De 10 meest bizarre dieren op aarde

Onze planeet wordt bewoond door een onvoorstelbaar aantal andere wezens dan de mens. Van de noordelijke ijskappen tot Antarctica, van het westelijk halfrond tot het oostelijk halfrond, overal is leven in zijn meest diverse vorm te vinden. In deze overvloed aan fauna en dieren vallen unieke dieren op die in de loop van tienduizenden jaren van aanpassing aan de omgeving zijn geëvolueerd tot een merkwaardige, zo niet fantastische vorm. In deze selectie stellen we je voor aan tien van ’s werelds meest bizarre levende wezens. Een ontmoeting met een van hen kan een blijvende indruk maken op zelfs de meest ervaren en doorgewinterde reiziger.

De meest bijzondere dieren ter wereld: foto’s, top 10 verbazingwekkende wezens van onze planeet Aarde

Nominatie	plaats	Nominatie	beoordeling
Een overzicht van ’s werelds meest ongewone dieren	1	Angorakonijn	4.1
2	Glazen kikkers	4.2
3	Eendenbek	4.3
4	Pandamier	4.4
5	Asterisk	4.5
6	Dropfish	4.6
7	Het ruige zeepaardje	4.7
8	Dumbo de octopus	4.8
9	Madagaskar’s Aye-aye koolraap	4.9
10	Longhorns	5.0

Angorakonijn

Beoordeling: 4.1

Het angorakonijn in zijn natuurlijke, ongeschoren staat lijkt op een witte, pluizige wolk waarvan alleen de oren en het puntje van de snuit uitsteken. De spectaculaire dieren werden honderden jaren geleden voor het eerst gefokt in Turkije en zijn daarmee een van de oudste kunstmatig gefokte konijnenrassen. In de 18e eeuw brachten Franse zeelieden die de hoofdstad van Turkije bezochten, die toen Angora heette, verschillende exemplaren mee van. Angorakonijnen werden al snel populair bij de adel en werden als huisdier gehouden. Meer dan een eeuw later hadden konijnen zich over heel Europa verspreid. Tegenwoordig worden de langoorschonen voornamelijk gefokt voor hun waardevolle pels, die wordt gebruikt voor de productie van verschillende wollen producten.

Volwassen Angorakonijnen worden ongeveer 60 centimeter lang en wegen tussen de twee en vijf kilogram. Het is vermeldenswaard dat deze soort is onderverdeeld in verschillende rassen met hun eigen onderscheidende kenmerken. De meest “productieve” konijnen zijn Duitse konijnen, die het meeste bont per jaar produceren, en voor decoratieve doeleinden zijn Engelse konijnen het meest geschikt. Angorakonijnen zijn meestal wit, maar zeldzamere soorten hebben een grijze, zwarte of blauwe vacht.

Glazen kikkers

Beoordeling: 4.2

Bijnaam “de glazige kikker” vanwege zijn transparante huid, waardoor bijna alle interne organen van het dier te zien zijn: hart, lever, spijsverteringsstelsel, en soms zelfs kuit bij vrouwtjes. De meeste hebben een doorzichtige buik, maar sommige ondersoorten hebben een halfdoorzichtige huid op hun bovenlichaam. De glazen kikkers werden voor het eerst ontdekt in Ecuador in de late negentiende eeuw. Naast Ecuador komen ze ook voor in verschillende andere delen van Zuid-Amerika. Ze leven het liefst in tropische of bergachtige bosbomen.

Er zijn meer dan honderdvijftig soorten glaskikkers. Ze zijn allemaal relatief klein, tussen drie en acht centimeter lang. Net als andere amfibieën eten ze ook kleine insecten en zachte geleedpotigen. Wanneer kikkers zich voortplanten, bewegen ze zich in de buurt van rivieren en stromen waar ze graag paaien en kiezen ze bomen of struiken vlak boven het water. Zo beschermen de kikkers de eieren tegen roofvissen en zorgen ze er tegelijkertijd voor dat de jongen in de voor hen meest comfortabele waterhabitat terechtkomen.

Platypus

Beoordeling: 4.3

Het vogelbekdier is een hoogst ongewoon en zelfs enigszins paradoxaal zoogdier, dat behoort tot de monotremen. Toen Engelse wetenschappers aan het eind van de 18e eeuw voor het eerst de huid van dit dier uit Australië zagen, dachten ze dat deze was nagemaakt door een taxidermist. Maar toen bleek dat deze verbazingwekkende wezens met beverhuiden, afgeplatte snavels van eenden, reptielachtige ledematen en tal van andere kenmerken die helemaal niet te combineren zijn, in feite echt zijn, veroorzaakte dat grote opschudding in de wetenschappelijke gemeenschap. Het vogelbekdier bewoont een gebied dat beperkt is tot het oostelijke deel van het Australische continent, in de buurt van rivieren of zoetwaterreservoirs.

