Hoe geduldig te zijn met kinderen

“De beste manier om kinderen goed te maken is ze gelukkig te maken” (Oscar Wilde)

Het is niet ongewoon voor volwassenen om agressief, boos, nerveus, ongeduldig te zijn in het proces van communiceren en het opvoeden van kinderen… Dit is het gevolg van het feit dat alle eerdere levenservaringen gebaseerd zijn op het feit dat zij hebben moeten omgaan met andere volwassenen die soortgelijke ervaringen, soortgelijke houdingen en soortgelijke mentale opvattingen hebben. Het is daarom moeilijk voor hen om zich onder te dompelen in de geconditioneerde speelse sfeer van de ervaringen uit de kindertijd, om hun motieven en doelstellingen voor gedrag te begrijpen.

Waarom “blazen kinderen hun hersenen op”?

“Als kinderen hun ouders “in de weg zitten”, zijn zij zelf nog niet volwassen en moeten zij worden verzorgd” (John Gray)

Kinderen zijn een bijkomende irritatie, en dit is een feit. Het is noodzakelijk om hun normale bestaan te verzekeren, maar in ruil daarvoor kan je een hoop nieuwe vragen, eisen en daden van vandalisme krijgen. Om een of andere reden heeft de evolutie niet de moeite genomen om kinderen extra psychologische bescherming te geven. Bij zoogdieren bijvoorbeeld duurt het proces van opgroeien en “opvoeding”, overdracht van ervaring ongeveer 1/30 van een mensenleven; er is praktisch geen conflict tussen de generaties, je overleeft, groeit op en plant je voort.

Bij mensen duurt het echter tot 1/3 van het leven van een kind om te rijpen en zich sociaal aan te passen, en dit gebeurt in verschillende stadia met verschillende psychofysiologische parameters. Er zijn voortdurend conflicten tussen “vaders en kinderen”, de mensheid maakt niet alleen gebruik van de vorige ervaring, maar verrijkt en bouwt er voortdurend op voort. Het gezag van volwassenen is terug te vinden in de geschiedenis van de menselijke ontwikkeling: toen de vorige generatie vertrouwde opvattingen en tradities verdedigde ten koste van de vooruitgang en de invoering van nieuwe technologieën.

“De kleine zaden van voeding veranderen mettertijd in diepe wortels van deugd en moraal” (. Mazzini)

Daarom moet elke volwassene de kardinale verschillen tussen hemzelf en zijn nakomelingen begrijpen:

1. De volwassene is sterker, Maar deze macht en dit gezag is hem gegeven om de jongeren te beschermen en te steunen, niet om hen te onderdrukken en te vernederen. Als u met verboden en beperkingen handelt, krijgt u een zwakzinnig, zwakzinnig persoon, of een geheimzinnig en koppig persoon.

2. Kinderen ontwikkelen zich door te spelen, zij kunnen geen “volwassen” voorwerpen en artefacten gebruiken. Zij gebruiken conventionele dingen en labels voor spel en cognitieve situaties; dit moet worden erkend en aangemoedigd als een manier van ontwikkeling.

3. Kinderen begrijpen de “grenzen” van communicatie en gedrag niet. Ze kunnen schreeuwen, driftbuien hebben, dingen beschadigen, routines doorbreken… Ze moeten leren onderhandelen, beloftes nakomen, met anderen omgaan…

Nuttige gedragsregels voor volwassenen met kinderen

“Handel altijd zo dat je kinderen je voldoende respecteren maar niet bang voor je zijn. Leg hen geen deugden op die u niet bezit. Kinderen kijken naar je en trekken de juiste conclusies” (André Moroi)

Denk gewoon terug aan je kindertijd en verdeel je indrukken in tweeën: wat je leuk vond (zorgeloosheid, hulp van volwassenen, spelletjes en plezier) en wat je niet leuk vond en zou willen oplossen (quinoa, griesmeel, ouderlijk geschreeuw en dreigementen). Je hebt een geweldige kans om te handelen als een engel of Anton Makarenko met je kinderen.

“Echt ouderschap gaat niet zozeer over theoretische regels als wel over praktische oefeningen” (.. Rousseau)

Probeer uw pedagogische talenten dus ook in te zetten in kritische, niet-standaard situaties, wanneer een kind dingen uit de winkel steelt of de kinderen van de buren uitscheldt.

