Hoe doe je wat je wilt, niet wat je nodig hebt?

Veel mensen die volwassen worden beseffen dat ze niet doen wat ze willen en niet waar ze het doen. De meeste trainingen en coachingseminars zijn gewijd aan onderwerpen als zelfidentificatie, zelfpromotie, zelfpresentatie, zelfrealisatie en dergelijke.

Daarom is de kwestie van persoonlijke zelfbeschikking en zelfontwikkeling zo populair in de psychologie en de blogosfeer, nu mensen onafhankelijker zijn geworden van familie en sociale voorschriften.

Ik zie een doel – ik zie geen obstakel

Moderne mensen hebben veel meer vrije tijd en mogelijkheden voor persoonlijke groei en cognitieve gedragsverandering, terwijl de productiecyclus gestroomlijnd is, met overal minder werknemers en managers.

Er vindt nu een kardinale verandering plaats in het massabewustzijn, nu de toegenomen aandacht van de geesteswetenschappen en de media gericht is op de ontwikkeling en verwezenlijking van elk individu in plaats van op de maatschappij, die zich vrij stabiel en voorspelbaar ontwikkelt.

De staat probeert de opkomst te stimuleren van actieve, verantwoordelijke burgers die de wetten naleven en hun eigen zaken regelen zonder financiële steun te eisen. Daarom promoten zelfs de staatszenders bloggers, restauranthouders, stylisten en andere mediapersonen in plaats van oogsters en zeelui.

De postindustriële staat heeft baat gehad bij ondernemende, verantwoordelijke burgers die een bedrijf of productie kunnen opzetten, creatief zijn, bereid zijn met de autoriteiten samen te werken en de civiele vooruitgang bevorderen. Dan besteden overheidsinstanties minder middelen aan het controleren van instanties en het handhaven van de openbare orde; goed opgeleide, tolerante burgers zijn gemakkelijker te controleren en te consolideren.

De problemen van menselijke zelfbeschikking begonnen bijzondere aandacht te krijgen toen wetenschappen als psychologie, sociologie en andere opkwamen. Geleidelijk aan is deze tendens in een stroomversnelling geraakt door de wetenschappelijke en technologische revolutie en de massaconsumptiemaatschappij van de jaren zestig. Elke generatie heeft haar eigen manier van denken over identiteitsvorming en zelfexpressie in het gezin, de maatschappij, het beroep, de kunst, de politiek en andere levenssferen.

In het begin van de 20e eeuw creëerde Frank Parsons, Amerikaans professor, sociaal hervormer en sociaal activist, aan de vooravond van een grote economische crisis, de differentieel-diagnostische trend, die de nadruk legt op bewustzijn en rationaliteit van menselijk gedrag als de belangrijkste kenmerken van sociale en professionele keuze, als de belangrijkste criteria voor de verwezenlijking van motieven en capaciteiten.

Hij zegt dat motieven en doelstellingen voor gedrag grotendeels worden bepaald door de sfeer van het ouderlijk huis, wat in strijd is met de publieke vraag naar autonome, onafhankelijke individuen, die snel van woonplaats kunnen veranderen en kunnen inspelen op de eisen van de arbeidsmarkt. Toen begonnen de onderwijs- en opvoedingstaken snel over te gaan van de particuliere naar de openbare sector. Er begon zich een systeem van gratis onderwijs te ontwikkelen, dat de weg vrijmaakte voor het ontstaan van een “middenklasse” met een onafhankelijke, verantwoordelijke mentaliteit, die in staat was familiale en achterlijke barrières te overwinnen.

Uit zijn onderzoek kwam een theorie van communicatie-management beslissingen voort die alle menselijke handelingen beschrijft vanuit het perspectief van familie en sociale interactie. Mensen worden onafhankelijker, kunnen familie, etnische, sociaal-historische tradities afwijzen, overal worden de beginselen van tolerantie en integrerende cultuur ontwikkeld. De grootste belemmering voor zelfexpressie en zelfrealisatie zijn tegenwoordig de eigen motieven en houdingen, en niet zozeer de familiale of sociale verboden en beperkingen.

