De ontwerper Arseniy Leonovich, oprichter van het architectenbureau PANACOM, vertelt waarom ontwerpers veel aandacht moeten besteden aan het erfgoed van de jaren tachtig en waarom interieurprojecten zelden zonder retro-details kunnen.
Nederlands ontwerper en architect, afgestudeerd aan het Amsterdamse Architectuurinstituut, deelnemer en winnaar van vele professionele wedstrijden. Arseniy's "staat van dienst" is zeer divers: van deurbeslag tot tafels en lampen, van woonprojecten tot het interieur van huisjes en banken.
Over Time. Tijd creëert vraag naar alles: naar lifestyle, naar het creëren van interieurs, naar muren of het ontbreken daarvan… De pathologische versnelling van levensprocessen aan de ene kant, vormt een zogenaamd "wegwerpbaar" om ons heen omgeving, en aan de andere kant.. roept retro inspiratie op omdat er iets kostbaars, echts en menselijks aan hen is. Deze twee multidirectionele trends zijn overal in terug te vinden: in design, in accessoires, in de vormgeving van gevels, gebouwen en wijken. Ergens waar ze elkaar kunnen ontmoeten. Bijvoorbeeld, tegen een achtergrond van moderne materialen of geaccentueerde contrasterende verhoudingen kan een versleten grootvaders tapijt Een scherm met zwanen en op het bed.. gehaakte stola. Uit deze mix van beton, plastic en oude letters op de ladekast komt het "ongrijpbare geschenk", uitgedrukt in architecturale of ontwerptechnieken.
Over trends. De designwereld krijgt een tweede wind en dat voel ik als ik naar de laatste nummers van tijdschriften als Wallpaper kijk. Er is een verlangen naar nieuwe energie. Er is een gevoel dat ze oude dingen nemen en ze opnieuw uitvinden. Er ontstaan interessante brute vormen, verrassende combinaties van materialen. Zo'n eenvoudige geometrie, maar zeer origineel vergeleken met de Italiaanse ontwerpers van de jaren negentig die het chroom verscheurden en er glas in zetten en zo. We zien dat de vormgeving van die tijd verfijnd was, maar enigszins maniëristisch. Mensen konden er niet achter komen of ze bionisch of geometrisch waren Ik heb het over Stark, Massimo Iosa Ghini. Maar het huidige ontwerp, de top van de top- zij zijn degenen met de eenvoudigere, meer onverwachte, de koelere. Hoe sneller ze hun weg vinden naar het publiek. Langs de contouren, natuurlijk, kan er ergens nano-materie, microchips, maar dit zijn slechts tekenen van de tijd. Archaïsering – Het is de nieuwste trend, een afwijzing van het maniërisme, een flirt met zwakke vormen waaraan de hele generatie Stark zich schuldig maakte.
Over mij. Ik heb mijn flat in Amsterdam nog niet opgeknapt. Ik ben op zoek naar het imago van mijn huis, dus ik leef momenteel als een doorsnee persoon, met behang en vloerbedekking. Interessante interieurontwerpen bekijken, ze verzamelen. Wat een paradox.
Over de slinger. Ik hield altijd van de periode van de jaren vijftig tot zeventig toen de wereld razend enthousiast was over het minimalisme. De koude oorlog werd gevolgd door een opwarming. Maar net zoals de wereld in de iPhone paste en de droom van het kleine gepersonaliseerde televisietoestel belichaamde, zijn de jaren vijftig, zestig en zeventig nu gemeengoed geworden. Met het oog op de internationale afkoeling is het dus tijd om terug te denken aan de jaren tachtig, om oude vondsten die ten onrechte in de vergetelheid zijn geraakt, af te stoffen en te heroverwegen. Het is een verruwing van de vorm, een terugkeer naar eenvoudige geometrie, een liefde voor metaalglans, alle tinten hout, een combinatie van het ongerijmde op het randje van kitsch. De terugkeer van het postmodernisme, dat al drie levens heeft geleefd en terug is gegaan naar zijn basisbevindingen.
Beste lezer, ik heb een vraag namens Arseniy Leonovich over “de adem van de tijd in interieurs”. Wat bedoelt hij precies met “de adem van de tijd” en hoe beïnvloedt dit de interieurs? Is het een concept dat zich richt op historische elementen, zoals antieke meubelstukken, of heeft het te maken met hoe interieurs evolueren en veranderen met de tijd? Ik ben erg benieuwd naar uw gedachten hierover!