Waar hangt intelligentie van af?

Waar hangt intelligentie van af?? Hoe ziet het eruit, hoe kan het worden gemeten en wat levert het op?? Intelligentie komt van het Latijnse intellectus, dat kan worden vertaald als waarneming, begrip, redenering, inzicht.

Het kan ook worden aangeduid met het korte, Nederlands woord voor intelligentie. Zij vertegenwoordigt een kwaliteit van de menselijke psyche die haar in staat stelt situaties te herkennen, dingen en verschijnselen te leren en te onthouden op basis van ervaring, abstracte gevolgtrekkingen te begrijpen met hun toepassing, en deze toe te passen om de omringende werkelijkheid te veranderen. Een nogal lange, maar niet allesomvattende uitleg van wat men onder de term verstaat. Nu de details.

Het verband tussen intelligentie en IQ

Het nu algemeen aanvaarde begrip IQ wordt algemeen geassocieerd met iemands intelligentieniveau. In hoeverre is dit gerechtvaardigd?? Het is mogelijk een hoog IQ te hebben, maar je potentieel in het leven niet te realiseren. Tegelijkertijd zijn er vele voorbeelden waarbij een persoon met een gemiddeld potentieel, gebaseerd op IQ-tests, behoorlijk succesvol is op het door hem gekozen gebied.

Wat is precies een IQ?. De ontwikkelaars van deze test gaven het een categorie die het intelligentieniveau definieerde. Uitgaande van de overweging van een geheel van bekwaamheden in het onderwerp, die worden opgespoord en gemeten door een speciale test.

Het aantal technieken en methoden is nu vrij groot. De tests van Eiseneck en Wechsler worden beschouwd als een “klassieker” en bestaan al tientallen jaren. In de psychologie, zowel in de wetenschap als in de praktijk, is er echter geen algemeen aanvaarde maatstaf voor de menselijke intellectuele capaciteit.

Alle IQ-tests hebben een standaardstructuur en bestaan uit een reeks problemen, taken of vragen waarbij de testnemer zich moet concentreren, ervaring en geheugen moet gebruiken om bekende gegevens te vergelijken en patronen af te leiden. Hoe meer opgaven correct worden opgelost, hoe hoger het IQ-niveau wordt bepaald. De test heeft een bepaalde tijd om op te lossen.

Uit de praktijk van het leven blijkt dat er twee soorten intellect zijn en dat het door de IQ-test gedefinieerde niveau niet domineert in het leven van een individu. Het is als het ware het potentiële vermogen om de beschikbare middelen in het brein van de onderzochte te realiseren. Maar als de omgeving waarin een persoon met een hoog IQ zijn activiteit zal verrichten, om welke reden dan ook, ongemakkelijk voor hem is, zal zijn IQ een cijfer blijven dat is afgeleid van de resultaten van de test, en zal het geen effect hebben op zijn toekomstige groei en ontwikkeling als zelfredzaam persoon.

Veel belangrijker in het menselijk leven is het zogenaamde praktische intellect. Dat is het waard om over te praten in de rest van het verhaal.

“De Zephyr test

Deze ongewone methode werd eind jaren ’60 ontwikkeld aan de Stanford University, en de auteur ervan was professor Walter Michel, die voor het eerst een marshmallow-experiment uitvoerde met kinderen.

Een kind tussen drie en vijf jaar oud wordt door de experimentator een kamer binnengeleid met een marshmallow op een tafel, en krijgt een voorwaarde te zien – als hij wacht tot deze wordt teruggebracht, krijgt hij een tweede marshmallow. Als hij eet voordat de experimentator terugkomt, krijgt hij niets meer… Dan gaat de experimentator weg en observeert het kind door een spiegel – een glas dat in de kamer is geplaatst.

Kinderen tonen grote vindingrijkheid in het overwinnen van de verleiding om de marshmallow op te eten. Sommige mensen verbergen de marshmallow zelf aan het zicht, en dan schuilen ze waar ze maar kunnen – onder de tafel, achter de rug van een stoel, gewoon in een hoek om er niet naar te kijken.

De andere kinderen daarentegen, kijken aandachtig naar het voorwerp van hun “lust”… Ze balden hun vuisten en wrongen hun handen terwijl ze iets in zichzelf mompelden. Anderen beginnen liedjes te zingen of te fluiten om hun aandacht af te leiden van de zoetheid. Kortom, het is een kwestie van mening!

Er is een ernstig conflict op neurofysiologisch niveau… Tussen de subcortex van de hersenen, die verantwoordelijk is voor de “passionele” drang naar onmiddellijke bevrediging… Met een “koelbloedige” en berekenende hersenschors, die is ontworpen om impulsen naar de besluitvormingsgebieden van de hersenen te sturen…

Maar het brein van het kind dat deelneemt aan Michels experiment is helemaal niet bezig met het remmen van zijn opkomende aantrekkingskracht, zoals het misschien lijkt. Integendeel, het verhoogt zijn activiteit, waarbij meer en meer gebieden van extra opwinding in de hersenen worden gecreëerd. Dit belangenconflict leidt tot extra stress, geconcentreerd in de frontale hersenkwabben.

Het zijn de frontale hersenkwabben die ervoor moeten zorgen dat de spontane verlangens van de subcortex niet worden vervuld, wat uiteindelijk grote opbrengsten kan opleveren. Dus, hoe meer concurrerende gebieden van de hersenen een kind kan activeren, hoe beter hun kans om hun plannen op lange termijn te realiseren door hun kortstondige impulsen tegen te houden.

