Hoe de eigen gevoelens te scheiden van die van anderen

Familie is een van de belangrijkste “ankers” die ons in een bepaalde omgeving houden, zelfs als we van woonplaats of levenswijze willen veranderen, een nieuw beroep of creatieve bezigheid willen leren, gaan trouwen of scheiden, onbewust georiënteerd op familieconcepten. De helft van de psychologen, psychoanalytici en psychotherapeuten klaagt over familierelaties en gevoelens die “wegen” en de psyche onderdrukken.

Wanneer het tijd is om te scheiden

Het gezin is een belangrijk sociaal-historisch mechanisme voor overleving en overdracht van ervaringen, dat grotendeels functioneert via emotionele steun en samenhang. Het gezinsleven met ouders wordt daarom door veel mensen gezien als een rustig eiland in de stormachtige oceaan van het leven, als iets stabiels en comfortabels. De verleiding bestaat om langer in de sfeer te blijven, om zorg en aandacht te voelen en in ruil daarvoor te beloven gehoorzaam en “juist” te zijn. Maar in sommige gevallen verhindert dit het scheiden en scheiden van gezinnen, de individuele ontwikkeling, en vernietigt het gewoon het recht op zelfbeschikking van een individu.

De eerste pogingen tot zelfidentificatie los van familiebegrippen en tradities doen zich voor in de kindertijd en de adolescentie, het is een spontane poging om te bewijzen dat men het recht heeft onafhankelijk te denken en te handelen. Maar de adolescent mist de middelen voor een echte scheiding, kan niet leven zonder ouderlijk huis en wettelijke steun, en heeft dagelijkse communicatie en psychologische steun nodig.

Dan komt de volgende levensverandering, die niet gerelateerd is aan een specifieke leeftijd, maar aan een verandering in sociale of juridische status: afgestudeerd aan de universiteit, werknemer, echtgenoot en familielid, enzovoort. En in elk geval kan er een conflict zijn met de familiale omgeving. Jongeren, alleenstaand of getrouwd, zijn bereid hulp van ouders te krijgen, maar zijn niet bereid hun advies op te volgen en hun wensen in te willigen. Bijvoorbeeld, ouders geven geld voor verjaardagen en stellen discreet aankopen voor, en worden dan boos en verontwaardigd als dat niet gebeurt.

Gezien de gewijzigde levensomstandigheden van de jongere blijven de ouders namelijk vasthouden aan vroegere normen en waarden, die zij trachten te handhaven en door te geven. Daarnaast zijn er emotionele factoren, waarbij de oudere generatie een “gevoel van eigendom” voelt over de jongere leden van de familie en probeert hen naar hun hand te zetten.

Immers, gezag van ouders en familie gaat over controle en onderwerping, het is een onbewust gevoel van schuld en straf, zelfs bij volwassen kinderen. Binnen de familie ontstaat volwassen co-afhankelijkheid, vaak in een negatieve context, waarbij iedereen elkaar bekritiseert maar zich niet haast om uit het “gekkenhuis” te komen. Daarom is het zo belangrijk om familietrekkerij te begrijpen en te overwinnen, zelfs in welvarende, liberaal ingestelde gezinnen om zelfbeschikking, succesvolle zelfontplooiing.

Niemand kan volledig afstand doen van de familie-erfenis, die in de genen is ingebakken, neergelegd in de vorm van onvoorwaardelijke houdingen, omdat dit de basis is voor overleving en aanpassing aan de veranderende omgeving. Nog maar een eeuw geleden woonde 80 procent van de bevolking in hetzelfde huis gedurende meerdere generaties, met grootvaders en kleinkinderen, overgrootvaders en achterkleinkinderen die dezelfde hut deelden, en “alleen de dood kon hen scheiden”.

Redenen waarom persoonlijke en gezinsgrenzen moeten worden geregeld

1. Onderwijs, carrière– Een familiedynastie van artsen of cellisten is natuurlijk prima, maar toch moet iedereen doen wat hij of zij kiest en zijn of haar eigen werkterrein bepalen…. Anders zou de mensheid veel ondernemende, getalenteerde mensen kunnen verliezen die door hun ouders werden aangemoedigd om het familiebedrijf van het kweken van paddenstoelen op het balkon voort te zetten.

