Gele framboos – aanplant, teelt en verzorging

Gele frambozenvariëteiten zijn al geruime tijd op de markt. De gele, amberkleurige en witachtige bessen met hun heerlijke frambozenaroma zijn verrassend en trekken de aandacht van telers en iedereen die ze wil proberen.

De teelt en verzorging van remontante en traditionele gele frambozenrassen verschilt niet veel van hun rode “broeders”.

De juiste locatie kiezen en de grond voorbereiden

Het frambozenperceel moet in de eerste plaats goed verlicht zijn. Bovendien mag het niet worden weggeblazen door sterke, koude wind en sterke luchtstromen. U moet ook meteen zorgen voor een sneeuwdek, waardoor de planten 30 tot 45 graden vorst kunnen overleven en dus hun vorstbestendigheid vergroten.

In de zuidelijke regio’s van Nederland met droog en heet weer, selecteert u gebieden in de penumbra voor frambozen.

Ademende, goed bevochtigde grond met voldoende voedingsstoffen en sporenelementen is het meest geschikt voor gele frambozen. Het verdraagt noch te veel noch te weinig vocht.

Een verstandig gebrek aan water tast snel de grootte van de bessen en hun hoeveelheid aan. Gebrek aan regelmatige en voldoende bewatering leidt tot slechte ontwikkeling en afsterven van sommige scheuten.

Men mag niet vergeten dat te veel of te weinig vocht niet alleen gevolgen heeft voor de struiken in een bepaald seizoen, maar ook voor de ontwikkeling van de planten en de opbrengsten in het volgende jaar.

Opdat dit of dat ras van gele frambozen de maximale opbrengst geeft, begint de voorbereiding van de grond twee jaar vóór het planten. Maak het perceel eerst vrij van onkruid en hun wortels, breng vervolgens organisch materiaal aan (10 tot 20 kg) en hercultiveer. Daarna worden honingbijenplanten gezaaid, die vervolgens worden gemalen en vermengd met de grond.

Vanaf hier is het het beste om groenten te planten op een plek die is gereserveerd voor frambozen. Het volgende jaar worden er verschillende peulvruchten gezaaid die eind mei/begin juni als groenbemesting worden gebruikt.

Het is de moeite waard te weten, dat de beste voorgewassen voor frambozen zijn: bieten, komkommers, wortelen, diverse peulvruchten en courgettes.

Vergeet ook niet om vóór frambozen geen aubergines, aardappelen, tomaten, paprika’s en aardbeien te planten, die een negatief effect hebben op hun groei en ontwikkeling omdat ze ziekten en insectenplagen delen.

In gebieden met overmatig vocht moet de drainage in greppels en kuilen, waar struiken worden geplant, plaatsvinden. Gebruik fijne en middelgrote steenslag, grind of split en rivierzand. De hoogte van de drainagelaag kan variëren van 5-8 tot 10-15 cm. Het hangt allemaal af van de hoeveelheid overtollig vocht en de bodemsamenstelling.

Als je zandgrond hebt die snel vocht verliest en arm is aan voedingsstoffen, vul de kuilen en voren dan eerst met aarde en veel klei (bijvoorbeeld leem), dan een laag turf en daarbovenop voedzame tuinaarde.

Het planten van

De gele frambozenrassen kunnen, net als de rode, zowel in het najaar als in het voorjaar worden geplant. Voor de struiken worden kuilen of greppels gemaakt, afhankelijk van de plantconfiguratie. De grootte van de kuil moet iets groter zijn dan het wortelstelsel van de zaailing. De diepte van de sleuf varieert tussen 25 en 35 cm en de breedte tussen 40 en 45 cm.

De afstand tussen de planten in een rij kan variëren van 30-40 tot 70-90 cm. Afhankelijk van het ras en de teeltintensiteit. De rijafstand moet ten minste één meter bedragen.

Voor het vullen van de plantgaten en -sleuven wordt een mengsel bereid van turfgrond, voedzame tuinaarde en diverse minerale meststoffen.