Deze dieren brengen de meeste tijd door in het water, op zoek naar voedsel. Op een dag moet het vogelbekdier een hoeveelheid voedsel eten die overeenkomt met een kwart van zijn eigen gewicht… Hij voedt zich voornamelijk met kleine dieren zoals larven en kikkervisjes, en met bepaalde soorten algen. Hoewel vogelbekdieren zoogdieren zijn, leggen ze eieren als reptielen. Na het uitkomen voeden de moeders hun jongen op met melk die door hun poriën naar buiten spuit. De snavel van het vogelbekdier is heel anders dan die van een eend, hij is zacht en bedekt met huid. Zijn doel is verre van decoratief; zijn bek wordt gebruikt voor het elektrisch lokaliseren, waardoor hij prooien kan opsporen, aangezien het vogelbekdier onder water geen zicht of reuk heeft. Het vogelbekdier heeft giftige stekels op zijn achterpoten, een gif dat vrijkomt en een klein dier kan doden. Een kennismaking met deze steek zal resulteren in een pijnlijke en uitgebreide zwelling op de plaats van de wond. Gelukkig zijn vogelbekdieren zelden agressief tegen mensen.

De pandamier

Beoordeling: 4.4

Vreemd genoeg is het insect dat de pandamier wordt genoemd eigenlijk een soort vliesvleugeligen, een soort vleugelloze wesp… Voor het eerst beschreven in 1938, zijn er nu meer dan 200 geslachten en duizenden soorten in het wild. Asterflies worden ook wel fluweelmieren genoemd, omdat hun lichaam en ledematen op die van mieren lijken en dicht bedekt zijn met donshaartjes. Pandamieren komen voor in Chili, Argentinië en Mexico. Ze geven de voorkeur aan gebieden met een droog, heet klimaat.

Pandamieren vertonen duidelijk seksueel dimorfisme: vrouwtjes zijn aanzienlijk groter, hebben vleugels en antennes. Vrouwtjes hebben ook een stridulerend orgaan, dat een speciaal tjilpend geluid produceert om de aandacht van mannetjes te trekken. Net als andere wespen voedt hij zich met bloemennectar en plantensap. Vrouwelijke pandamieren gebruiken parasitisme bij hun nakomelingen – in plaats van hun eigen nest te bouwen, leggen ze eieren in de nesten van andere bijen of wespen. Uitkomende carnivoren gaan onmiddellijk over tot het verwoesten van het nieuwe territorium door andere larven op te eten. En omdat pandamieren gewapend zijn met een scherpe, lange en giftige angel, zijn de wespengastheren niet in staat om de brutale indringers terug te vechten… Het gif van deze wespensoort is niet gevaarlijk voor mensen, maar kan zelfs een groot dier in een paar steken doden.

Pandamieren

Beoordeling: 4.5

De asterisk onderscheidt zich door zijn ongewone stervormige neus, die bestaat uit 22 leerachtige uitgroeisels. Dit lelijke orgaan is ’s werelds gevoeligste tastzin, met bijna honderdduizend zenuwvezels… De stekels van de duizendpoot bewegen met een snelheid die alleen een moderne camera kan vastleggen. In slechts één seconde kan de mier tot dertien kleine objecten betasten en analyseren op eetbaarheid. Gevonden in het oostelijke deel van het Noord-Amerikaanse continent, in gebieden met vochtige bodems.

Behalve de opvallende snuit, is de structuur van de sterrenkijker verder vrijwel gelijk aan die van de andere mollen. Het enige serieuze verschil is zijn lange staart, die dient om vet op te slaan voor de winterperiode. Zeesterren bouwen uitgebreide ondergrondse systemen waarmee ze zich gemakkelijk kunnen voeden met wormen en insectenlarven. Ze zijn ook uitstekende zwemmers en jagen vaak op kleine vissen.

Blob Fish

Beoordeling: 4.6

De blobvis heeft een uiterst ongewone vorm aan de voorkant van zijn kop. Door zijn “trieste” ogen en afhangende neus werd hij al snel beroemd als een van ’s werelds meest bizarre wezens. Deze diepzeevis leeft voornamelijk in de buurt van Australië en Tasmanië op een diepte van ongeveer 800-1000 m. Zijn lichaam is zacht en geleiachtig, waardoor de vis onder enorme druk kan overleven en zich met weinig energie kan voortbewegen. De soort werd voor het eerst ontdekt in het begin van de 20e eeuw en een halve eeuw later door wetenschappers onderzocht.