2. Familie– Vroeg of laat vinden jongeren een stel en krijgen ze een eigen huis, maar sommige ouders laten zich daardoor niet weerhouden om het aantal potten te controleren en zich zelfs met de bedtijden te bemoeien. Dit gaat vaak gepaard met dwangmatige zorg die moeilijk te weigeren is. Het is een echt psychologisch misbruik dat leidt tot conflicten en onenigheid tussen jonge echtgenoten.

3. Sociaal-psychologisch– succesvolle aanpassing in de maatschappij is alleen mogelijk als je afstand neemt van de thuiszorg. Elke actie, vooral een juridisch belangrijke, is het resultaat van een motiverende logica die uit verschillende stappen bestaat: de situatie begrijpen, tegenstrijdigheden vaststellen, het probleem en de manieren om het op te lossen formuleren, de resultaten controleren en evalueren. Een jongere moet alle stadia van zelfbeschikking doorlopen en leren verantwoordelijkheid te nemen in elk stadium van het nemen van gedrags- en managementbeslissingen.

Als je rond je dertigste een eigen gezin sticht, is er een bijna pijnloze breuk met een nieuwe samenlevingseenheid. Bij volwassenen gebeurt het “loslaten” van vroegere familierituelen en -functies natuurlijk langzaam en geleidelijk, zelfs als er conflicten met de ouders ontstaan – dit is slechts het topje van de ijsberg. Pijnlijke twijfels en meditaties sluimeren in de diepte van het onstabiele, af en toe uitbarstend in driftbuien, schandalen en meningsverschillen. In veel gevallen leidt dit tot stress, psychologisch trauma, afbreken van relaties.

Dit gebeurt zelfs zonder voortdurend contact met ouders of andere familieleden, omdat hun motieven en houdingen een man die van jongs af aan gewend is aan bepaalde regels en concepten, letterlijk “achtervolgen”.

Haal het weg

Scheidingsproblemen worden voornamelijk veroorzaakt door gevoelens van gehechtheid aan oudere familieleden, aan de gezinsomgeving. Volwassenheid wordt pas volwaardig als de dominante motieven en houdingen van het verleden zijn vervangen; pas nadat een eigen omgeving is gevormd en zij een eigen huis, partners, huisgenoten of echtgenoten hebben die niet gebonden zijn aan hun vroegere sociale kringen. Misschien is dit wel de meest voor de hand liggende functie van een gezin in de moderne samenleving: een mogelijkheid tot zelfverwezenlijking en het ontvangen van morele en financiële steun. Niemand eist, zoals vroeger, dat zij onvoorwaardelijk de oude tradities voortzetten en de instructies van hun ouderen opvolgen.

Gordon Newfeld, PhD, is een ontwikkelingspsycholoog aan de Universiteit van Vancouver, Canada, die samen met arts Gabor Mate het populaire boek Don’t Miss Your Kids heeft geschreven. Onderzoekers zeggen dat de ontwikkeling van een persoon gebaseerd is op gehechtheid, die op een bepaald moment actueel is. Dat betekent dat een persoon altijd ergens tegenop kijkt, altijd een autoriteit erkent, het is onmogelijk om zich in een vacuüm, geïsoleerd van anderen, te bewegen en te verbeteren.

In Newfeld’s conceptEr zijn verschillende niveaus van gehechtheid:

1. Gevoelens– Gevoelens en emoties die ontstaan in het gezin en met andere mensen, geleidelijk wordt de onvoorwaardelijke gehechtheid aan ouders vervangen door meer neutrale gevoelens, een verlangen om terug te helpen. Hechtingsomkering treedt op wanneer ouders afhankelijk worden van het inkomen en de stemmingen van hun kinderen naarmate ze ouder worden. Men krijgt gevoelens en emoties bij vrienden, collega’s, in de eigen familie.

2. Identiteit, gelijkenis– De drang om te kopiëren, om gezag te imiteren, om succesvolle denk- en gedragspatronen te reproduceren, verplaatst zich mettertijd ook van de familiale sfeer naar andere gebieden, waaronder de academische, beroepsmatige.

3. Het gevoel erbij te horen– wordt versterkt als een persoon rijpt in een sociale groep en eigen verantwoordelijkheden op zich neemt.

4. Sociale betekenis– het bereiken van een bepaalde status, het vermogen om doelen te bereiken en de verdiende beloning te krijgen.