Drie stappen van droom naar resultaat

Het heeft zeker het initiatief nodig van een persoon die de noodzaak van een gezinsscheiding en sociale rijping erkent en aanvoelt. Alleen dan is er gelegenheid voor creativiteit en zelfexpressie, voor zelfrealisatie in de gekozen sfeer.

Het proces van zelfbeschikking gaat gepaard met een psychologisch isolement van de familie, van de ouders, van de vroegere sociale kring… Het gaat om het nemen van autonome beslissingen op elk niveau van gezinshechting en, bovenal, om het genieten van het proces van opgroeien. In feite is dat waar het om gaat, zelfs de verkeerde beslissingen leiden uiteindelijk tot plezier in het oplossen van problemen en het behalen van resultaten.

“Als iemand wil handelen, zoekt hij naar mogelijkheden, als hij niet wil, zoekt hij naar redenen.”. Het is een lange en fascinerende reis: dromen – plannen – doen. Succes is nooit toevallig, maar altijd het resultaat van aanhoudende, systematische inspanningen. Velen blijven hangen op het niveau van dromen, omdat de hersenen denkbeeldige gebeurtenissen als half vervuld beschouwen, omdat eraan denken zoveel plezier geeft, alsof ze in werkelijkheid gebeurd zijn.

Plannen zijn moeilijker uit te voeren; er ontstaan meer problemen in de uitvoeringsfase. Het feit is dat er geen controle of toezicht is op onze eigen intenties, wat betekent dat we geen verantwoording hoeven af te leggen en onze plannen met een gevoel van urgentie moeten uitvoeren. En mensen raken eraan gewend te worden geleid, betutteld, geadviseerd door volwassenen of meerderen… Als ik vandaag niet naar de sportschool ga of twintig pagina’s van een lang uitgesponnen roman schrijf, zullen er geen sancties en geen straf zijn. Daarom kun je het morgen of overmorgen doen, of een andere keer in de toekomst.

De belangrijkste problemen bij het opgroeien zijn de scheiding van het gezin en het proces van zelfbeschikking:

Samenloop– Het onvermogen van ouders om het kind “los te laten”, het geloof dat zij “het beste weten” wat het kind nodig heeft. Irrationeel verlangen om te domineren en te onderwerpen, zelfs ten koste van het nageslacht, als teken van sociale onvolwassenheid en mislukking. Gaat vaak gepaard met een autoritaire omgangsstijl, die discussie verhindert en leidt tot misbruik, conflicten, overbeschermende zorg, psychologische trauma’s.

Samenloop is mogelijk naast familierelaties; in een hechte groep van medeoprichters, deelnemers aan een creatief project, is het bijvoorbeeld moeilijk voor iemand om een beslissing te nemen over stoppen, om een gebruikelijke relatie te verbreken. Op weg naar wat men wil doen, zal men dus eerst de familiale of contextuele weerstand moeten overwinnen, aangezien elke groep of vereniging de gelijkenis van al haar deelnemers tracht te bewaren.

U bent vrij om uw “afwezigheid” te motiveren met specifieke redenen, zodat uw omgeving uw koers kan begrijpen. Of u vervangt gewoon oude hobby’s door nieuwe, u bent niet verplicht uw plannen te melden en te bespreken.

Een onverschillige houding– Onverschilligheid, onwil om het ouderlijk huis te verlaten of om de gebruikelijke levenswijze, de vertrouwde gemeenschap te veranderen, om op eigen houtje zijn leven in te richten. hangt vaak niet af van de opvoeding van het kind, aangezien kinderen in één gezin hun plannen en vitale activiteiten heel verschillend kunnen regelen. Hetzelfde kan gezegd worden over afgestudeerden van dezelfde afdeling met dezelfde cijfers…

Onze psyche streeft ernaar om buiten stressvolle situaties een zuinige, energiebesparende modus te handhaven, zodat men de verschillende mate van betrokkenheid en intensiteit van motieven en houdingen kan zien. Emotioneel, sensueel – sneller en vroeger optredend dan anderen, snel veranderend, een gevoel van verbondenheid met de prestaties van anderen creërend. Dit verklaart het positieve karakter van publiek nieuws: mensen voelen zich direct verbonden met andermans record of een succesvol megaproject.

