Europese interieurs in een stalinka in Amsterdam: een vermenigvuldiging van comfort

De ruime, hoge Stalinkas hebben dictatoriale neigingen: deze muren dwingen ontwerpers herhaaldelijk tot pathosvolle projecten en concurreren met elkaar in luxe afwerking. Hoe Irina Ivashkova het heeft kunnen volhouden, is niet duidelijk. Maar het resultaat is een interieur dat niemand iets bewijst: het is gewoon comfortabel om in te leven.

Flat Info: Driekamerappartement in een stalinistisch huis, Amsterdam

Wat de klant wil: maximaal comfortabel interieur zonder onnodig decor.

De ontwerper en de opdrachtgever hebben gekozen voor een laconiek minimalisme voor het interieur van het driekamerblok Stalinka. Eenvoudige, zelfs primitieve vormen vestigen de aandacht op het spel van kleuren en texturen: het ontwerp van de flat in beige tinten wordt aangevuld met dichte, donkere, warme kleuren: kersen, pruimen en chocolade. Natuurlijkheid en soberheid van het interieur wordt gegeven door de muren af te werken met travertijn Met natuurlijke stenen. Het is goedkoper dan marmer, maar ziet er nobel en gebruiksvriendelijk uit.

De hoofddecoratie van de woonkamer is een kersenhouten wandmeubel van gipsplaat. Het ontwerp ziet er indrukwekkend uit met zijn eenvoudige vorm en intense kleur. De ontwerper maakt maximaal gebruik van natuurlijke materialen in het interieur van de woonkamer: een houten vloer, travertijnen muren, een lederen sofa. Voeg daarbij eenvoudige, comfortabele vormen – en je krijgt een interieur, waarin comfort het beslist wint van pathos.

De keuken is nu gecombineerd met de woonkamer. Het resultaat is een grote ruimte, met een eethoek en een voorkamer met garderobe. Het geheugen van de muur wordt vastgehouden door de balk onder het plafond. De ontwerper stelt echter voor dergelijke details te negeren en de keuken gewoon met travertijn te bekleden, net als de muren.

De keuken-eetkamer ( aka woonkamer-entree ) is minimalistisch met alleen het hoognodige. Tot de "excessen" behoren een fluwelen tapijt op de vloer en prachtige armaturen in de geest van de Art Deco. Luxe zit niet in details maar in texturen: glanzende natuursteen, natuurlijke houtkleuren, glanzend natuurlijk leer en fluweel.

De minimalistische keuken heeft een witte kleur, rechthoekige kasten en geen decoraties. Zelfs geen handgrepen op de kasten. Een dergelijk schijnbaar onopvallend ontwerp helpt om zelfs in een kleine kamer een gevoel van ruimtelijkheid te creëren en zich te concentreren op de essentie: functionaliteit van de kamer. Het eetgedeelte is grijs getint. Een compacte groep – een tafel en vier stoelen – past in de pier.

Het beige kleurenschema geeft een rustige sfeer. In de slaapkamer zijn er zelfs geen kleuraccenten, alleen een beetje donkere kleur voor het evenwicht. Dichte gordijnen zorgen voor een comfortabel dutje overdag. De ontwerper zet het spel met texturen voort: de sprei met kantmotief is een echt accessoire van de slaapkamer. Dankzij de monochromatiek is het patroon niet opvallend, maar juist evident – een subtiel kenmerk dat een romantische slaapkamerambiance creëert. Een modieus accessoire is een spiegel op de vloer. Maar de ontwerper probeert het ook zo onopvallend mogelijk te maken door het frame af te werken met de stof van de gordijnen. De klassieke verlichtingsarmaturen lijken ook eenvoudiger tegen deze achtergrond en lijken niet overbodig.

Provençaalse motieven verschijnen in de kinderkamer – welke jonge dame kan er onverschillig tegenover staan?. Provençaals wit meubilair oogt licht en vrouwelijk. De ontwerpers deden het niet zonder roze, maar gebruikten een minimum ervan, heel subtiel, door het in het lila over te laten gaan. Hierdoor voelt de kinderkamer meer als een woonkamer dan als een marshmallow. Interessant is de wolk boven het raam. De versieringen aan het plafond en de raamopening herinneren ons eraan dat dit een kinderkamer is en niet zomaar een meisjesslaapkamer.

In de badkamer "maken" contrasterende diagonale strepen en een drainagekubus onder de wastafel het interieur. Een actieve, heldere geometrie, die doet denken aan Suprematistische schilderijen. Diagonale zwarte kruisen dienen een eenvoudig doel – een krappe ruimte vervormen en visueel uitbreiden. De ideale achtergrond voor dergelijke experimenten zijn eenvoudige tegels en klassiek sanitair. Pas bij nadere beschouwing valt op dat de witte rechthoekige tegels niet gewoon in rijen liggen, maar een eigen geometrisch patroon vormen. Om het te creëren heeft de ontwerper tegels van verschillende afmetingen gebruikt – een eenvoudige en vrij budgetvriendelijke zet. De zwarte mozaïektegel boven de wastafel heeft een onregelmatige vorm en speelt met het contrast van al het wit en rechthoekig.