De 10 grootste satellieten in het heelal

*Een blik op het beste volgens de redactie. Over de selectiecriteria. Dit materiaal is subjectief, geen reclame en is niet bedoeld als een leidraad voor aankoop. Alvorens te kopen adviseren wij een deskundig advies.

Het universum is een verrassende en mysterieuze plaats. Het werkt volgens wetten die wij ons slechts vaag kunnen voorstellen. Zelfs de beroemde algemene relativiteitstheorie, die Albert Einstein mede heeft opgesteld, beschrijft slechts in zeer algemene termen het principe achter de vorming van de hemelmechanica.

Maar je kunt al precies zien hoe stellaire en planetaire systemen werken. Er is een zwaar object, met kleinere objecten die er gravitationeel omheen draaien. Daarom hebben alle min of meer grote planeten satellieten die in een ringvormige baan rond de aarde draaien…

Maar soms zijn deze satellieten nog spectaculairder dan de planeten zelf. Er is vloeibaar water gevonden op objecten rond Saturnus! En Saturnus zelf is een gasplaneet, die misschien niet eens een oppervlak heeft in de gebruikelijke zin van het woord. Dus in sommige gevallen zijn de satellieten interessanter dan de planeten zelf.

En voor wie zich wil vergapen aan de mechanica van de hemel, hebben we de grootste satellieten in het heelal op een rijtje gezet. Helaas is het momenteel voor de menselijke technologie moeilijk om zelfs verre planeten te zien, zodat de meeste satellieten in de ranglijst zich in ons eigen zonnestelsel bevinden.

Een overzicht van de grootste satellieten in het heelal

Nominatie	plaats	naam	Maat
Een ranglijst van de grootste satellieten in het heelal	1	Titania, de maan van Uranus	1578 KM IN DIAMETER
2	Triton, satelliet van Neptunus	2707KM IN DIAMETER
3	Europa, de satelliet van Jupiter	3122 KM IN DIAMETER
4	De maan, de satelliet van de aarde	3475 KM IN DIAMETER
5	Io, de maan van Jupiter	3643 KILOMETER IN DIAMETER
6	Callisto, een satelliet van Jupiter	4.821 KM IN DIAMETER
7	Titan, de satelliet van Saturnus	5150 KILOMETER IN DIAMETER
8	Ganymedes, de maan van Jupiter	5268KM IN DIAMETER
9	Kepler-1625b 1, de Kepler-1625b satelliet	49244 KM IN DIAMETER
10	WASP-12b 1, satelliet van WASP-12b	81548 KILOMETER IN DIAMETER

10e plaats: Titania, de satelliet van Uranus (1578 km in diameter)

Beoordeling: 4.1

Op 11 januari 1787 observeerde astronoom William Herschel Uranus en ontdekte dat de planeet ten minste twee grote satellieten heeft. En de grootste van allemaal is Titania. Overigens werd de naam van dit hemellichaam door de zoon van Herschel gegeven naar de feeënkoningin uit de werken van William Shakespeare.

Lange tijd had alleen Herschel een telescoop die krachtig genoeg was om dit object waar te nemen… En nu is Titania ook te zien door amateur modellen. Een voldoende nauwkeurige en gedetailleerde foto van het oppervlak van dit object werd echter pas in 1986 verkregen, toen de Voyager 2-sonde het oppervlak passeerde.

Dankzij de toegankelijkheid voor waarnemers is er veel bekend over Titania. Er zijn zelfs kaarten van de oppervlakte getekend en de belangrijkste landvormen hebben hun eigen naam. Traditioneel zijn toponiemen afgeleid van de namen van personages en plaatsen uit de werken van Shakespeare. Zo heet de langste canyon (1492 km lang) Messina – naar de stad Messina, het decor van de komedie Much Ado About Nothing.

Infraroodspectroscopie heeft bevestigd dat Titania waterijs op zijn oppervlak heeft. En ook werd bevroren kooldioxide gevonden op de polen van de satelliet. En er is veel controverse over de oorsprong ervan. Het kooldioxide is meestal het resultaat van de ontbinding van organisch materiaal of carbonaten.

Het oppervlak van Titania zelf is donkerrood. Het heeft geen atmosfeer, hoewel sommige onderzoekers geloven dat tijdens warmere seizoenen kooldioxide kan smelten, waardoor een kleine schil rond de satelliet ontstaat.

9e plaats: Triton, de maan van Neptunus (2707 km in diameter)

Beoordeling: 4.2

Zes van de acht planeten in ons zonnestelsel draaien tegen de klok in om de centrale ster (gezien vanaf de noordpool van de aarde). Dertien satellieten van Neptunus draaien ook tegen de klok in om de planeet. En alleen Triton, de grootste van de satellieten, schendt dit principe. Zijn beweging is retrograde, d.w.z. met de klok mee, gezien vanaf de noordpool van Neptunus.