5. Verlangen naar zelfrealisatie– De wens om optimaal gebruik te maken van iemands talenten en capaciteiten, om interne en externe middelen te gebruiken om het denken en de sociale status te ontwikkelen.

Volgens deze aspecten van gehechtheid aan het gezin kan iedereen zien hoe bereid hij is om het familienest te verlaten, zo vervallen maar vertrouwd. als je comfortabel en tevreden bent met alles, kun je gerust meegaan met andermans opvattingen en ideeën over het leven; je hoeft je principes niet te bewijzen, want iedereen heeft dezelfde rechten om een opleiding, een beroep, een wereldbeeld, feestdagen en tradities te kiezen. Maar als de druk van de familie uw vrijheid echt beperkt en u verhindert vooruit te gaan, moet u uw vastberaden standpunt over alle geschilpunten kenbaar maken.

Hoe de krachten van de familie te overwinnen

Een ander belangrijk probleem is de pseudoscheiding, waarbij de schijnbare territoriale of sociale onafhankelijkheid een onverbrekelijke innerlijke eenheid, de behoefte aan voortdurend contact en de noodzaak om de gemeenschap in stand te houden verbergt. Het ligt in het verlengde van het conciërgescenario, dat uitgaat van een didactische, instructieve relatie waarin men voortdurend verslag moet uitbrengen en zijn betrokkenheid bij gedeelde idealen en concepten moet bewijzen. Deze pathologische vormen van gehechtheid omsluiten en belemmeren de ontwikkeling van zowel de erfgenamen als het gezin als geheel.

Als u zich realiseert dat een gezinssituatie vraagt om een discussie of een demonstratie van uw eigen overtuigingen, denk dan goed na over de argumenten en de gevolgen, voor zover de waargenomen voordelen groter zijn dan de destructieve resultaten van uw confrontatie. Het gezin is een veilige haven die klaar staat om een vermoeide vluchteling te verwelkomen en na een paar dagen lijkt de situatie misschien niet zo kritiek, onoverkomelijk.

1. In het gezinsleven ervaart een mens het hele scala aan gevoelens, van de meest negatieve tot de meest verheven.., Euforisch, waar later sociaal georiënteerde gevoelens en percepties mee concurreren. In je dialoog met je ouders moet je dus specifiek laten zien wat je begrijpt en hoe je je op dat moment voelt. Bijvoorbeeld: Ik begrijp het belang van het naleven van huwelijkstradities en uw wens om tweehonderd familieleden uit te nodigen, maar ik voel me overbodig op het evenement en weiger eraan deel te nemen.

2. Je moet precies begrijpen welk gevoel in een bepaalde situatie overheerstSchuld, medelijden, medelijden, verantwoordelijkheid, het behoren tot een gemeenschappelijke zaak, enz. Op basis hiervan moet een tactiek van het gesprek te bouwen, nooit akkoord met concessies, als de familieleden “gedrukt op medelijden” of een vals gevoel van plicht, een beroep op het geweten en herinner hen aan hun verdiensten. Het was hun beslissing; nu is het jouw beurt om te beslissen wat belangrijker is. Bijvoorbeeld, voortgaand op het huwelijksthema: als ouders twijfels hebben over het trouwen met een meisje van een ander geloof of een andere nationaliteit. U hebt het recht te zeggen dat zij het er niet mee eens zijn en niet met u communiceren, maar als zij van gedachten veranderen, bent u altijd blij hen te zien.

3. U bent verantwoordelijk voor uw vrienden, uw echtgenoot en kinderen, laat andere familieleden hen nooit kwetsen of vernederen. Je geliefden vertrouwen je immers, en je bent bereid om ze over te laten aan de genade van de alfa-dragers van de trots… Wat voor jou grappig of onbeduidend lijkt, kan voor hen heel traumatisch zijn. Zo zijn de beruchte bruiloftsfeesten, die zo wild en ongeremd zijn, vaak irritant voor de jonggehuwden en veel van hun gasten omdat ze tegen de dagelijkse normen en gewoonten ingaan.

De bedoeling van de scheiding van gezinnen is niet om elkaar tegen te werken en te vechten om de belangrijkste plaats aan tafel, maar om bewust de sociale crisissen te overwinnen om een partnerschap en een gelijkwaardige relatie tot stand te brengen.