De wortels van de zaailingen kunnen worden behandeld in een oplossing van cowpea met heteroauxine, dat helpt bij de beworteling. Deze oude methode wordt al meer dan een halve eeuw gebruikt. Alleen eerder werd in een dergelijke oplossing ook klei toegevoegd. De op deze manier behandelde wortels drogen tijdens het vervoer niet uit en behouden een hoog niveau van beworteling.

Bij het planten wordt de wortelhals van de plant iets hoger geplaatst dan het maaiveld (letterlijk 2-4 cm), omdat deze zich na volledige inklinking van de grond op het niveau van het grondoppervlak bevindt.

Het hele gebied rond de zaailingen moet na overvloedig water geven zeker bedekt zijn met een vrij dikke laag mulchmateriaal (5-8 cm). Het kan blad- of andere humus zijn, turf of veengrond, of zelfs uitgedroogde tuinaarde.

De remontantrassen moeten na het planten altijd worden ingekort.

Over zorg gesproken

Gele frambozen hebben regelmatig water nodig. Maar zorg ervoor dat de grond niet te veel uitdroogt of te veel water krijgt. Elk voorjaar wordt de grond tussen de rijen losgemaakt tot een diepte van 5-6 à 7-8 cm. Om het vocht in de grond zo lang mogelijk vast te houden, wordt deze bedekt met een laag stro, turfkruimels of aarde van 5-6 tot 8-10 cm hoog.

Gele frambozen beginnen te eten vanaf het derde teeltjaar. Er worden zowel organische als minerale meststoffen gebruikt. Breng in het voorjaar stikstofrijke mest onder de planten aan. Gewoonlijk kiest u voor ammoniumnitraat of ureum (8-10 gram per 1 m2).

Bemest de struiken in de herfst met kaliumbemesting. Bijvoorbeeld, as (per 1 m2-100 gram). Breng ook organisch materiaal aan (humus, compost of turfgrond). Per vierkante meter, 4-5 tot 6-7 kg.

Gewone frambozen worden alleen in verdichte beplanting geplant.

Bij remontante variëteiten is het verplicht de scheuten elk najaar bijna volledig uit te snijden, waardoor vele plagen en ziekten kunnen worden voorkomen. Maar gewone rassen, die een dergelijke snoeiwijze niet hebben, hebben deze mogelijkheid niet, en daarom is het de moeite waard om kennis te maken met enkele virusziekten.

Virale ziekten

De ziekten van het frambozenvirus veroorzaken nogal wat problemen, aangezien het onmogelijk is de plant ervan te genezen en de volledige vernietiging van de besmette struik vereist is (schoonmaken van het terrein en verbranden). Er zij aan herinnerd dat je nooit gezonde nakomelingen kunt krijgen van een zieke plant.

Enkele van de meest voorkomende virale ziekten bij gele frambozen zijn mozaïek, infectieuze chlorose, bossige dwerggroei en krul. Ze verminderen allemaal drastisch de omvang van het gewas (tot 50 procent of meer).

De term mozaïek verwijst naar virusziekten die worden verspreid door bladluizen. Van dit ziektencomplex zijn ringvlek, gele reticulum, aderchlorose en latente necrose de meest voorkomende. Al deze ziekten komen vooral voor bij koud weer met zware regenval.

De bladeren van de zieke struiken worden mozaïekachtig en vertonen verschillende opvallende vlekken. De ontwikkeling wordt vertraagd, de bessen worden klein en verliezen smaak en aroma.

Dwerggroei is een bijzonder gevaarlijke ziekte omdat ze wordt veroorzaakt door stuifmeel, dat vrij gemakkelijk door de wind wordt getransporteerd. Ook omdat een besmette plant alleen kan worden herkend aan de rijpende, slecht gevormde bessen, waarvan de botten nauwelijks aan elkaar kleven.

Soms is dwerggroei te herkennen aan vergeelde delen van de bladeren tussen de nerven en een geelachtig mozaïek. Er kunnen ook gele ringen of rechte gele strepen op de bladeren verschijnen. Maar het is de moeite waard te weten dat in de tweede helft van de zomer en in de herfstmaanden alle patronen en mozaïeken op de bladeren verdwijnen en de frambozenstruiken er als gezonde.