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom dit 2707 kilometer lange object niet draait zoals de andere 13 metgezellen. Maar onderzoekers denken dat Neptunus, vliegend langs de Kuipergordel, deze satelliet heeft gevangen door zijn zwaartekrachtveld. Sindsdien draait Triton in de tegenovergestelde richting.

Triton is niet alleen interessant omdat hij retrogradeert, maar ook omdat hij een van de weinige geologisch actieve satellieten is… vulkanen periodiek uitbarsten op zijn oppervlak, alleen spuwen ze niet de gebruikelijke lava, maar bijna vaste stikstof. Het is ook bezaaid met tektonische activiteit en heeft een ingewikkelde topografie…

Het is erg koud op het oppervlak van Triton. De gemiddelde temperatuur is ongeveer -235 graden Celsius. Daarom is stikstof niet in gasvormige toestand, maar in sneeuwachtige toestand. Het oppervlak zelf is bedekt met een dikke laag ijs, maar dat is geen water, maar methaan of stikstof. Daarom reflecteert Triton goed zonlicht – en werd uiteindelijk ontdekt in 1846.

Plaats 8: Europa, een satelliet van Jupiter (3122 km in diameter)

Beoordeling: 4.3

Een van de grootste satellieten van Jupiter, Europa, is niet genoemd naar een deel van de wereld maar naar een figuur uit de Griekse mythologie. Ten tijde van de ontdekking was de westelijke helft van Eurazië nog geen afzonderlijke geografische regio. Europa werd ontdekt door de beroemde Italiaanse astronoom en natuurkundige Galileo Galilei, en de officiële datum is 8 januari 1610.

Galileo gebruikte een zelfgemaakte refractortelescoop met een vergroting van 20x om Europa te vinden. Dat wil zeggen, vandaag kun je in de onbezoedelde hemel deze satelliet zien met behulp van amateurtoestellen, zelfs van instapklasse. En in 1610 was het de belangrijkste ontdekking.

Europa heeft een verrassend glad, zeer reflecterend oppervlak zonder kraters of breuken. De satelliet is bedekt met ijs, en onder die laag bevindt zich volgens wetenschappers een oceaan met vloeibaar water… Daarom denken sommige onderzoekers dat op deze satelliet de aanwezigheid van buitenaards leven kan worden getest.

Interessant is dat het oppervlak van Europa ook bedekt is met “sproeten”. Astronomen denken dat het een mengsel is van warm en koud ijs. Op “sproetplaatsen” steeg verhit materiaal van de oceaanbodem naar de oppervlakte en bracht donkere modder mee.

7e plaats: de Maan, een satelliet van de Aarde (3475 km in diameter)

Beoordeling: 4.4

de maan is de enige natuurlijke satelliet van de aarde en een van de grootste satellieten in het zonnestelsel. Hij is zo enorm dat zijn zwaartekrachtveld de planeet beïnvloedt. Getijden worden veroorzaakt door water dat door de maan wordt aangetrokken en erachteraan beweegt.

De maan is sinds mensenheugenis bekend bij de mensheid. Io is bijna elke nacht zichtbaar aan de horizon en in sommige gevallen zelfs overdag. Bovendien is de maan momenteel het enige buitenaardse object in het heelal dat door mensen is bezocht… Mensen landden er voor het eerst op 20 juli 1969.

Ondanks de vele gebieden van wetenschap en onderzoek naar de maan – hele kennisgebieden zoals de selenologie zijn eraan gewijd – weet de mensheid nog steeds niet precies waar zij vandaan komt. Volgens één theorie is het ontstaan als gevolg van magmatische massa’s die lang geleden van de aarde ontsnapten en in de ruimte terechtkwamen. Volgens een ander bestond de maan als een aparte quasi-planeet en werd toen gevangen door het gravitatieveld van de aarde. Een andere hypothese heet de Reuzeninslagtheorie. Het suggereert dat een hemellichaam, Teia, ooit op de aarde is neergestort en een groot deel van de materie van de planeet heeft afgescheiden. Deze werd op haar beurt door de zwaartekracht in een bolvorm gebracht en veranderde in de maan.

de maan wordt momenteel beschouwd als een mogelijke plaats om kolonies te bouwen… Er wordt echter om een aantal redenen slechts langzaam vooruitgang geboekt. Maankolonies bieden zeer weinig wetenschappelijk belang en bijna geen economisch belang.

