De 12 grootste hagedissen op aarde

*Een selectie van de beste volgens de redactie. Over de selectiecriteria. Dit materiaal is subjectief, geen reclame en dient niet als koopgids. Specialistisch advies vereist voor aankoop.

Hagedissen zijn echt verbazingwekkende wezens. Ze dateren uit de tijd van de dinosauriërs en zijn nauwelijks veranderd. Evolutionair aangepast aan verschillende klimatologische omstandigheden, hebben ze zich vrijwel over de hele planeet Aarde verspreid. En als men in “ons land” alleen hagedissen ter grootte van een handpalm kan tegenkomen (dit is de naam van de familie, wetenschappelijk), kunnen deze wezens in verre landen enorme afmetingen bereiken – wat ons eraan herinnert dat dinosauriërs hun voorouders waren.

En in dit artikel vertellen we u over de grootste hagedissen op aarde – levende getuigen van de evolutie, miljoenen jaren oud en bijna perfect.

De grootste hagedissen op aarde

Nominatie	locatie	Naam	Maximale lengte
De grootste hagedissen op aarde	12	Reuzenkameleon	60cm.
11	Arizona bosmarmot	60CM.
10	Filippijnse Zeilhagedis	100CM.
9	Gewone Conolophus	125CM.
8	Mariene leguaan	140CM.
7	Argentijnse zwart-witte tegu	140CM.
6	Groene leguaan	200CM.
5	De varaan met de witte hals	200CM.
4	El Salvador Varan	200CM.
3	Gestreepte varaan	250CM.
2	Reuzenvaraan	250CM.
1	Komodovaraan	300CM.

12 Reuzekameleon (tot 60 cm)

Beoordeling: 3.9

Een tijdje geleden deden wetenschappers een nogal interessante observatie. Het blijkt dat dieren die leven op afgelegen eilanden met een goed gedefinieerde en onveranderlijke reeks van soorten de neiging hebben in omvang te groeien. Het wordt “eilandgigantisme” genoemd en komt voor bij zowel zoogdieren, reptielen als vogels. En wel onmiddellijk

Hetzelfde fenomeen geldt voor verschillende van onze soorten, waaronder de reuzenkameleon. Hij komt alleen voor op het eiland Madagaskar en kan tot 60 centimeter lang worden – van de neus tot het puntje van de staart.

Mannetjes bereiken deze grootte – ze zijn meestal iets groter dan vrouwtjes. De reuzenkameleon is slechts licht gekleurd, voornamelijk bruin, maar zijn lichaam is bedekt met vlekken van rood, groen en geel. Nok op zijn rug – klein, zaagachtig.

Woont in bomen en is voornamelijk overdag actief. Roofdier – eet insecten, kleine hagedissen, dieren en vogels. Hij “rent” zijn prooi achterna op takken, waarbij hij zich gemakkelijk van de ene naar de andere beweegt dankzij zijn zeer kleverige staart en sterke poten. In staat om tot 15 jaar te overleven.

De reuzenkameleon is een eierleggende hagedis. Maar het is ook zeer vruchtbaar. Het vrouwtje kan twee keer per seizoen paren en legt telkens tot 60 eieren. Het duurt wel lang voor ze uitkomen – jonge reuzenkameleons doen er 9-10 maanden over.

Net als andere kameleons kan de reuzenkameleon zijn lichaamskleur veranderen… Maar het doet dat relatief langzaam en onregelmatig. Hij is weinig interessant voor roofdieren omdat hij in de boomkruinen leeft, maar dankzij zijn bijna alomtegenwoordigheid kan hij zich voeden met elke dierlijke prooi.

Rang 11: Arizona jaspis (tot 60 cm)

Beoordeling: 4.0

De Arizona gifhagedis is een vrij grote en gevaarlijke hagedis. Contact ermee kan zeer pijnlijke wonden achterlaten. Hierdoor, en door zijn grote omvang, wordt hij ook wel het “chila-monster” genoemd (“chila” is een rivier in Arizona waar de giftige kever leeft).

Een volwassen Arizona hagedis bereikt een lengte tot 60 centimeter, waarvan 15-17 cm voor de dikke en massieve staart. De hagedis is beschilderd met contrasterende strepen en vlekken van oranje en zwart. Deze verschijning schrikt roofdieren af en maakt hen attent op zijn giftige aard.

