Kwaliteitseisen voor drinkwater

Hoe de kwaliteit van het water uit een put of boorgat te beoordelen? Men kan de "Sanitaire regels en normen" bestuderen, die veel nuttige, maar helaas voor de meeste mensen niet erg duidelijke informatie bevatten. Vertaling van de sanitaire voorschriften voor de watervoorziening in gewone taal.

Basisvoorschriften. Van de normen in SanPiN 2.1.4.Hygiëne-eisen voor de kwaliteit van niet-gecentraliseerde watervoorziening 1175-02 " hygiëne-eisen voor niet-gecentraliseerde watervoorziening. Sanitaire bronbescherming" en in SanPiN 2.1.4.1074-01. «Drinkwater. Hygiënevoorschriften voor de waterkwaliteit in gecentraliseerde drinkwatervoorzieningssystemen. kwaliteitscontrole" Drinkwater moet helder, kleurloos, reukloos en zonder onaangename smaak zijn. Enkele afwijkingen van de ideale waarden zijn toegestaan.

Hoe omgaan met onzuiverheden in het water? Alleen gedestilleerd water kan worden beschouwd als vrij van onzuiverheden het is volkomen smakeloos. En wat ze "schoon water" noemen, is eigenlijk meer een complexe cocktail van vele ingrediënten. Alle bijmengingen in water worden verdeeld in schadelijk, neutraal en gezond.

Afgebeeld: Aquaphor DWM 101 Morion mineralisatiefilter.

Mineralisatie van water. Het pekelgehalte wordt de mineralisatie van het water genoemd. het toelaatbare maximale zoutgehalte mag niet hoger zijn dan 1.000 – 1.500 mg/l. Het optimale zoutgehalte is 500-600 mg/l De meeste mensen vinden dit water "lekker". Bij een verhoging van deze waarde smaakt de vloeistof onaangenaam, bij een verlaging van- wordt smakeloos.

pH ( hardheid / zachtheid ) water. De hoeveelheid vrije waterstofionen in water wordt beschreven door de pH-waarde. Voor gedestilleerd water is het 7, voor normaal water moet het tussen 6,75 en 9 zijn. Hogere waarden maken het water "zacht", Dat wil zeggen dat het water onaangenaam smaakt en ruikt, zeep en wasmiddelen niet goed wegspoelt en de ogen en huid kan irriteren. En bij een pH van minder dan 6 is het water niet schadelijk voor de mens, maar wel agressief voor metalen. Hard water leidt tot corrosie, d.w.z. leidingen, kranen, mengkranen en andere sanitaire installaties worden beschadigd.

Zouten van verschillende zuren. De grote meerderheid van de in het water opgeloste vaste stoffen blijven daar als zouten… De meest voorkomende verbindingen zijn carbonaten, chloriden en sulfaten van natrium, calcium, magnesium en kalium. De meeste van deze zouten zijn onschadelijk ( neutraal ) of gezond – uiteraard in redelijke hoeveelheden. Sanitaire voorschriften en normen bepalen strikt ( maximaal toegestane concentratie ) maximaal toegestane concentratie van zout in water, evenals het gehalte aan schadelijke stoffen – zouten van salpeterzuur, blauwzuur en zwavelzuur.

IJzergehalte. Voor drinkwater is een totaal ijzergehalte van maximaal 0,3 mg/l toegestaan. Maar heel vaak overschrijdt water uit autonome bronnen deze waarde met een factor van tientallen of zelfs honderden.

In de praktijk is dit te herkennen aan "roestig" water vlekken die ontstaan op sanitaire toestellen- gootstenen, toiletten, enz..

Naar het laboratorium voor hulp. Het heeft geen zin hier alle mogelijke verontreinigingen en hun respectieve maximaal toelaatbare niveaus in drinkwater te vermelden: de tabel met waarden staat in SanPiN 2.1.4.1074-01, bestaat uit enkele tientallen regels. De aanbeveling luidt als volgt: het water van de bron moet door een laboratorium worden geanalyseerd. Op basis van de resultaten daarvan zullen de deskundigen een advies uitbrengen over de geschiktheid van de vloeistof om te drinken en de nodige maatregelen voor de behandeling van het water aangeven. Pas na deze inspectie kan de drinkwatervoorziening als veilig worden beschouwd.