1. Steeds hetzelfde herhalen.Je zult honderden, duizenden keren moeten herhalen “zit rechtop, sta niet voorovergebogen”, “zeg dank je wel of alsjeblieft”, “vraag toestemming om andermans spullen te pakken” en vele andere wereldse waarheden… Om ze te veranderen van extern naar intern en automatisch gereproduceerd en gebruikt, zul je ze honderden en duizenden keren moeten herhalen.

2. Bespreek moeilijke, conflictsituaties, geef uw schuld toe – dit zal uw sterke punten verder benadrukken. Dit eerlijke en verantwoordelijke gedrag is een onvergetelijk voorbeeld voor het kind en laat zien dat de ernstigste meningsverschillen kunnen worden besproken en dat er compromissen kunnen worden gesloten. Verontschuldig je wanneer dat nodig is en zeg altijd waarom: “Sorry dat ik tegen je schreeuwde toen je stout was”, “Het spijt me dat ik mijn belofte om in het park te gaan wandelen niet ben nagekomen, we zullen zeker proberen het morgen goed te maken”.

3. Kijk naar de motieven, niet naar de resultaten. Een kind treedt zelden op tegen volwassenen om hen boos te maken, om hen te provoceren tot onbeleefdheid, dus het is helemaal verkeerd om te denken dat het kind dit doet “met opzet, om mijn humeur te bederven”. Het is zowel nadelig als gevaarlijk om een reden voor straf te geven; bovendien is het kind oprecht gehecht aan zijn ouders en wil het hen niet nerveus maken of onnodig ongerust maken.

4. Duidelijke grenzen stellen aan bevoegdheid en gehoorzaamheid door middel van duidelijke, praktische regels. Je kind nu toestaan een cocktail te maken met verschillende drankjes betekent niet dat je spontaan toegang hebt tot al het voedsel in de koelkast en dat je thuis scheikunde-experimenten gaat doen. U moet “controlezinnen” hebben die uw kind kunnen tegenhouden, zelfs op het moment van opperste creatieve inspiratie, wanneer het klaar is om de formule voor de Steen der Wijzen te ontdekken… Bijv. “we hebben afgesproken redelijk te handelen”, “ik vraag je echt te stoppen”.

“Het leven is een strijd en men moet zich er van kinds af aan op voorbereiden. Vrienden en kameraden zijn veel betere opvoeders dan ouders, want zij worden niet gekenmerkt door medelijden” (André Morois)

Wanneer u voelt dat de beker geduld vol is, en u klaar bent om te schreeuwen, uit te schelden, te dreigen, het kind te beledigen, stopborden te gebruiken, zijn dit zinnen die u zullen helpen om te stoppen. Ze moeten mentaal gevraagd worden om de negatieve stroom van emoties te onderbreken. Bijvoorbeeld: “Ik wou dat ze dat bij mij deden?”Over een half uur schaam ik me hiervoor?”, “En wat maakt het uit?? Wat zal leiden tot?” en dergelijke.

Het belangrijkste is om verdere spanning te voorkomen na een zenuwinzinking die is gelokaliseerd. Ook al bent u er voorlopig in geslaagd u in te houden, de oorzaken en gevolgen van de “misdaden” van de kinderen zijn niet verdwenen. Je hoeft alleen maar te zeggen: “Kinderen, ik ben erg boos en ik zou kunnen knappen, dus ik stel voor dat jullie naar je kamer gaan en dat we de situatie later bespreken”. Geloof me, ze weten intuïtief wanneer ouders voor de grap dreigen en wanneer ze echt toe zijn aan een daadkrachtige actie.

“Ouderschap is een systeem van regels over wat je moet doen en, nog belangrijker, wat je niet moet doen..” (.. Rousseau)

Trouwens, deze techniek van “uitstel van betaling” helpt heel goed wanneer kinderen ruzie maken en boos op elkaar worden. Als ze komen klagen, kunt u zeggen: “Ik heb het momenteel druk, laten we er ’s avonds over praten”. Kinderen zijn eerder geneigd de problematische situatie zelf aan te pakken, of de kleine avonturen te vergeten. Dit zal hun vermogen tot overeenstemming en verantwoordelijkheid en hun bereidheid tot samenwerking helpen vergroten.

