelfs kettingen van insectenvleugels. Wanneer ze hun lichaam in plantaardige kleuren verven, geven de caro’s de voorkeur aan geometrische vormen zoals spiralen, cirkels en strepen. Ook het gezicht wordt niet verwaarloosd – men brengt een masker aan van een mengsel van klei, zwarte steenkool, krijt en andere ingrediënten. Ze versieren hun lichaam met wat ze maar kunnen vinden, zoals gedroogde pompoenhelften, maïskolven, veren enzovoort. Vrouwen dragen graag een groot aantal lange kralen om hun hals, maar oorbellen in de oren zijn gebruikelijker bij mannen. De meest modebewuste leden van de stam doorboren ook hun onderlip en steken een klein stukje stok in het gat. Het dagelijkse leven in de Karoo bestaat uit hoeden en jagen, hoewel de laatste jaren de mannen steeds meer naar de nabijgelegen steden reizen om te werken. Vrouwen bleven thuis om huishoudelijke taken te verrichten, met name het bewerken van huiden. In de Afrikaanse stam die polygamie toepast, kan een man zoveel vrouwen nemen als hij kan voorzien, meestal niet meer dan twee of drie.

Hamer

Beoordeling: 4.3

De Afrikaanse Hamer-stam, die leeft in de vallei van de Omo rivier in Ethiopië, heeft een bevolking van iets meer dan 40.000 mensen. De voornaamste bezigheid voor hen is het fokken van vee, wat welsprekend wordt bewezen door de plaatselijke taal, die bijvoorbeeld wel dertig definities van de kleur en de structuur van de huid van huisdieren telt. Alle stadia van het stammenleven zijn strikt gereguleerd door de traditie. De mannelijke rijping gaat gepaard met een initiatieritueel, waarbij een jongeman vier keer achter elkaar over de ruggen van een rij koeien moet rennen om zijn behendigheid en moed te bewijzen. Pas daarna wordt hij als een echte man beschouwd, en kan hij trouwen… Als het niet lukt, moet een jongeman een heel jaar wachten om het opnieuw te proberen. De jonge vrouwen van de stam ondergaan een nog zwaardere test voordat ze trouwen. Volgens het gebruik zonderen ze zich 24 uur lang af van de mannen en drinken ze een alcoholische drank, bordei genaamd, voor moed. In de ochtend komen jonge mannen en meisjes naar hen toe, en de toekomstige bruidegoms reageren door hen te slaan met houten stokken. Het gevolg is dat de meeste vrouwen na hun riten een litteken hebben, een bron van trots en waarde in de ogen van potentiële echtgenoten. Maar niet iedereen kan zich een huwelijk met de Khamers veroorloven, omdat zij zeven tot tien koeien moeten betalen als losgeld aan de vader van het meisje. Afgezien van de mode van littekens, onderscheiden de leden van de stam zich in het algemeen door hun verzorging… Vrouwen deppen hun haar regelmatig met een speciaal mengsel en maken er vlechten van. Populaire sieraden zijn armbanden en kralen. Het dagelijks poetsen van de tanden met de stengels van planten wordt ook als normaal beschouwd. Meer Hameri meesters in het creëren van lichaamskunst, die elk een bepaalde betekenis draagt.

Herero

Beoordeling: 4.2

De overgrote meerderheid van de Afrikaanse stammen doet het met minimale kleding, wat niet verwonderlijk is gezien het hete tropische klimaat. Maar er zijn uitzonderingen, zoals de Guereros, die opvallen door hun flamboyante outfits in Victoriaanse stijl. De stam heeft ongeveer 240 000 inwoners, veehouders, handelaren en ambachtslieden. In het begin van de twintigste eeuw werden de Herero door de koloniale legers van Duitsland als slaven gebruikt, en zij zijn herhaaldelijk in opstand gekomen, waarbij zij uiteindelijk onafhankelijkheid verkregen, maar in de oorlog 80% van de bevolking verloren. Het was toen dat de modieuze kleding die de christelijke missionarissen meebrachten een integraal onderdeel werd van de cultuur van de stam. Het geloof dat wie de kleding van een vijand draagt, zijn macht wegneemt, heeft ook een rol gespeeld. Tegenwoordig kleden Herero vrouwen zich in kleurrijke, lange patchwork jurken met volumineuze mouwen. Speciale hoeden, in de vorm van buffelhoorns, maken de look compleet. De hoorns symboliseren welvaart – hoe rijker de man, hoe langer de hoorns op de hoofdtooi van de vrouw. Tijdens feestdagen en begrafenissen dragen mannen kleding gestileerd als Duitse militaire uniformen uit 1900. De traditionele ambachten worden van generatie op generatie doorgegeven.

Vodabe

Beoordeling: 4.1

De Wodabe zijn een nomadische stam die leeft in het Sahel savannegebied van Afrika, dat de Centraal-Afrikaanse Republiek, Kameroen, Nigeria en verschillende andere staten omvat. De naam waterabe betekent “zij die de taboes eren”, verwijzend naar het vasthouden aan oude tradities en rituelen. Ongeveer 45.000 mensen, die hoofdzakelijk leven van de veeteelt, voornamelijk zeboe koeien, ezels en kamelen. Families zijn vaker polygaam; als een man een kudde heeft die groot genoeg is, kan hij zich tot vier vrouwen veroorloven. De huwelijken zijn vrij; beide echtgenoten kunnen scheiden en bij een ander lid van de stam gaan wonen. Hoewel gezinnen van oudsher met toestemming van de ouders worden gesloten, is het niet ongewoon dat jonge mensen die elkaar leuk vinden, overeenkomen om te trouwen. Als zij erin slagen te ontsnappen voordat de familie van de bruid hen ontdekt, wordt het huwelijk als voltrokken beschouwd. De watercultuur draait om de cultus van mannelijke schoonheid. Bijvoorbeeld, een onaantrekkelijke man kan zijn vrouw toestaan “weg te gaan” om een kind te krijgen met een aantrekkelijker stamhouder. De belangrijkste feestdag is gerevol, een mannelijke schoonheidswedstrijd. Het gaat om jonge mannen van verschillende clans, ze beschilderen hun gezicht en dansen urenlang, waarbij ze uithoudingsvermogen, flexibiliteit, witte tanden en het vermogen om met hun ogen te draaien demonstreren. Ondertussen juichen de oudere vrouwen van de stam de meest actieve toe en maken ze de underdogs belachelijk. Aan het einde van de wedstrijd wijzen drie meisjes, die een soort wedstrijdjury vertegenwoordigen, drie winnaars aan. Er volgt een feest en als de schemering valt, vertrekken de winnaars, de door hen gekozen “rechters” en de gepaarde jongeren van de stam naar de savanne om het feest voort te zetten.