6e plaats: Io, de satelliet van Jupiter (3643 km in diameter)

Beoordeling: 4.5

Io is een andere satelliet van Jupiter, ontdekt door Galileo Galilei met een zelfgemaakte refractortelescoop met een vergroting van 20x. Wetenschappers hebben in totaal vier satellieten van de gasreus geregistreerd, die allemaal in onze ranglijst voorkomen. Net als de andere manen van Jupiter is Io genoemd naar een personage uit de Griekse mythologie.

Io staat bekend om zijn ongelooflijke geologische activiteit. Het is nu de thuisbasis van meer dan 400 actieve vulkanen! Daarmee is Io het meest geologisch actieve object in het zonnestelsel.

De oorzaak van deze activiteit is zwaartekracht. Io bevindt zich voortdurend in de zwaartekrachtsvelden van drie grote ruimteobjecten, Jupiter, Europa en Ganymedes. Aangezien de satelliet geen water op zijn oppervlak heeft, vindt er onder de korst ‘eb en vloed’ plaats in het vloeibare magma en de expansieve kern van de maan. Dus vulkanen op Io worden veroorzaakt door de aantrekkingskracht van andere ruimteobjecten. En bij uitbarstingen stijgt een mengsel van zwavel en zwaveldioxide tot 500 kilometer..!

En het silicaatoppervlak van Io ondergaat een constante compressie. en sommige zijn indrukwekkend groot. De top van South Boosawla is bijvoorbeeld 17 kilometer hoog!

Io heeft zelfs een eigen atmosfeer, bestaande uit zwavelgas en zwaveldioxide. En het wordt veroorzaakt door constante uitbarstingen. Bovendien komen de materiestromen die onder de korst van Io vandaan komen in de plasmatoren rond Jupiter terecht.

5e plaats: Callisto, de satelliet van Jupiter (4821 km in diameter)

Beoordeling: 4.6

In januari 1610 ontdekte Galileo Galilei, die Jupiter door een telescoop observeerde, de vier satellieten van de gasreus. Callisto is een van hen. En het is verder weg van de planeet dan alle andere. Net als de andere “Galileïsche satellieten” is hij genoemd naar een personage uit de oude Griekse mythologie.

Callisto is een van de meest veelbelovende satellieten van Jupiter. Als de mensheid deze gasreus ooit wil verkennen, of op zijn minst van dichterbij wil bekijken, zou het de moeite waard zijn om een “transfer”-station op deze satelliet te bouwen. Min of meer adequate klimatologisch-geologische omstandigheden en lage stralingsniveaus maken van Callisto een comfortabele plaats – zeker in vergelijking met andere Jupitersatellieten.

Eind vorige eeuw en begin deze eeuw werd Callisto spectroscopisch bestudeerd. Wij hebben vastgesteld dat het oppervlak van de satelliet bedekt is met silicaten en waterijs, maar ook met koolstofdioxide en enkele organische verbindingen. Het grote aantal kraters wijst er echter ook op dat Callisto geen atmosfeer heeft in de gebruikelijke zin van het woord (of dat deze aanzienlijk ijl is). En er is geen bewijs van vulkanische of geologische activiteit op de satelliet, zoals bijvoorbeeld op de maan.

4e plaats: Titan, satelliet van Saturnus (5150 km in diameter)

Beoordeling: 4.7

Titan is de grootste satelliet van Saturnus en de op één na grootste in het zonnestelsel. En door zijn structuur lijkt hij op een volwaardige planeet! Dus er zijn meren van vloeistof op zijn oppervlak. Het is geen water, maar een mengsel van ethaan en methaan. En Titan is ook omgeven door een dichte atmosfeer.

Titan werd voor het eerst gezien in 1655. Door zijn dichte stikstofatmosfeer met methaanwolken is zijn oppervlak lange tijd onherkenbaar geweest. Pas toen de Cassini-Huygens sonde in 2004 over de maan scheerde, konden wetenschappers donkere meren van vloeibare, geelachtige silicaatgrond zien.

Veel onderzoekers vergelijken de omstandigheden op Titan met die op aarde aan het begin van de evolutie. En dit ondanks het feit dat de temperatuur op het oppervlak van de satelliet verre van resort-achtig is – tot -180 graden Celsius. Maar wetenschappers denken nog steeds dat de satelliet enkele eenvoudige vormen van leven kan hebben, bijvoorbeeld in ondergrondse waterpoelen.

De Huygens-sonde landde in 2004 op Titans oppervlak en kon een foto doorgeven. Er liggen afgeronde rotsen op. Dit wijst op het bestaan van erosie in de vorm van zowel wind als neerslag. Huygens heeft in 2006 ook enkele radiospectrale beelden uitgezonden, waarop te zien is dat de satelliet ook hoge bergketens en droge rivierbeddingen. Dit alles maakt dat Titan meer op de aarde lijkt, zij het in haar begindagen.