Het gif van de hagedis wordt geproduceerd in de speekselklieren en komt na een beet in het lichaam van het slachtoffer terecht. Veroorzaakt scherpe spierontspanning en heeft ook neurotoxische en anticoagulerende effecten. Bij mensen zijn beten van een Arizona jadotubus niet dodelijk, behalve in zeldzame gevallen, maar kleine dieren sterven binnen enkele minuten na een “ontmoeting” met deze hagedis. Waar, het reptiel zelf jaagt liever zonder zijn prooi te vergiftigen… En op basis van een van de stoffen in het gif is men er in de jaren negentig in geslaagd een middel tegen diabetes type 2 te ontwikkelen.

De Arizona giftige hagedis is niet alleen groot, maar ook zwaar. Hij kan tot 2 kilo lichaamsgewicht bereiken. Ironisch genoeg is het dieet van dit reptiel hoofdzakelijk “eiwit” – hij voedt zich met de eieren van vogels, slangen en schildpadden, en bij gebrek daaraan kan hij kleine zoogdieren of vogels eten. Maar het hoeft niet te jagen voor voedsel. Het reptiel voedt zich 8-10 keer per jaar.

Als gevolg van de jacht en de vernietiging van habitats neemt het aantal Arizona jabozoos geleidelijk af. De hagedis staat op de Amerikaanse Rode Lijst en is verboden op het Amerikaanse grondgebied.

Rang 10: De Filippijnse Zeilhagedis (tot 100 cm)

Beoordeling: 4.1

De Filippijnse zeilhagedis is het grootste lid van de agamafamilie. Een andere soort met het fenomeen van insulaire gigantisme. Het reptiel leeft, zoals zijn naam al aangeeft, uitsluitend op de Filippijnen.

Een van de meest interessante eigenschappen van de Filippijnse zeilhagedis is dat het een omnivoor is. Hij eet dus meer dan alleen kleine zoogdieren, vogels en eieren. Hij eet ook planten – vruchten, bloemen en bladeren – als onderdeel van zijn dieet.

Een volwassen Filippijnse zeilhagedis kan tot 1 meter lang worden, waarvan de helft door zijn staart wordt ingenomen. Het wapen op de top, waarnaar het dier is genoemd, is geplaatst. De mannetjes zijn aanzienlijk groter en langer dan de vrouwtjes. Het lichaam is donkergroen met grijze tinten en lichte (“geelachtige”) vlekken. De onderkaak, keel en voorpoten hebben diepblauwe schubben. Mannetjes zijn ook helderder dan vrouwtjes.

Omdat het verspreidingsgebied van de Filippijnse zeilhagedis de vochtige tropen omvat met talrijke rivieren en rijstvelden in de buurt, is het dier een uitstekende zwemmer en brengt het heel wat tijd in het water door. In het kustgebied graaft hij ook holen waarin hij zijn eieren legt.

De Filippijnse Zeil Agama kan worden gehouden in terrariums. Hij acclimatiseert vrij snel en raakt gewend aan mensen. Het is echter verboden hem te vangen – het is een kwetsbare diersoort.

Rang 9: de gewone Conolophus (tot 125 cm)

Beoordeling: 4.2

De Gekraagde Conolophus, ook wel Galapagos genoemd, is een van de grootste leden van de leguanenfamilie. Als volwassene kan hij 1,25 meter lang worden. Hij komt uitsluitend voor in de Galapagos-archipel en zijn grote omvang kan ook het gevolg zijn van zijn eilandgigantisme.

In tegenstelling tot de meeste andere leguanen heeft de gewone Conolophus (en zijn nauwe verwant, de bleke Conolophus) geen hoge rug- of staartkam. Het heeft echter wel een aantal stekels. Door hun kleine formaat vallen ze niet erg op, waardoor Conolophus meer lijkt op een uit de kluiten gewassen hagedis dan op de gebruikelijke leguaan.

Meer dan de helft van de lichaamslengte van de conolofant is zijn staart. De schubben zijn geelbruin van kleur met verschillende tinten en overgangen. Hierdoor kan de hagedis zich verbergen op het oppervlak van de droge grond.

Conolophs zijn planteneters, met slechts één soort cactus in hun dieet – opuntia. De hagedissen voeden zich met hun bloemen en jonge scheuten. De dieren hebben ook geleerd zich te ontdoen van de doornen die de cactussen bedekken door eenvoudig delen van de plant op de grond te rollen.