Straf – wanneer en hoeveel

“Als een kind op allerlei manieren bang en overstuur is, voelt het zich al heel vroeg eenzaam en weerloos” (Dmitry Pisarev)

Onder het woord “straf” verstaan wij een geheel van uitdrukkingen en handelingen die het tegenovergestelde zijn van aanmoediging, wij sluiten moreel of fysiek geweld volledig uit. Zoals uit de psychologische en pedagogische praktijk blijkt, leiden gewelddadige straffen niet tot correctie of verbetering, maar maken zij het wederzijds begrip alleen maar moeilijker.

Wij tolereren geen pesterijen, bedreigingen, ultimatums, chantage, agressieve bedoelingen of andere vormen van psychologisch geweld (driftbuien, schandalen, simulaties). Dit helpt bij taken op korte termijn, maar leidt op lange termijn tot wantrouwen, geheimhouding, uitvluchten, mentale trauma’s en chronische stress met onomkeerbare gevolgen. Veroorzaakt neuroses, obsessieve gedachten en handelingen (obsessieve-compulsieve stoornissen).

Bovendien is het ontoelaatbaar om fysiek geweld te gebruiken, het is vernederend voor zowel kinderen als volwassenen, het wordt lang herinnerd, men zou kunnen zeggen, voor altijd. Vermindert zichtbaar het gezag en het vertrouwen in volwassenen die hun mening niet kunnen bewijzen en hen niet kunnen overtuigen van hun gelijk. Als fysieke straf herhaaldelijk wordt gebruikt, raken kinderen eraan gewend en zien ze het niet langer als een teken van schuld.

Gebruik lessen, leertaken, sportactiviteiten niet als straf, zodat ze geen negatief beeld krijgen. Het heeft geen zin een kind een lange tekst uit het hoofd te laten leren, de helft van een schrift te laten kopiëren of tweehonderd keer te laten hurken. Ook dit doet afbreuk aan de waardigheid van alle gezinsleden en wekt een afkeer van dit soort oefeningen op.

“Gescheurde dingen kunnen worden hersteld, maar een gewond hart kan niet worden hersteld” (Henry Longfellow)

Hoe gebruik je straf, wat komt van het woord “vermaning”, d.w.z. instructie, opdracht:

1. Op het niveau van woorden en uitdrukkingen– Laat zien hoe gekwetst en onaangenaam de houding is: “Ik ben beledigd dat je mijn verzoek niet hebt opgevolgd”, “Ik ben boos over je gedrag in de winkel, we moesten zelfs weg en we hadden geen tijd om nieuw speelgoed te kopen”.

2. Op het niveau van de acties– Tijdslimieten voor spelletjes en activiteiten, bv. een gave gadget niet afpakken maar het gebruik ervan beperken tot 5 minuten. Dingen repareren – ons niet uitschelden voor het uitsmeren van verf, maar samen opruimen en schoonmaken.

De moeilijkste test voor een baby, die af en toe, als laatste redmiddel, kan worden toegepast, is afstand nemen (scheiding). Op mentaal niveau kun je zeggen: “Ik ben er nu niet klaar voor om met je te praten, je hebt me zo vaak bedrogen en in de steek gelaten, ik moet nadenken over wat ik nu ga doen. Praat over jezelf, over je gevoelens: “het is voor mij heel moeilijk te begrijpen dat ik je nog niet zover heb kunnen krijgen dat je me de waarheid vertelt” in plaats van te schelden en te berispen: “je bent gewoon walgelijk, een schavuit en een leugenaar”.

Aan de gedragskant – laat je kind letterlijk met rust, maar alleen als het thuis gebeurt. Problemen, geschreeuw, koppigheid – niet nodig om te pesten of te overtuigen, ga naar een andere kamer en vertel hen dat ze zich dringend met hun eigen zaken moeten bemoeien. Meestal vergeet het kind door het onverwachte het “concert” voort te zetten, en dat is des te zinlozer bij afwezigheid van publiek. Natuurlijk, als hij echte klachten en tranen heeft, moet u onmiddellijk uitzoeken wat de oorzaak is, en de baby geruststellen.

“Hij die zijn kind goed gaat opvoeden is gedoemd zich voor altijd aan gezonde en rechtvaardige principes te houden” (O. de Balzac)