De 8 grootste schaaldieren

*Beschouwing van de beste volgens de redactie. Over de selectiecriteria. Dit materiaal is subjectief en is niet bedoeld als advertentie of koopgids. Specialistisch advies vereist vóór aankoop.

Schaaldieren zijn zeedieren van het geslacht geleedpotigen. Gevonden in zee, zoet water en op het land.

Deze groep geleedpotigen omvat krabben, rivierkreeften, kreeften, garnalen, enz.. Hun lichaam bestaat meestal uit drie te onderscheiden delen: kop, borststuk en buik. Bedekt door een hard buitenste skelet, of schelp. De schaaldieren vervellen regelmatig om hun groei niet te verstoren. Hij heeft gepaarde ledematen op zijn borststuk en buik die kunnen worden gebruikt om zich te verplaatsen en te voeden.

Sommige schaaldieren worden beschouwd als een delicatesse en zijn een bedreigde soort als gevolg van de intensieve visserij.

Vandaag gaan we u vertellen over de grootste vertegenwoordigers van deze soort.

Rangschikking van de grootste schaaldieren

Nominatie	plaats	productnaam	prijs
De grootste schaaldieren	1	amfipode	34CM.
2	Tasmaanse reuzenkrab	46CM.
3	Reuze isopode	70 CENTIMETER LANG.
4	Tasmaanse reuze zoetwaterkreeft	80CM.
5	Kokosnoot krab	100CM.
6	Amerikaanse kreeft	107CM.
7	Alaska Kamchatka krab	180CM.
8	Japanse krabspin	600 cm.

8e plaats: Boshell krab – 34 cm

Beoordeling: 4.3

De amfipode is een schaaldier in de orde van de hogere rivierkreeften.

Habitats variëren: van zoetwaterrivieren tot diepzeewater.

Garnaalachtig uiterlijk. Lichaam aan beide zijden afgeplat, poten verschillen in structuur. De eerste twee paren zijn uitgerust met nijptangen om voedsel te grijpen. De uiteinden van het tweede paar poten eindigen in omgekeerde klauwen. Bij de andere drie resterende paren zijn de klauwen omgekeerd. Deze ledematen worden door het roeipootkreeftje gebruikt om over het oppervlak van het voedsel te navigeren.

Amfipoden zijn meestal niet groter dan 10 mm, maar er zijn exemplaren tot 28 cm. Een gigantische amfipode werd gevonden in de Kermadec Trench in het westen van de Stille Oceaan: 34 cm. Deze grootte wordt veroorzaakt door diepzee gigantisme. Hoe dieper het water en hoe hoger de atmosferische druk, hoe groter de amfipoden.

Positie 7: Tasmaanse reuzenkrab – 46 cm

Beoordeling: 4.4

De Tasmaanse krab is een van de grootste leden van de krabbenfamilie (groep van tienpotige schaaldieren). Het schaaldier leeft, zoals zijn naam al aangeeft, in de wateren van Zuid-Australië en Tasmanië en kan 46 cm lang worden.

De Tasmaanse reuzenkrab komt voor op een diepte van 20-820 m. Deze schaaldieren geven de voorkeur aan slib en rotssubstraten. Ze voeden zich met aas en kleine zeeorganismen. Wordt af en toe een maaltijd.

De Tasmaanse krab is een van de langst levende leden van de groep. Kan tot 20 jaar oud zijn. Hoe ouder de krab, hoe minder vaak hij vervelt. Volwassen dieren veranderen hun schelp ongeveer om de 10 jaar.

Zoals alle krabben heeft de Tasmaanse reus 10 paar ledematen: borst en buik. Paar van de grootste – klauwen. Ze gebruiken het voor voedsel, bescherming en om te vechten voor hun vrouwtjes. De andere ledematen worden gebruikt om zich te verplaatsen en voedsel in hun mond te stoppen.

De dieren verschillen van rivierkreeften doordat ze een klein achterlijf hebben dat onder hun borst is weggestopt, waardoor ze zich niet kunnen bewegen. Hun huid is vervangen door een chitineus omhulsel dat hen beschermt tegen vijanden. Het maakt het moeilijk voor dieren om te groeien, dus lossen ze dit probleem op door het te veranderen. Een krab zonder schaal wordt zacht en weerloos, dus tijdens de vorming van een nieuw “pak” verstopt hij zich op een afgelegen plek en groeit.

