Muriel Rousseau-Ovchinnikov over Franse stijl op Amsterdamse bodem

Ontwerper en kunstenaar, geboren Parijzenaar en "melk" Moskoviet Muriel Rousseau-Ovchinnikov vertelt hoe een brug werd geslagen tussen Nederland en Frankrijk in het interieurontwerp.

Over verhuizen. Ik kwam voor het eerst naar Nederland in 1993, op de dag van de staatsgreep, 3 oktober. Ik was op weg naar mijn man, Nikolai ontmoette me… Ik heb veel koffers, doeken, verf. Het weer die dag was erg mooi. Ik dacht dat Nikolaj me zou ontmoeten, we zouden onze spullen neerleggen en een wandeling maken in de herfst van Amsterdam… En hij zegt, "Snel, snel, stap in de auto, we gaan naar huis want de tanks komen eraan!

Over de weg. In mijn familie, wie geen architect was, was een kunstenaar. In Parijs studeerde ik af aan de Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs en beoefende de kunst. Maar in Amsterdam besefte ik dat ik me, behalve met pure kunst, ook wilde bezighouden met design, business en het creëren van een imago voor verschillende bedrijven. In het begin creëerden we alleen een beeld voor onze klanten. Dan – hun kantoorinterieurs. Vervolgens wilden klanten dat wij hun privé-interieurs deden en kregen we opdrachten voor café- en restaurantinterieurs. Vandaag zijn er veel projecten die ik van A tot Z heb gedaan. Ik maak graag een verhaal van begin tot eind.

Over mijn beroep. Waarvoor is een decorateur nodig? Het is heel eenvoudig. Als ik aan een project begin, begrijp ik eerst wat de klant wil, wat zijn verhaal is. Omdat elke man een.. eigen verhaal. Onze taak om het te vinden en bloot te leggen, het te vangen, het te vertellen… De wereld van de globalisering, een wereld van normen waar alles hetzelfde is, interesseert me niet…

Over interieurs. Voor mij een goed interieur het is zeker een interieur met kunst, maar vooral een interieur met geschiedenis. Je verhaal veranderen- je interieur verandert ook. Tien jaar geleden was mijn huis wit en minimalistisch, ik voelde me er prettig in. ( House- het is een plek waar ik me goed moet voelen ). En toen kwam ik twee jaar geleden terug van vakantie naar Amsterdam en ik realiseerde me dat ik het koud had in mijn witte interieur. Ik schilderde alles opnieuw en kreeg een heel andere wereld. Het is natuurlijk belangrijk om te weten wat je wilt, want ongelooflijk veel mensen weten dat helemaal niet.

Op ideeën. Ik zei ooit tegen Mitya Borisov dat ik een klein café wilde in Amsterdam op een straathoek zoals in Parijs. Het soort plek waar mensen zich goed voelen om elkaar te ontmoeten, een plek met een sfeer… Zo ontstond "Jean-Jacques" op Bolshaya Nikitskaya. Voor mij, Frankrijk, Parijs.. het is zwart en groen, het is historisch bestek, glazen, flessen, scheve borrelglaasjes, het zijn foto's aan de muren. Voor mij was het bij dit project heel belangrijk om me over te geven aan het spel, om een ruimte als een theater te maken. Hier kun je bijvoorbeeld op servetten tekenen. Veel spiegels, je kunt elkaar zien door de spiegel, het is heel romantisch.

Over Frankrijk. Madame Boulanger's bakkerij op de Nikitsky boulevard, draait het interieur ook om een persoonlijk verhaal. Madame Boulanger.. een vrouw die weet hoe ze brood moet bakken. Haar bakkerij.. haar droom. Ik vond oude foto's van Franse winkels, maakte een "tentoonstelling van haar hobby's" in het interieur. «Madame Boulanger." zo dicht mogelijk bij de traditionele Franse bakkerijen, zowel qua uiterlijk als qua inhoud. De oude tegels op de muren in de hal zijn meegenomen uit Italië, en in de badkamers.. Van Nederland. Geen kop, geen glas, geen kom is hetzelfde. Lepels zijn ook anders, de meeste.. Vintage. Een klok die aan de muur hangt.. ook vintage, 120 jaar oud! Ik hoop dat ik over 20 jaar een brug heb geslagen tussen Parijs en Amsterdam. Nu wil ik nog verder gaan, een brug slaan tussen Amsterdam, Parijs en Azië.

Het werd tijd. Twintig jaar geleden hadden de mensen honger, letterlijk en figuurlijk. Maar daarom was de wereld sneller, interessanter. Amsterdam lijkt tegenwoordig meer op Europa, zowel in architectonisch als in menselijk opzicht, waar de relaties tussen mensen serieuzer en tegelijkertijd anoniemer zijn.

Vandaag is er een grote confrontatie tussen globalisme dat streeft naar gelijkvormigheid en originaliteit. Mensen willen niet uniform zijn, ze willen speciaal zijn. We gaan terug naar een identiteit.

Lees het volledige interview op