In de druppel vis is zeer slecht ontwikkeld spieren, zodat het voedt passief – gewoon drijft, opent zijn kaken en slikken alle kleine wezens van het water diepten. Van andere vissen, naast het lichaam, verschilt hij in de afwezigheid van de zwemblaas, die eenvoudigweg hun functies niet zouden uitvoeren in diep water, waar hij leeft. Het is interessant dat het dier een voorbeeldige ouder is: het broedt niet alleen de eieren uit, maar zorgt ook voor de jongen nadat ze zijn uitgekomen. De fantastisch uitziende blobvis is snel een internet meme geworden, en verscheen zelfs in de film Men in Black als een van de buitenaardse wezens.

Het ruige zeepaardje

Beoordeling: 4.7

Deze spectaculaire verscheidenheid aan zeeleven is te vinden in de Indische Oceaan, meestal voor de kust van Australië, langs koraalriffen. Ze voelen zich het prettigst in warm water, dus leven ze tot 20 meter diepte. De ruige zeenaald ziet er uniek uit door zijn vele platte scheuten die op algen lijken. Zo maskeert hij zich voor roofdieren die in ondiep water zwemmen. Hoewel de haren continu wervelen met een snelheid van 10 keer per seconde, nemen ze geen deel aan de beweging. Om te zwemmen gebruikt de vinvis zijn rug- en borstvinnen.

De blubberratelslang behoort tot de straalvinnige vissen van de naaldenfamilie. voeden zich met plankton, algen en kleine schaaldieren. Net als bij andere zeepaardjes worden de bevruchte eieren gedragen door de mannetjes en moeten de jongen voor zichzelf zorgen.

Dumbo octopus

Beoordeling: 4.8

Dumbo Octopus, of grimpotivtis in vakjargon, is een van de meest bizarre leden van de klasse der koppotigen. Dit dier dankt zijn naam aan zijn gelijkenis met het populaire Disney-personage, de olifant Dumbo. Zijn bovenste vinnen lijken op olifantenoren, en met hun hulp kan hij zweven, natuurlijk niet in de lucht maar boven de zeebodem. Ze leven in grote dieptes, ongeveer drie- tot vierduizend meter… Over het algemeen zijn deze octopussen niet langer dan 20 centimeter, hoewel er ooit een exemplaar van zes kilo is gevonden met een lichaamslengte van 180 centimeter.

Een roofdier, de Dumbo octopus jaagt actief door te zwemmen op zoek naar een prooi, en als hij die vindt, slikt hij die in zijn geheel op. Hij voedt zich met verschillende wormen en weekdieren. Om zich te verplaatsen, gebruikt de octopus niet alleen zijn “oren” maar ook zijn tentakels met zwemvliezen en kleine trechters in zijn lichaam, waardoor hij krachtig water loslaat en een straal voortstuwt.

Het Madagaskar Aye-aye zeepaardje

Beoordeling: 4.9

De Aye-aye, een bewoner van het regenwoud van Madagaskar, is zowel angstaanjagend als amusant. Met zijn vreemde gezwollen haar, kale kop, absurde ledematen en gekke gele ogen is de primaat moeilijk te verwarren met enig ander dier. Toen wetenschappers zich in 1780 voor het eerst bewust werden van zijn bestaan, classificeerden zij het schepsel eerst als een knaagdier, maar stelden later vast dat het behoorde tot een aparte groep lemuren.

De Madagaskar tapijtrat verkiest een nachtelijke levensstijl… Hij slaapt overdag in zijn eigen nest in een boom en gaat na zonsondergang op zoek naar voedsel. De meest voorkomende soorten zijn larven die onder boomschors leven. De lange, slanke middelvinger die ze gebruikt om in de schors te prikken en hun prooi op te halen, helpt bij het grijpen. Dieren eten ook fruit, noten en paddenstoelen.

Longfin

Beoordeling: 5.0

Deze lieve en enigszins fantasievolle dieren zijn primaten en leven in Zuidoost-Azië. Ze worden gekenmerkt door een onevenredig grote kop, die bovendien bijna 360 graden kan draaien, en natuurlijk enorme ogen. Ter vergelijking, met een lichaam ter grootte van een mens zouden de ogen van een tarsier de grootte van een appel hebben. Ze hebben ook lange, vasthoudende vingers waarmee ze zich moeiteloos door bomen kunnen bewegen.

De dieren leven in tropische regenwouden en zijn ook te vinden in bamboebossen. Alleen ’s nachts actief, overdag proberen ze zich te verbergen in boomholtes of andere afgelegen plaatsen. Ze eten hagedissen, insecten en geleedpotigen en zijn uitstekende jagers dankzij hun grote, scherpe ogen en oren. Meestal leven de exemplaren alleen, soms in paren, op hun eigen stukje land waar ze geen andere leden van hun soort toelaten. Ze communiceren met elkaar door middel van ultrasone frequenties. Vanwege hun ongewone uiterlijk dachten de bewoners dat de langvoetige buideldieren bovennatuurlijke wezens waren, geesten van het bos.