Op de 6e plaats: de reuzenisopode – 70cm

Rangschikking: 4.5

Reuzenkreeften met stenen poten (of isopoden) zijn verwant aan de muggen, maar verschillen van deze laatste door hun grote omvang. Ze kunnen tot 70 cm lang worden.

Over de blauwe rivierkreeft werd voor het eerst geschreven in 1879. De Franse zoöloog Alphonse Milne-Edwards. Hij heeft een exemplaar van de gigantische isopod geobserveerd. Het werd gevangen op de bodem van de Golf van Mexico in de Atlantische Oceaan. De reuzenkrab is een grote ontdekking geworden voor de wereld van de wetenschap. Destijds geloofden velen dat er geen leven in de diepte was.

Isopods lijken op pissebedden. Hun lichamen zijn bedekt met harde platen die bescherming bieden in tijden van gevaar. Pootkreeften deinzen terug wanneer ze worden aangevallen door roofdieren die niet door hun schelp heen kunnen dringen.

Deze zeedieren zijn vleeseters. Hun voedsel bestaat meestal uit waterorganismen en langzaam bewegende vissen. Ondertussen worden reuzenkreeften vaak oceaanreinigers genoemd omdat zij de karkassen van haaien, walvissen en andere diepzeedieren opeten. Maar als voedsel schaars is, eten deze reuzen soms lange tijd niet. Hun hongerperiode kan tot vijf jaar duren.

De equine-legged crayfish leeft meestal in vrij diep water en geeft de voorkeur aan eenzaamheid.

Op de 5e plaats: Tasmaanse reuze zoetwaterkreeft – 80 cm

Beoordeling: 4.6

De Tasmaanse reuze zoetwaterkreeft is verreweg de grootste zoetwaterongewervelde van de familie der schaaldieren. Hij leeft uitsluitend in rivieren op minder dan 400 meter boven de zeespiegel in het noorden van Tasmanië. Opgenomen als een bedreigde soort in het Rode Boekje.

Deze krab is erg kieskeurig over zijn huis. Hij vestigt zich graag in de schaduw van rustige rivieren en beken met helder, fris en koel water.

Kan verschillende kleuren hebben afhankelijk van waar ze leven: van groen-blauw tot bruin. De blauwe rivierkreeft wordt af en toe gezien.

Voedsel is alles in het waterlichaam. Oude bladeren, hout, vis, ongewervelde dieren – waar de grootste zoetwaterkreeft van houdt.

Kreeften proberen uit de buurt te blijven van grote dieren en vissen omdat die voor hen een delicatesse zijn.

Tasmaanse zoetwaterreuzekreeften werden ooit terecht beschouwd als reuzen. 80 cm lang is de ware grootte van deze reuzen. Gewichten van 5 kg. Maar nu is deze soort rivierkreeft aan het uitsterven. Ze bereiken een maximale grootte van 40-60 cm.

Het voortplantingsproces van deze schaaldiersoort duurt lang. De vruchtbare jaren van mannen beginnen op 9-jarige leeftijd en vrouwen op 14-jarige leeftijd. De “mannetjes” hebben ook een echte harem van verschillende vrouwtjes. “Rivierkreeften krijgen maar zelden kinderen, eens in de twee jaar. De eieren worden in de herfst gelegd. De schaaldieren komen alleen in de zomer uit.

Als gevolg van intensieve vangst, verminderde waterkwaliteit en intensieve landbouwactiviteiten is de rivierkreeftpopulatie veel kleiner geworden. Tegenwoordig wordt deze soort als zeldzaam beschouwd en wordt alles in het werk gesteld om haar te behouden. Het vangen van rivierkreeften is strafbaar met een boete van 10.000 tienge. Australische dollars.

4e plaats: Kokoskrab – 100 cm

Beoordeling: 4.7

De kokosnootkrab (of “palmdief”) is een solitaire soort tienpotige rivierkreeft. Leidt een aards bestaan. Leeft in de eilandjungles van de Indische en Stille Oceaan.

