Wanneer baby’s beginnen te lachen

Lachen is een fysiologische eigenschap, die inherent is aan elke levende persoon op aarde. Het is een indicator van goed humeur en hoge emoties. Een leuke grap of een inzicht in de komische aard van een incident kan de lachlust opwekken bij mensen. Bovendien toont een mens door te lachen zijn vriendelijke houding tegenover een tegenstander in een gesprek, of zijn verlangen naar toenadering. Het is een universele vorm van communicatieve communicatie, die voor iedereen begrijpelijk is en de taalbarrière in de communicatie kan helpen overwinnen.

Leeftijdsgebonden fysiologie en psychologie van pasgeborenen

Een mens komt in deze wereld, totaal onvoorbereid op het leven… Hij overwint vele moeilijkheden in zijn ontwikkeling en ondergaat enorme veranderingen, waardoor hij een fundamenteel ander wezen wordt. Je zou het kunnen vergelijken met de wonderen van de transformatie van een vlinder… In het begin van zijn reis is het slechts een kleine larve, dan een onhandige maar zeer schattige rups, het volgende stadium van transformatie zal een cocon zijn en pas aan het einde van het opgroeien zal de prachtige vlinder verschijnen – dat is een mens.

Naast uiterlijke veranderingen zullen er niet minder, en misschien wel meer veranderingen plaatsvinden in de psyche van een kind wanneer het een “gevoelsmens” wordt.Dus het kind is niet twee keer voorbereid op deze volwassen wereld:

1. Ten eerste, – een triviale fysieke mismatch en biologische onvolwassenheid. Als we een menselijke baby vergelijken met een pasgeboren dier, zal de vergelijking altijd in het voordeel van het laatste uitvallen. Een mens heeft het hele eerste jaar van zijn leven nodig om min of meer “gesetteld” te raken in zijn eigen lichaam en er op een kleine manier mee om te leren gaan. Wat alle dieren in de baarmoeder overkomt, ervaart de mens nadat hij ter wereld is gekomen… Deze “vroegtijdige” geboorte stelt het menselijk brein in staat om voor te lopen op andere soorten bij de ontwikkeling en vorming van het menselijk brein dat in de toekomst de mens in staat zal stellen alle anderen te overheersen.

2. Ten tweede– is de perfecte sociale mismatch van een kind. Iemands fysieke zelf bestaat voor 80 procent uit water, maar zijn of haar persoonlijkheid bestaat voor 80 procent uit cultuur. De mens die deze wereld is binnengekomen kent noch taal, noch sociale rollen, noch het vermogen om zich in de maatschappij te gedragen… Het is vreemd aan onderwijs, veel minder aan wetenschappelijke kennis van de wereld. Wat de menselijke beschaving in de loop der millennia heeft vergaard en waarop zij terecht trots is, moet de mens in de eerste twintig jaar van zijn leven verwerken…

Aan het begin van hun reis moeten kinderen leren hun lichaam te gebruiken, het innerlijke van het uiterlijke te scheiden. Een kind zal zijn eigen mentale apparaat moeten leren… Leer je concentreren, overwin je ‘verstrooide’ gevoelens, verlangens en emoties, ga om met angstgevoelens, leer je emoties adequaat te uiten, enz..

Een baby probeert het eerste jaar van zijn leven te passen in het lichaam dat hem bij de geboorte is “gegeven”. Hij moet het leren begrijpen, bijvoorbeeld door dorst te onderscheiden van angst, of pijn in de arm van pijn in de maag. Hij moet leren het te gebruiken, van het bewegingsapparaat tot het spraakapparaat en de vocale articulatie…

Je kunt het vergelijken met een mens in een enorm ruimtepak stoppen en hem er voor altijd in laten leven. tegelijkertijd leert het kind veel andere belangrijke vaardigheden – hoe contact te maken met anderen, hoe emoties te uiten, hoe zijn/haar toestand aan anderen te tonen, hoe de oorzaken van zijn/haar angst te identificeren. Het is een nooit eindigend leerproces dat ook de “optie” omvat om te weten hoe je moet lachen.