Een andere bijzonderheid van de conolofen is dat ze uiterst kieskeurig zijn over de plaats waar ze hun eieren leggen. Vrouwtjes kunnen tot 15 km lopen voordat ze een geschikte plek vinden. Op Fernandina Island, bedekt met rotsen en droog land, kiezen de vrouwtjes meestal de krater van een uitgedoofde vulkaan als nestplaats. Jonge hagedissen komen uit na 3-4 maanden.

Rang 8: de zeeleguaan (tot 140 cm)

Beoordeling: 4.3

De zeeleguaan is een andere reuzenhagedis die uitsluitend op de Galapagoseilanden voorkomt. Een van de meest opvallende leden van hun fauna, het is duidelijk uit zijn uiterlijk dat deze reptielen zijn geëvolueerd van de dinosauriërs. Zijn 140 cm lange lichaam is zwartbruin en gekroond met een rand van witte of donkere, scherpe stekels. En zijn brede en massieve kop is uitgerust met sterke en krachtige kaken.

De hagedis dankt zijn naam aan het feit dat hij de meeste tijd op zee of aan de kust doorbrengt. Sterke poten met enorme klauwen helpen haar vast te houden aan rotsen en de branding te weerstaan. Klopt, de leguaan komt meestal aan land om zich te koesteren in de zon…

Ondanks zijn indrukwekkende en griezelige uiterlijk en enorme omvang is de zeeleguaan een ‘vegetariër’. Het grootste deel van zijn dieet bestaat uit algen, die hij eet door van kustrotsen te knabbelen. Ze kunnen ook duiken en zwemmen voor voedsel, maar omdat ze koudbloedig zijn, duiken ze zelden in diepere wateren waar de zonnestralen niet kunnen doordringen. De hagedis kan tot 1 uur onder water blijven, gedurende die tijd verandert zijn fysiologie. Het bloed gaat alleen naar de belangrijkste organen om zuurstof te sparen.

Het paringsgedrag van zeeleguanen is ook interessant. De mannetjes (die trouwens steeds feller worden en bedekt zijn met rode vlekken) hebben “gevechten” door hun voorhoofden tegen elkaar te slaan. Een bevrucht vrouwtje graaft, terwijl ze zwanger is, een hol weg van de kust, waar ze haar eieren legt. Hij beschermt zijn “jongen” de eerste dagen en trekt zich dan terug… Jonge leguanen komen na ongeveer 3 maanden uit het ei.

De zeeleguaan is weerloos tegen geïntroduceerde roofdieren en wordt bijzonder hard getroffen door honden, katten en ratten. Bovendien worden de eieren vaak verscheurd door varkens. Bijgevolg behoort de soort nu tot de kwetsbare soorten.

7e plaats: De Argentijnse zwart-witte Tegu (tot 140 cm)

Beoordeling: 4.4

Argentinië en zijn buurlanden herbergen een familie van tegu-hagedissen die sterk lijken op de varaan, en de zwart-witte ondersoort is de grootste ervan. Volwassen exemplaren kunnen 1,4 m lang worden.

De soort dankt zijn naam, begrijpelijkerwijs, aan zijn kleur. Het langwerpige lichaam op krachtige poten is bedekt met zwarte en witte schubben. Lichte vlekken gaan over in gebroken strepen met karakteristieke “oogbollen”. Korte, niet te scherpe rand op de rug. Zijn poten zijn sterk maar kort, zodat de tegu bijna nooit rent, maar hij is goed in het graven van holen.

Tegu is een van de gevaarlijkste reptielen van Argentinië. Op de vlucht voor vijanden, inclusief mensen, rent hij weg. Maar als hij in het nauw gedreven wordt, gebruikt hij zijn krachtige kaken en scherpe klauwen, en slaat zelfs met zijn staart. De tegu laat wonden achter die pijnlijk zijn en lang duren om te genezen.

Hoewel de tegu goed is in het graven van greppels, gebruikt hij liever ‘voorgemaakte’ greppels dan zijn eigen greppels te graven. Hij neemt “onderdak” aan gordeldieren en kan zich ook vestigen in termieten. Kleine insecten kunnen de taaie schubben van de hagedis niet beschadigen, dus moeten ze schadelijke buren dulden.