3e plaats: Ganymedes, de satelliet van Jupiter (5.268 km in diameter)

Beoordeling: 4.8

Ganymedes is de grootste satelliet van Jupiter, en zelfs van het zonnestelsel. Ontdekt, zoals gebruikelijk, door Galileo Galilei op 8 januari 1610. Interessant is dat Ganymedes een grote, maar niet zware satelliet is… Met een diameter van 5.268 kilometer is hij slechts twee keer zo zwaar als de maan.

Het grootste deel van Ganymedes oppervlak is bedekt met silicaatgesteente en waterijs. Deze laatste is vooral overvloedig aanwezig aan de polen. Sommige onderzoekers geloven dat er een oceaan van vloeibaar water is op 200 km diepte… En de kern van Ganymedes is roodgloeiend, vloeibaar en rijk aan ijzer, zoals de meeste planetaire objecten met een vaste korst…

Ganymedes heeft een eigen magnetosfeer (andere satellieten in het zonnestelsel kunnen daar niet op bogen). Hij zou zijn ontstaan uit een metalen kern van gesmolten ijzer… De magnetosfeer van Ganymedes is inderdaad uiterst klein en wordt volledig verborgen door de magnetosfeer van Jupiter.

Ganymedes heeft ook een atmosfeer. Voor het grootste deel bestaat het uit zuurstof in verschillende allotrope vormen, van atoom tot ozon. Er is ook een kleine hoeveelheid waterstof. Ook tijdens de studie van de satelliet “Galileo” bleek dat deze kooldioxide, zwavelzuur en enkele organische verbindingen bevat.

Ganymedes werpt, net als andere grote satellieten, een schaduw over de planeet. Op 21 april 2014 landde het direct op de Grote Rode Vlek van Jupiter, waardoor het lijkt op een oog…

2e plaats: Kepler-1625b 1, de satelliet Kepler-1625b (49244 km in diameter)

Beoordeling: 4.9

Zoals eerder gezegd, zijn wij door de gebrekkige optische technologie nog niet in staat relatief kleine satellieten van exoplaneten (d.w.z. planeten buiten het zonnestelsel) te detecteren. Slechts enkele van de grotere zijn nog te zien en één daarvan is het object Kepler-1625b 1.

Kepler-1625b 1 draait om een planeet in het sterrenbeeld Zwaan rond de gele dwerg Kepler-1625. Het werd ontdekt door transit in 2017, maar wetenschappers debatteren nog steeds over zijn bestaan. Dit object is echt enorm – zijn grootte is vergelijkbaar met die van de planeet Neptunus in het zonnestelsel.

De planeet Kepler-1625b zelf zou een Jupiter-achtige gasreus zijn… En het kreeg een exoluna miljoenen jaren geleden bij zijn initiële vorming. Op dat moment draaide een wolk van ijle, oververhitte materie rond de ster en begon onder invloed van de zwaartekracht samen te kleven tot planetoïden. Een van hen was groter en zat door zijn zwaartekrachtveld gevangen in de andere.

Beide objecten in het Kepler-1625b-systeem bevinden zich binnen de zogenaamde “bewoonbare zone” – dat wil zeggen, dicht genoeg bij de zonachtige ster dat er in theorie leven op geboren kan worden. De planeet zelf is echter een gasreus, wat de vorming van organismen enigszins bemoeilijkt.

1ste plaats: WASP-12b 1, WASP-12b satelliet (81548km in diameter)

Beoordeling: 5.0

In 2012 hebben astronomen van het Pulkovo Observatorium het sterrensysteem WASP-12 waargenomen, en ontdekt dat de helderheid ervan zeer ongebruikelijk was. Dit suggereert dat er niet alleen exoplaneten zijn, maar ook een exolune in de buurt van één ervan.

WASP-12b 1 is mogelijk niet alleen de grootste bekende satelliet in het heelal, maar ook de heetste… Door zijn zeer nabijheid tot de plaatselijke zon is zijn oppervlaktetemperatuur ongeveer 2.500 graden Celsius. De grootte werd vastgesteld aan de hand van de amplitude van de helderheid – hij is 6,4 aarddiameter, of ongeveer 81,5 duizend kilometer.

Wetenschappers speculeren dat WASP-12b 1 een exoluna in wording is en dat deze op een gegeven moment gewoon zal instorten op het oppervlak van de ster. Het ding is, het is te dichtbij. Het is dus onwaarschijnlijk dat het in een stabiele vorm minstens een paar miljard jaar zal overleven.

De waarnemingen worden bemoeilijkt door het feit dat WASP-12 zich op 870 lichtjaar afstand bevindt. Het is een zonachtige gele dwerg die qua grootte en massa op onze zon lijkt.