Het lichaam bestaat uit een sterk exoskelet, een voorpoot met 10 ledematen en een buikholte. Het eerste paar poten zijn nijptangen waarmee de palmdief zich aan kokosnoten kan vergrijpen en ook een greep kan doen.

De volgende twee paren zijn ontworpen om niet alleen horizontaal maar ook verticaal te bewegen. Vierde paar voor het vastleggen van de binnenkant van de schelp of kokosnootresten. Het laatste paar verkorte benen is van verschillende betekenis voor beide geslachten. De vrouwtjes gebruiken ze om hun eieren te verzorgen en de mannetjes om te paren.

De “Palmdief” heeft zijn bijnaam te danken aan zijn vermogen om kokosnoten rechtstreeks uit palmbomen te halen en vervolgens het vruchtvlees op te eten. Wetenschappers hebben echter bewezen dat de heremietkreeft alleen palmbladeren kan openen.

Het dieet voor volwassenen omvat ook noten, fruit en zaden. De kern van een omgevallen boom wordt ook als eetbaar beschouwd voor rivierkreeften.

“De palmdief schuwt het kannibalisme niet. Met zijn superieure reukzin vindt hij snel voedsel…

In het broedseizoen gaan de vrouwtjes naar zee en leggen hun eieren in het water. De larven komen uit en nestelen zich op de bodem. “De kinderen zijn zacht en weerloos. Verstoppen in lege mosselschelpen om veilig te blijven. Kan met de jaren tot 1 m lang worden.

Heremietkreeften leven in ondiepe holen waarvan de wanden en bodems bekleed zijn met kokosvezels. Kan ook leven in spleten, opgedroogde koraalriffen. Het is niet ongewoon dat de rivierkreeften een boom als hun thuis kiezen.

Het vlees van de palmdief wordt beschouwd als een zeldzame delicatesse en is daarom ook een bedreigd dier.

Rang 3: de Amerikaanse kreeft – 107 cm

Beoordeling: 4.8

De Amerikaanse kreeft leeft langs de Atlantische kust van Noord-Amerika. Verkiest ondiepe wateren en afgelegen gebieden die bescherming bieden tegen vijanden. voedt zich met vis, weekdieren en kleine schaaldieren. Slaapt overdag maar is ’s nachts actief.

Gecategoriseerd als geleedpotig schaaldier. Kan tot 4 kg wegen. Kan vrij gevarieerd zijn in grootte. De norm ligt tussen 20 en 60 cm. De uitzondering is meer dan 1 m. Beschouwd als de zwaarste van de geleedpotigen.

Het heeft tien paar poten. De eerste was uitgerust met klauwen voor de jacht en zelfverdediging. De anderen worden gebruikt voor beweging.

Verkiest een kluizenaarsbestaan. Als ze een gezin stichten, zal hun relatie met hun partner niet helemaal normaal zijn. Twee kreeften zullen altijd met elkaar in conflict zijn. De zwakkere zal zich terugtrekken, maar de gelijke strijd zal duren tot de eerste overwinning.

De Amerikaanse kreeft heeft een scherp gezichtsvermogen en een multifunctionele bek die hij niet alleen kan gebruiken om te eten, maar ook om grond te dragen en zich te verplaatsen wanneer zijn ledematen beschadigd zijn.

Dit dier kan tot 50 jaar oud worden.

Het kreeftenvlees wordt beschouwd als een populaire delicatesse. Het wordt gekookt en gestoomd gegeten. Sommige mensen zijn tegen het vangen van kreeften als voedsel omdat ze levend gekookt worden…

Op de 2e plaats: De Alaska Kamchatka krab – 180 cm

Rangschikking: 4.9

De koningskrab uit Alaska komt oorspronkelijk uit het Verre Oosten en het noorden van de Stille Oceaan.

Er zijn drie soorten van dit dier: de gouden en blauwe koningskrab en de rode koningskrab.