De tegu is een carnivoor, en zelfs zijn gebit is speciaal ontwikkeld voor het eten van vlees. Het heeft hoektanden en kauwtanden. Heterodont tandsysteem (zo heet deze “formule”) – zeldzaam bij reptielen. Hun dieet bestaat uit kleine dieren, vogels, hagedissen, insecten en zelfs weekdieren. Maar als er geen vlees wordt gevonden, kan de hagedis ook fruit eten. Tegu is een plaag voor de lokale bevolking, omdat hij vaak in kippenhokken klimt.

Maar de lokale bevolking is ook niet zo vriendelijk tegen de tegu. Ze jagen op deze hagedis voor voedsel. Reptielenvlees smaakt volgens “reviews” naar kip.

6e plaats: de groene leguaan (tot 200 cm)

Beoordeling: 4.5

De groene leguaan, ook wel gewone leguaan genoemd, is het grootste lid van de leguanenfamilie. En ook de meest voorkomende. Zijn natuurlijke verspreidingsgebied omvat bijna heel noordelijk Zuid-Amerika en delen van zuidelijk Noord-Amerika – bijvoorbeeld delen van het Mexicaanse grondgebied, de staat Florida in de VS en de Hawaïaanse eilanden. De groene leguaan wordt ook vaak als huisdier gehouden. Dit helpt ook bij de verspreiding van de soort – hij is niet veeleisend en kan wortel schieten in plaatselijke bossen zodra hij aan zijn eigenaars is ontsnapt.

Volwassen leguanen kunnen 2 meter lang worden en tot 8 kg wegen, hoewel de overgrote meerderheid van de soort meestal ongeveer 50 cm korter is. De hagedis is felgroen geschilderd met donkere vlekken en talrijke witte stippen, waaraan hij zijn naam te danken heeft. Op zijn rug is er een rij van getande, gebogen stekels die loopt van de nek tot het puntje van de staart.

Opmerkelijk is dat de kleur van de groene leguaan varieert van habitat tot habitat. “Inwoners” in Peru zijn bijvoorbeeld blauwachtig gekleurd; in El Salvador helderblauw; in Costa Rica roodbruin; in Mexico oranje. De kleur varieert ook afhankelijk van de leeftijd.

Een groene leguaan heeft drie ogen. Twee van hen zijn aan de zijkant van het hoofd. De derde is rudimentair, gelegen op de vertex en verborgen onder de huid. In dit gebied wordt het doorschijnend om licht binnen te laten. Wetenschappers weten niet precies waarom de leguaan een derde oog heeft, maar speculeren dat het betrokken is bij de vorming van het circadiane ritme en ruimtelijke oriëntatie.

Interessant is dat de groene leguaan een plantenetend dier is. Hij voedt zich voornamelijk met fruit, bladeren en bloemen. In Panama verandert hij in een ernstige landbouwplaag door Jamaicaanse pruimenoogsten “aan te vallen”.

Op de 5e plaats: de witkeelwesp (tot 200 cm)

Beoordeling: 4.6

De andere helft van onze grootste hagedissen op aarde zijn de varanen. Deze dieren zijn groter dan de rest, en kunnen uitgroeien tot verbijsterende proporties. Ze waren indrukwekkend groot, zelfs in de prehistorie. De grootste Europese hagedis ooit is bijvoorbeeld een megalomaan. Hij behoort tot de familie van de varanen en is tot 7 meter lang.

Moderne varanen zijn wat bescheidener. De witkeelduif bijvoorbeeld, die in Centraal-Afrika leeft, kan 2 m lang worden (mannetjes, vrouwtjes zijn meestal “korter”). Hij dankt zijn naam aan zijn opvallende kleur. Het hele lichaam is bedekt met bruine schubben, alleen de keel is heel licht.

Schubben vertonen “rozetten” – lichtgekleurde vlekken met donkere randen. Dit is een karakteristiek kenmerk van alle varanen. Maar in de witkop zijn ze zo gerangschikt dat ze de illusie van strepen wekken.

Het witkeel wrattenzwijn is een van de top roofdieren van centraal Afrika. De hagedis beweegt zich vrij snel op de grond en kan in bomen klimmen, waar hij alles vangt wat hij kan. Hun dieet bestaat uit slangen (vooral cobra’s, adders en ringslangen), kleine zoogdieren en vogels. Tijdens het regenseizoen verandert het dieet van de varan, waarbij slakken en insecten overheersen. Lokale boeren klagen over de hagedis, die kippenhokken kan stelen.