De mogelijkheid om te lachen

Lachen is een serieuze zaak! Lachen is, vanuit fysiologisch oogpunt, een complexe bewegingsdaad waarbij de spieren van het middenrif samentrekken en het stemapparaat werkt. Bij het lachen zijn de kleine hersenen, de hypothalamus en de middenhersenen betrokken, met het lachcentrum in de hersenstam. Zo’n ingewikkelde “constructie”.

De opkomende mens is verstoken van vele mogelijkheden, waarvan lachen er één is. De pasgeborene kan niet lachen en communiceert alleen met anderen door een eenvoudige schreeuw. Een zuigeling gebruikt zijn gehuil om aan te geven wat hij nodig heeft en stelt, tot een bepaalde leeftijd, die eisen die voor hem dringend zijn, afhankelijk van de situaties die zich voordoen.

Pasgeborenen kunnen lachen, het gebeurt onwillekeurig… De baby is druk bezig zijn centrale en perifere zenuwstelsel onder de knie te krijgen, en de glimlach die op zijn mooie gezichtje kan verschijnen is geen weerspiegeling van positiviteit, maar een spontane samentrekking van de gezichtszenuwen wanneer de zuigeling deze systemen van zijn lichaam onder de knie krijgt.

Verdere stimulering van de vreugdevolle emoties van de zuigeling kan alleen worden bereikt door ervoor te zorgen dat de zuigeling een rustige omgeving en een gevoel van veiligheid om zich heen behoudt. Baby’s tonen voor het eerst een bewust verlangen om te glimlachen als ze twee maanden oud zijn. Het lijkt op een imitatie van zijn moeder die naar hem lacht, wat een uiting is van de vreugde van het kind.

De eerste voorbodes van lachen bij kinderen zijn het verschijnen van een krachtige glimlach. De training in het leren lachen moet beginnen zodra het kind een bewuste lachreactie vertoont, ergens tussen twee en tweeënhalve maand. Vaak lijken deze geluiden op “gekakel”, en ouders merken ze niet op. Vooral omdat het kind spelenderwijs zijn stemapparaat leert kennen, en de kakofonie van geluiden die een zuigeling op deze leeftijd voortbrengt een vrij breed spectrum heeft. Op de leeftijd van ongeveer 3-4 maanden, zullen de ouders het rinkelende belletje van de opbeurende lach van de baby horen.

Lachen in de vroege kinderjaren is het belangrijkste bewijs van een harmonieuze ontwikkeling van de psyche en de zenuwactiviteit van het kind. Deze lach laat meestal weinig mensen onverschillig. De lach van baby’s die de spraak nog niet onder de knie hebben is bijzonder hartverwarmend en oprecht.

Naarmate je baby ouder wordt, stapelen informatie en ervaringen zich op en dit kan de oorzaak zijn van zijn of haar gelach bij het slapengaan. We hoeven er niet bang voor te zijn, want het kind leeft nog in een wereld waar hij/zij en de wereld één zijn, en slaap en waakzaamheid hebben geen duidelijke grenzen in de geest. Dit lachen is de volgende fase in de vorming van de emotionele en mentale ontwikkeling van kinderen.

Af en toe kan men het verschijnsel van de hik waarnemen nadat een baby heeft gelachen. Dit verschijnsel ligt binnen het normale bereik, aangezien de ademhalingsorganen nog werken en het middenrif van het kind nog zwak is en blootstaat aan een voorheen onbekend spasme-achtig effect. Dit is wat de hik veroorzaakt wanneer een baby hartelijk heeft gelachen.

Leren lachen is geen grap

De aard van het lachen van kinderen is al lang geleden door wetenschappers uit verschillende landen bestudeerd. Charles Darwin, auteur van de beroemde evolutietheorie, observeerde zijn lachende zoon. Sigmund Freud, de vader van de psychoanalyse, zag lachen als een uiting van superioriteit.