Het kind “bevriest” niet zomaar in de wachtstand. Hij of zij moet doelbewust en aanhoudend zoeken naar argumenten dat het krijgen van de dubbele prijs een goede zaak is, zijn of haar verlangen aanwakkeren, en anticiperen op het krijgen van de “prijs”, enz.. Het is het soort mentaal werk en denken dat iemand in staat stelt zo efficiënt mogelijk te worden…

Het experiment is zeker ongebruikelijk en men zou medelijden kunnen hebben met de kinderen, maar de resultaten zijn cruciaal. De hele groep van 32 kinderen in het experiment werd geobserveerd.

Toen deze kinderen opgroeiden, bleken degenen die in staat waren hun trek onder controle te houden en meer dan twintig minuten te wachten op hun tweede marshmallow, echt succes te hebben in hun volwassen leven. De grote veerkracht die het experiment opleverde, leidde er later toe dat deze kinderen naar de universiteit gingen. Zij boekten daarna zichtbaar succes en toonden grote weerstand tegen diverse verslavingen, slechte gewoonten. Deze mensen toonden ook een grote stressbestendigheid.

Kinderen die de marshmallow eerder aten hadden veel lagere resultaten. Ze waren academisch middelmatig, deden slecht eindexamen. Niet weinig van hen hadden slechte gewoonten aangeleerd, waren vatbaar voor depressies en hadden moeite om met stressvolle situaties om te gaan.

Veel deskundigen geloven al lang dat deze test de nauwkeurigste langetermijnvoorspeller is van iemands intellectuele capaciteiten. De test werd later getest op 900 proefpersonen; door het grotere aantal deelnemers aan het experiment was het verschil in hun latere leven niet zo groot. Sommige psychologen hebben beweerd de bevindingen van de eerste studie te hebben weerlegd, maar het debat gaat door tot op de dag van vandaag.

Als een kind gewoon niet van marshmallows houdt, of niet klaar is om de drang om er hier en nu van te genieten uit te stellen, is dat geen reden om boos te worden. Situaties in ieders leven zijn uniek en het lot is onvoorspelbaar… Het belangrijkste is om van je kind te houden, maar dit experiment kan je een reden geven om het opvoedkundig en pedagogisch werk met hem te versterken.

Testen van creativiteit Alice Torrance

In die vorige eeuw, dezelfde gelukkige jaren 60 voor de wetenschap, ontwikkelde een andere onderzoeker, Alice Torrence, de nu naar hem genoemde “Creativiteitstests”. De tests zelf zijn even eenvoudig als ingenieus. Hier is een beschrijving van een van hen. Verschillende geometrische vormen worden onder de aandacht van het kind gebracht. waaraan hij moest toevoegen wat hij nodig achtte om de geometrische figuur enige betekenis te geven. De beelden kunnen interessant en dus creatief worden, of juist eenvoudig en middelmatig.

De mate van creativiteit wordt bepaald door de mate van originaliteit en de moeilijkheidsgraad van de beeldende kunst van het kind. Het lijkt op deze test:

Het lijkt erop dat deze test niets opmerkelijks heeft. Talrijke studies door deskundigen in vele landen hebben echter aangetoond dat deze eenvoudige methode de toekomstige prestaties van een persoon veel beter kan voorspellen dan de beruchte IQ-tests, en niet alleen deze, maar ook de resultaten van eindexamens op school, alsmede de mening van een persoon in zijn peer group. Dit is een andere test met een hoge voorspellende waarde voor de intelligentie van een kind.

De impact van de “digitale omgeving” op de intelligentie

In het verlengde van het bovenstaande thema van de Torrance-test kunnen we er niet omheen de huidige staat van intelligentie van de jongere generatie te vermelden.

Deze keer heeft een wetenschapper uit Zuid-Korea, Kyung Hee Kim, een enorm onderzoek gedaan en driehonderdduizend tests geanalyseerd die Torrance met kinderen heeft doorstaan sinds de creatie ervan, tot nu toe, en die vijftig jaar menselijk leven bestrijken.

het onderzoek heeft een zeer interessante trend aangetoond: van de jaren ’60 tot 1984 is de creativiteit bij kinderen gestaag toegenomen, jaar na jaar, met steeds betere resultaten. In 1984 bereiken we een plateau en stoppen de creativiteitsindexen van de kinderen met groeien, tot 1990.

Waarvan hangt de ontwikkeling van intelligentie bij een kind tegenwoordig af?? Het blijkt zowel eenvoudig als complex te zijn. Het begin van de daling van de creativiteitsindicatoren viel samen met de intrede van de mensheid in een nieuw “informatietijdperk”, toen gemakkelijk toegankelijke informatie, waarvoor geen denkwerk of verbeelding nodig was, vanaf “blauwe schermen” op de jongere generatie neerviel, en de komst van internet en allerlei gadgets een lawineachtig proces op gang bracht.

Dit houdt in dat het niveau van de intelligentieontwikkeling van een kind nu grotendeels zal afhangen van het al dan niet volgen van een “digitaal dieet” en van de pedagogische praktijken die de ouders van het kind bij de opvoeding zullen toepassen. Als alles gebaseerd is op geraffineerde en onpersoonlijke informatie gekleed in digitale beelden, kan er geen sprake zijn van de intellectuele ontwikkeling van zo’n kind.

Voor een adequate ontwikkeling van het intellect moeten ouders de tijd die wordt besteed aan “scherminformatie” tot een minimum beperken en de nadruk leggen op onderwijs dat gekoppeld is aan ervaringen in het echte leven, aanvullend creatief werk, sport en andere praktijken in het “echte leven”.

Dit artikel is gebaseerd op het boek: A. Kurpatovs De kamers van de geest… Dood de idioot in jezelf, Het gelukkige kind. Universele regels “en materialen van het werk van leraren en onderwijspraktijken van het personeel van Solnyshko Kindertehuis van RK.