Dankzij zijn lage omgangsvormen en zijn weinig agressieve aard wordt de Steller-keelvaraan vaak in terraria gehouden.

#4: De El Salvador Waran (tot 200 cm)

Beoordeling: 4.7

De Salvadoraanse, ook wel krokodil genoemd, is een van de grootste ter wereld. Kan tot 2 m lang worden en bij één waarneming is een hagedis van 265 centimeter van neus tot staart gevangen.

De krokodilmonitor is de dominante carnivoor in Nieuw-Guinea. Hij is niet alleen erg groot, maar heeft ook een actieve levensstijl. De krokodilmonitor kan zeer snel lopen op zijn lange, krachtige poten; dankzij zijn speciale ademhalingssysteem is hij ook winterhard. En de hagedis kan in bomen klimmen. De plaatselijke bevolking gelooft dat de krokodil varan een kwade geest is die rechtop kan lopen, vuur kan ademen en mensen kan doden.

Inderdaad, dankzij zijn fysieke kracht, scherpe klauwen en krachtige kaken, kan de krokodil varan een mens doden. Maar het heeft weinig interesse in mensen. Hij jaagt op andere grote zoogdieren – wilde varkens, boomkangoeroes enz. Hij is echter niet bang voor aas en eet reptielen, vogels, kleine kobolden en zelfs insecten. Weigert geen hondenvoer wanneer hij in gevangenschap wordt gehouden.

Net als veel andere varanen heeft de krokodil een krachtige kaak en scherpe tanden. Bij de jacht heeft hij de neiging om de belangrijkste organen van zijn prooi in één keer door te bijten. Er is een verslag van een krokodillenbeet die een volwassen man een pijnlijke schok gaf… Dit weerhoudt de lokale bevolking er echter niet van om op de hagedis te jagen. Zijn huid wordt gebruikt om rituele trommels te maken.

Rang 3: Gestreepte monitor (tot 250 cm)

Beoordeling: 4.8

De gestreepte varaan, ook wel watervaraan genoemd, is een van de grootste hagedissen ter wereld. Kan 2,5 meter worden en tot 25 kilo wegen. Dergelijke gevallen zijn echter zeer zeldzaam. Over het algemeen worden gestreepte varanen “slechts” 2 meter en 15 kilogram groot.

De gestreepte varaan broedt in Zuidoost-Azië, in China, India en enkele eilandstaten in de Stille Oceaan. Een semi-aquatisch dier dat voorkomt op de oevers van rivieren, kanalen en zelfs stranden. Goede zwemmer, kan duiken door 20-30 minuten zijn adem in te houden (echter, niet erg “dol” op dit vak).

Op de oevers graaft de gestreepte wuran zeer diepe holen – tot op een afstand van 10 meter in de grond. Het rust daar ook. Kan ook in bomen klimmen, maar niet te hoog. Roofdier, maar niet gespecialiseerd, in staat zich te voeden met alles wat hij vangt. Bekend om zijn intelligentie – gebruikt vaak verschillende strategieën om te jagen. Hij kan bijvoorbeeld zijn staart in het water zwiepen en vis op de kust gooien.

Interessant is dat in Sri Lanka gestreepte varanas als zeer nuttig in het huishouden worden beschouwd. Hier bewonen ze rijstvelden en vangen ze zoetwaterkrabben die graanstruiken ondermijnen.

De gestreepte blaashagedis dankt zijn naam aan zijn opvallende kleur. Zijn lichaam is bedekt met donkere schubben. De lichtgekleurde “rozetten” zijn in stroken gevouwen. Jonge varanen hebben een fellere, meer contrasterende tekening dan hun oudere soortgenoten.

De gestreepte varaan kan in gevangenschap worden gehouden. Maar observatie toont aan dat het zeer gevaarlijk is voor mensen. Bijvoorbeeld, een keer viel een gestreept wrattenzwijn een kind aan en doodde het. Ook gebruikt om dierentuinverzorgers en politieagenten aan te vallen.

Interessant is dat Aziatische stammen de gestreepte varaan gebruikten als ritueel dier. De hagedissen werden gevangen en gebruikt bij het koken van het gif carabatel. Terwijl het spul werd “gekookt”, werden de gebonden varanen die rond het vuur lagen geslagen. De geïrriteerde hagedissen sisten en wakkerden het vuur aan, en de inboorlingen verzamelden hun speeksel en voegden dat toe aan de carabatelle.