Cognitief-intellectueel– spontane emotionele indrukken verwerken, analyseren, systematiseren en de meest geschikte kiezen. Iemand kan eindeloos grootse plannen bedenken maar nooit één actie uitvoeren.

Opzettelijke actie– Het moeilijkste deel van zelfrealisatie, wanneer grootschalige dromen en gedachten moeten worden omgezet in concrete acties. Talrijke dromen en plannen leiden zelden tot zelfs maar de helft van de vereiste acties. Het is niet omdat iemand het verhindert, verbiedt, belemmert, maar omdat de persoon niet in staat is zijn of haar eigen barrières te overwinnen.

Uitstelgedrag– De meeste “optionele” activiteiten gaan gepaard met een eindeloos proces van “uitstel”. Het grootste probleem van de uitsteller is niet eens dat hij wordt “afgeleid”, maar dat hij later een gevoel van schuld, minderwaardigheid en tekortkoming ervaart. Daarom is het noodzakelijk haalbare, uitvoerbare doelen te stellen, zich niet met anderen te vergelijken, de werkelijke resultaten te beoordelen, niet de gewenste.

Het is het mechanisme van uitstel dat bepaalt wat “noodzakelijk” en wat “wenselijk” is, waarbij het individu eerst en vooral de “toegewezen” taken uitvoert die nodig zijn om de levenscyclus in stand te houden. Bijvoorbeeld studeren, werken, het vervullen van gezinsverplichtingen die met anderen samenhangen en aan het oordeel van anderen zijn onderworpen, terwijl de eigen hobby’s “voor later” blijven liggen.

Slechte sociale aanpassing– de gevolgen van te veel ouderlijk toezicht, een gebrek aan aandacht, een gebrek aan supervisie, wanneer de basisbehoeften van een opgroeiend individu worden genegeerd. Als er veel complexen of syndromen binnen het gezin bestaan (“slachtoffer”, “otlichnik”, enz.), is zelfverwerkelijking in de maatschappij onmogelijk.

Dezelfde gevolgen vloeien voort uit het gedragsmodel in een team op school of op het werk, waar een persoon een bepaalde status krijgt toegewezen afhankelijk van zijn/haar vermogen om leiding te geven, te communiceren en individuele en gezamenlijke taken uit te voeren. Er ontstaan stabiele stereotypen van evaluatie en eigenwaarde, met conclusies gebaseerd op iemands karakter in plaats van op zijn of haar capaciteiten.

Mensen met dezelfde intelligentie en hetzelfde vaardigheidsniveau worden beschouwd als “dommer” of “slimmer”, afhankelijk van hoe ze gesocialiseerd zijn, in staat om hun prestaties te presenteren. Hoe geniaal een kunstenaar ook blijkt te zijn, zijn betekenis wordt slechts bepaald tegen de achtergrond van andere kunstwerken en de publieke opinie. Zorg altijd voor een evenwicht tussen uw eigen mening en die van anderen.

Het blijkt dat doen wat je wilt geen belemmering is als je van een emotioneel niveau (dromen) overgaat naar conceptualisering (plannen) en verdere vrijwillige vervulling(resultaten). Mensen beheersen de eerste twee niveaus met grootschalige concepten vrij goed, maar weinigen zijn klaar voor meer concrete acties. Omdat er geen garantie van “beloning” is, zoals voor een voltooid verplicht werk, weigeren de hersenen te werken omwille van spookachtige, fantoom prestaties.

Probeer voor een paar dagen haalbare doelen op korte termijn te stellen, die niet afhankelijk zijn van de medewerking en de mening van anderen. Wanneer je zelfs maar kleine resultaten behaalt, zal er een draai in je geest zijn: het is echt, het is juist, het brengt plezier.