Er zijn herhaaldelijk pogingen ondernomen om deze laatste soort naar de Barentszzee te verplaatsen en in Europa te vangen. In 1932. Er was geen betrouwbare leveringsmethode. In 1951 werd ontdekt dat de krabben kunnen zwemmen en zich aan de kust kunnen ingraven. faalde ook om een soortgelijke reden. Pas tien jaar later deed de directeur van de Verre Oosten-vloot, Didenko Yuri G., een geslaagde poging om de Kamchatka-krab uit Alaska per vliegtuig te vervoeren. Als gevolg van de acclimatisatie stierf 90% van de eieren. Sindsdien zijn alleen volwassen exemplaren geleverd.

Tot 1977. De krab werd per vliegtuig aangevoerd, en pas later werden de spoorwegen erbij betrokken…

De populatie van deze dieren groeit snel, en de koningskrab uit Alaska wordt nu gevangen door vissers aan de zuidwestkust in Noorwegen.

De Alaska koningskrab is een alleseter. Voedt zich met weekdieren, kleine schaaldieren, zee-egels en eikels. Het voedsel wordt verscheurd door de klauwen, en de poten en kaken helpen het te vermalen. Zijn rechterklauw is voor hard voedsel. Hiermee splijt de krab zeepokken, vernietigt de skeletten van zeeorganismen… De linkerklauw wordt alleen opgepakt door zacht voedsel.

In tegenstelling tot de Amerikaanse kreeft heeft de koningskrab een slecht gezichtsvermogen. Het is ook een beetje een tegenvaller. Dus moet het alleen vertrouwen op zijn tastzin.

Ook kan dit dier, in tegenstelling tot veel van zijn verre verwanten, niet zwemmen of zich ingraven. Tegelijkertijd is het een vrij snelle schaaldiersoort. Door zijn krachtige poten kan de koningskrab zich snel verplaatsen. De snelheid op een recht, vlak oppervlak is 2 km/u. Door het zigzaggen is het bereik per dag niet groter dan 10-13 km.

De krabben overwinteren ver van de kust op een gemiddelde diepte tot 200 m. Houdt geen winterslaap en blijft actief. Tijdens de migratie splitsen mannetjes en vrouwtjes zich op en migreren in parallelle rijen.

Pas na een maand begint de krab aan de paartijd, waarna het vrouwtje eieren legt op haar buikpoten. Na de paring scheiden de individuen zich weer en beginnen opnieuw te migreren. Alleen zoekt het nu niet meer naar onderdak, maar naar voedsel.

De Alaska rode koningskrab is de grootste ondersoort. Pantserbreedte 28 cm en benen gespreid tot 180 cm. Weegt tot 12,7 kg.

Nr. 1: de Japanse krabspin – 600 cm

Score: 5.0

De Japanse spinkrab is de grootste geleedpotige van het schaaldierengeslacht ter wereld. De totale lengte van het lichaam kan oplopen tot 6 m en de voorpoten zijn 3 m lang. Het schild is niet zo “massief” en wordt ongeveer 45 centimeter groot… Hierdoor zijn Japanse spinkrabben niet erg “zwaar”: het maximaal geregistreerde gewicht was 20 kg.

Gevonden in de Stille Oceaan bij de Japanse eilanden. Stenige of zandige bodems op een diepte van 150-300 m bieden een veilige haven. Kuitschieters leven tijdens het broedseizoen in ondiep water. Het gebeurt in het vroege voorjaar, wanneer vissen verboden is.

Larven broeden bij 15-18°C. Overlevingstemperatuur 11-20°C.

De Japanse spinkrab heeft een kalme houding… Brengt de meeste tijd door met het zoeken naar voedsel, zwervend over de zeebodem. Net als zijn Kamchatka familielid kan hij niet zwemmen. Voedend solitair, kluizenaarachtig wezen. Hoewel groot van lichaam, jaagt hij niet. Hij eet liever aas. Daarom is de smaak van de spinkrab bitter. Eet af en toe algen en kleine ongewervelden.

Levenslange pantsering verandert niet, maar benen worden langer bij het ouder worden. De ledematen helpen hem om heuvels op te klimmen, maar niet om voorwerpen vast te pakken.

Volgens de legende kan dit schaaldier mensen kwaad doen, maar dat is niet waar.

Levensduur van meer dan vijftig jaar. Als een Japanse krabspin in een terrarium wordt gehouden, kan hij een eeuw leven…