De beroemde Zwitserse psycholoog en grondlegger van de genetische psychologie, Jean Piaget, die een groot deel van zijn leven het denken van kinderen bestudeerde, beweerde dat de lach van een kind het portaal is waardoor men de wereld om hem heen kan bekijken vanuit het perspectief van een kind. Hij geloofde dat grappig een ding of gebeurtenis is die enerzijds onverwacht is en anderzijds desondanks past in een vertrouwd beeld van hoe de wereld wordt waargenomen. Hij deed zijn waarnemingen in 1940, maar het onderwerp werd niet voortgezet in wetenschappelijke kringen.

Cognitief psycholoog Caspar Eddiman, van het Birkbeck College, Universiteit van Londen, ging verder dan wie ook over dit onderwerp. In navolging van Jean Piaget heeft hij de theorie voorgesteld dat een gedetailleerde studie van de mentale mechanismen die het lachen van een kind beïnvloeden, het mogelijk maakt precies vast te stellen hoe het kind zich bewust wordt van de buitenwereld.

Hij heeft het meest fundamentele onderzoek gedaan in al zijn jaren over dit onderwerp, en in detail onderzocht wat het is dat jonge kinderen aan het lachen maakt. In 2014 presenteerde hij het eerste werk op basis van zijn waarnemingen op een internationale conferentie. Voor zijn onderzoek gebruikte hij een enquête onder meer dan duizend ouders over de hele wereld om na te gaan wanneer, waar en onder welke omstandigheden hun kleintjes lachen.

De wetenschapper is hier nog mee bezig, maar uit wat al gepubliceerd is voor het artikel kan het interessant zijn om op te merken dat de tijd van de eerste lach bij een zuigeling rond de zes weken ligt, terwijl het lachen als zodanig varieert van 3,5 tot bijna 10 maanden. Dus ouders hoeven zich geen zorgen te maken als hun baby op deze leeftijd nog niet giechelt.

Het belangrijkste is dat uit de studie is gebleken dat elk kind begint te lachen wanneer een volwassene hem aan het lachen probeert te maken.

De loutere sensatie van gekieteld worden, de aanblik van iets dat plotseling uit het zicht verdwijnt en weer verschijnt, is op zich niet voldoende reden voor een kind om te gaan lachen. Ze zullen alleen geamuseerd zijn als een volwassene deze activiteiten voor hun peuter uitvoert.

De psycholoog noemt deze observatie als bewijs van de hoge socialisatiegraad van het kind, aangezien deze behoefte aan communicatie bij jonge kinderen ontstaat lang voordat zij lopen of praten.

Hoe maak je je baby aan het lachen

Dit onderzoek heeft, naast theoretische bevindingen, verschillende universele manieren om een baby op te vrolijken samengevat en afgeleid:

1. Speel kiekeboe. Het is een bekende truc om je gezicht te bedekken met je handen en dan met een verbaasd gezicht te openen en te vragen “CU – CUU” of “Wie is daar?”?”.

2. Snuiven. Raak met je lippen het buikje van je baby aan en snuif tegelijkertijd. Een van de beste manieren om je baby te laten lachen.

3. Trek een gezicht. Gezicht naar het kind en maak de meest amusante grimas.

4. Tickling.Een goede ouderwetse manier, bekend sinds de oudheid en in alle landen.

De vriendelijkheid en glimlach van een goede volwassene, het samen spelen met je baby, hem/haar in je armen houden, kinderrijmpjes en -liedjes, en muziek en plaatjes die resoneren van vreugde, doen hem/haar tevreden glimlachen en geven hem/haar een zorgeloze, aanstekelijke lach. Leer lachen met uw kinderen en het zal iedereen geluk brengen!

Dit artikel is samengesteld uit: Andrei Kurpatov’s boek “Het gelukkige kind”. Universele regels”, websites /, / en materialen van leraren en onderwijspraktijk van het personeel van Solnyshko Kindertehuis RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/