Michele De Lucchi over het koesteren van ideeën

Een van de hoogtepunten van Salone del Mobile 2015 was het project "Walk" van architect Michele de Lucchi, gewijd aan een werkruimte die ideeën helpt genereren. Waarom een glimlach beter is dan een stenen gezicht bij het ontwerpen, zegt de beroemde experimentalist zelf.

Michele De Lucchi was een van de meest prominente leden van de creatieve groepen Cavart en Memphis, die in de jaren tachtig nieuwe benaderingen van design ontwikkelden. Zijn portfolio varieert van lampen, vazen, lampen en stoelen tot ontwerpen voor hospices, hotels en energiecentrales. De Tolomeo van Michele de Lucchi is de best verkochte lamp ter wereld. Door de president van Italië in 2000 onderscheiden als Officier van de Italiaanse Republiek voor zijn diensten aan design en architectuur.

Over modern design. Ontwerp- steeds minder een technische discipline en steeds meer een humanitaire, is het al een onafhankelijke markt. In het algemeen wordt hij sterk beïnvloed door de mode en verschillende onverwachte transformaties van iconografische patronen.

Over de nieuwe objecten.Produzione Privata- is mijn persoonlijke studio. Elk jaar ontwerp ik lampen, vazen, stoelen, koffietafels.. en elke keer als ik probeer opnieuw te beginnen, alsof er niets was dat daarvoor bestond… Dit is het vinden van nieuwe vormen die objecten bevrijden van de gebruikelijke perceptie van.

Over ideeën. Ideeën komen van binnen en van buiten. Vaker dan niet komen ze uit werelden die ver afstaan van design, van de ironische en onconventionele houding ten opzichte van alles wat. Ik rommel graag met ideeën en objecten. In onze wereld zeggen ze dat een goed project evenveel tijd kost als het baren van een kind negen maanden. In werkelijkheid kunnen projecten voorbarig en te laat zijn. Er zijn geen uniforme regels.

Over schaal. De kleinste objecten die ik ooit heb ontworpen juwelen, de grootste – gebouwen. De aanpak hangt niet af van de grootte, maar van de vraag of je al dan niet in het object kunt komen.

Over de ironie van architectuur. Ironie- een essentieel onderdeel van veel processen. Hoe dan ook, om iets nieuws te creëren, moet je het verleden overwegen en bespreken. Het is veel effectiever met een glimlach dan met een stenen gezicht.

Over de uitdagingen van de tijd. Memphis' doel was een nieuwe manier van doen te doen gelden, en de betekenis van dat tijdperk over te brengen. Vandaag wil Memphis het hebben over duurzaamheid en het behoud van de planeet.

Op de jongeren. Mijn studio heeft een veelbelovende jonge ontwerper Francesco Faccin, die zeer "communicatieve" basisobjecten maakt, gemakkelijk om mee om te gaan.

Op de hoofdzaken. Van de producten waar ik aan gewerkt heb, springen er enkele voor mij uit. Het is Piano for Pleyel, bijvoorbeeld, omdat ik er nog nooit aan gedacht had om een piano te maken. Of de Treforchette-armatuur voor Produzione Privata, omdat die ironisch is, en ook heel functioneel. Of Tolomeo voor Artemide, omdat het Tolomeo is… Of Olivetti's SanGirolamo kastmeubelen, omdat we er met de legendarische Achille Castiglione aan gewerkt hebben. Of de Eerste stoel voor Memphis, omdat die doet denken aan Ettore Sottsassa.