2e rang: Reuze blaashagedis (tot 250 cm)

Beoordeling: 4.9

De reuzenvaraan is de grootste Australische hagedis. Volkomen anders dan de rest van de familie, want hij heeft een smal, langwerpig lichaam en een lange nek. Daarom is het zo “licht”. Eenmaal een lengte van 1,3 meter bereikt, weegt hij slechts 2 kilo.

Volwassen hagedissen kunnen echter 2,5 meter lang worden. In dat geval “mesten” ze tot 20 kilogram (het maximaal geregistreerde gewicht). Geschilderd in de klassieke, modderige bruine kleur van de varaan, maar met zwarte en witte ‘rozetten’ op zijn hoofd, buik en lagere nek. Hoe ouder de hagedis, hoe minder contrastrijk het patroon wordt.

Reuzenvaranen zijn een van de minst bestudeerde leden van de familie. Ze zijn te vinden in moeilijk bereikbare gebieden, dorre woestijnen, en daarom hebben wetenschappers ze pas recent ontdekt. Zo ontdekten onderzoekers van de Universiteit van Melbourne in 2005 dat deze reuzenvaranen giftig kunnen zijn. Het gif in hagedisspeeksel is vrij zwak, maar heeft enkele myorelaxerende en anticoagulerende eigenschappen.

De reuze blaasvis is een van de snelste hagedissen op aarde. Hij kan tot 40 kilometer per uur lopen. De hagedis kan ook op zijn achterpoten staan. Vaak staand en leunend op zijn staart, kijkt het reuzenwrattenzwijn uit over de omringende woestijn.

De monitor is een toppredator, wat betekent dat hij alles vangt wat hij kan krijgen en dat niemand op hem jaagt. De Komodovaraan is theoretisch gevaarlijk voor mensen, maar er zijn nog geen gevallen van niet-uitgelokte aanvallen beschreven. Maar bij het verdedigen gebruikt hij zijn krachtige kaak, sterke poten en lange staart… Kan een man neerslaan met een enkele slag, als een zweep.

Rang 1: Komodo (tot 300 cm)

Beoordeling: 5.0

De Komodovaraan, ook bekend als de Komodovaraan of Grondkrokodil, is de grootste hagedis op aarde. Hij kan tot 3 meter lang worden! Gelukkig komt hij alleen voor op het eiland Komodo, dus je ziet hem niet buiten.

De Komodovaraan is niet alleen de grootste, maar ook de zwaarste hagedis op aarde. Volwassen dieren wegen meer dan 130 kilogram.

Het dier is donkerbruin gekleurd. De huid is bedekt met dichte, fijne schubben, versterkt door kleine osteodermen. Ongeveer de helft van de lichaamslengte van de varaan zit in de staart. De poten zijn lang en krachtig. De Komodo is wendbaar, beweeglijk en redelijk snel – in staat tot snelheden tot 20 km/u. Kleiner dan elk ander lid van de familie, maar nog steeds sneller dan een mens.

Bovendien is de Komodo varan een top roofdier. Dankzij hun goede reukvermogen kunnen ze prooien (grote of kleine zoogdieren) op een afstand van 9 kilometer bespeuren. Als er echter geen geiten of buffels in de buurt zijn, kan de Komodovaraan zich ook voeden met aas, schildpadden, pythons en zelfs neven. Agressief en vaak in conflict met andere varanen, maar wacht eerder op prooi dan dat hij deze opjaagt.

De Komodo is ook gevaarlijk voor mensen. Er zijn verschillende gevallen geweest van niet uitgelokte aanvallen, waarvan sommige met dodelijke afloop. Komodovaranen staan erom bekend verse graven op te graven en lijken te eten. Ook gevaarlijk voor mensen zijn de krachtige kaken van deze reptielen – zelfs jonge dieren kunnen spieren verscheuren, om nog maar te zwijgen van oude dieren. Het gif is gevaarlijk, maar niet dodelijk.

Bovendien kan de Komodo varan bloed ruiken tot op 5 kilometer afstand. Daarom raden parkwachters toeristen af parken te bezoeken waar “landkrokodillen” leven als ze verse wonden of schrammen hebben (en hun “kritieke dagen” doormaken).

Als kwetsbare soort en endemisch voor het eiland Komodo staat de Komodovaraan momenteel op de lijst van bedreigde diersoorten. Het is verboden op ze te jagen.