Hoe leer je je kind het woord nee

Gedurende het hele leven wordt de mens begeleid door regels, voorschriften, aanwijzingen en instructies om zijn leven te regelen. Sommige daarvan bestaan uit verboden. In het begin van het leven moeten deze verboden dienen om het leven en de gezondheid van het kind te beschermen en het te helpen de basisconcepten van sociaal gedrag te leren. Verboden houden rechtstreeks verband met het woord “mag niet”.

Naarmate het kind ouder wordt, zal het aantal en het soort verboden toenemen, en zullen de verboden zelf veranderen. Als een kind bijvoorbeeld heel klein is, kan het geen heet strijkijzer aanraken, en als het ouder wordt, kan het de vaardigheid van het werken met een strijkijzer onder de knie krijgen, en wordt het verbod vanzelf opgeheven. Wanneer deze taboes zich opstapelen, vormen zij een systeem van beperkingen in de geest van het kind dat deel gaat uitmaken van zijn of haar wereldbeeld en dus van invloed is op zijn of haar lot.

Volwassenen klagen soms dat kinderen het woord “Nee” niet begrijpen of er niet op reageren. Dit gedrag leidt tot ruzies met het kind, en veroorzaakt ruzies en conflicten tussen volwassenen en kinderen. Dit artikel bespreekt hoe en op welke leeftijd je je kind de betekenis van het woord “nee” kunt leren.

De leeftijd waarop een kind het woord “nee” zou moeten leren

Alle kennis en vaardigheden kan een kind leren volgens zijn hersencapaciteit. Vaak missen volwassenen dit aspect, en zijn vaker gehaast, en soms te laat met de opvoeding van het kind. Het resultaat van het leren van het woord “nee” is, net als met veel andere dingen, zeer leeftijdsgebonden.

Tot de leeftijd van één jaar is een kind een volledig hulpeloos wezen… In het eerste levensjaar besteedt een kind de meeste tijd aan het “wennen” aan zijn eigen lichaam, het leren begrijpen en het leren onderscheiden van basisgevoelens… Bijvoorbeeld, het verschil tussen honger en angst, of buikpijn en oorpijn…

Hij leert ook de grondbeginselen van de beheersing van zijn lichaam, van het bewegingsapparaat tot het stemapparaat. Tegelijkertijd zijn er veel zaken die een baby vóór de leeftijd van één jaar moet aanpakken. Dit omvat het leren omgaan met anderen, het uiten van zijn of haar eigen emoties, het tonen van zijn of haar toestand en het tonen van de oorzaken waarvoor hij of zij angstig is.

Kortom, vóór de leeftijd van één jaar is de betekenis van het woord “nee” niet toegankelijk voor een baby. Maar een kind kan al gezichtsuitdrukkingen, gebaren en intonatie herkennen… Een volwassene kan dus de grenzen trekken tussen wat mag en wat niet mag. Laat uw ongenoegen blijken en dat het gedrag van het kind niet bevredigend is voor de volwassene, bijvoorbeeld als het kind aan zijn haar trekt of knijpt. De beste en meest effectieve actie voor deze leeftijd is gewoon de aandacht van het kind afleiden naar iets anders.

Het is de bewuste waarneming van het woord “nee” dat moet worden aangeleerd nadat het kind één jaar oud is. In deze tijd ligt er veel in het verschiet voor uw kind, als het zijn eerste stapjes zet en zelfstandig begint te lopen. In deze periode wordt hij/zij in beslag genomen door het leren over de wereld en ziet hij/zij deze als “zijn/haar” wereld en niet als “de wereld rondom”. Op deze jonge leeftijd is het kind zich natuurlijk niet bewust van alle risico’s en gevaren op zijn pad. Het woord “nee” in dit stadium moet uw baby vooral beschermen tegen echte bedreigingen voor zijn leven en gezondheid.

Tot de leeftijd van drie jaar scheidt het kind de wereld nog niet van zichzelf… Een kind kan geen grens trekken tussen zichzelf en de wereld – het omarmt alles om zich heen en alles wat hem opvalt. Zodra iets uit zijn of haar waarneming verdwijnt en het is alsof het niet meer bestaat.

Volwassenen, voor een kind van deze leeftijd maken hun ouders en verzorgers deel uit van hun persoonlijke wereld, zonder oog voor hun eigen belangen en hun leven. Er is nog geen dialoog tussen kind en volwassene. Er is gewoon de impact op zijn wereld “buiten” en de reacties van het kind daarop. Bij het vaststellen van de eerste beperkingen in de vorm van het woord “Nee” moeten volwassenen rekening houden met dit kenmerk van de manier waarop kinderen onder de 3 jaar denken.

Maar het uitstellen van het proces om je kind het woord “nee” te leren tot de leeftijd van drie jaar is ook niet de moeite waard. Met 3 of 4 jaar maakt het kind zijn eerste “leeftijdscrisis” door en beseft het dat de wereld gescheiden is en het kind gescheiden. Daarna zoekt het kind zijn plaats in de wereld… Vaak gaat de zoektocht van het kind gepaard met verzet en ontkenning van alles, om de reactie op hun gedrag te controleren. Zo positioneren zij hun aanwezigheid in de wereld, hun opvattingen en meningen over alles wat er gaande is. Onder deze omstandigheden is het veel moeilijker om je baby het woord “nee” te leren aan een volwassene.

Wat je niet moet doen als een volwassene je kind het woord nee leert

HebDrie basisdingen die een volwassene moet vermijden, Het kind wordt vaak het woord ‘nee’ geleerd:

1. Te veel verboden instellen.

2. Verbodsbepalingen zonder uitleg.

3. Gebruik agressie tegen het kind.

Laten we deze punten nader bekijken.

Te veel verboden en veelvuldig gebruik van het woord “nee” mHet kan leiden tot een van de twee negatieve karaktertrekken van een kind:

1. Eindeloos “nee” en constante berispingen van het kind leiden meestal ofwel tot het negeren van het woord, ofwel tot regelrechte rebellie tegen de vaststelling van meerdere grenzen aan het gedrag van het kind.

2. Soms vernedert een kind zich en volgt het alle verboden, maar aan de uitgang ontstaat een absoluut initiatiefrijk en zwak persoon – een persoon die uiterst onzeker is over zichzelf en zijn capaciteiten.

In het beginstadium moet “nee” tot een minimum worden beperkt, zo mogelijk niet meer dan 4-5 keer per dag. Alles wat een veiligheidsrisico kan vormen voor het kind (steken, snijden, verbranden, enz.)..) of wat hij kan beschadigen (machines, elektrische apparaten, breekbare voorwerpen) worden het best uit zijn werkgebied verwijderd. De tijd van een klein kind moet zo veel mogelijk worden georganiseerd en gevuld met aandacht van een volwassene, en meestal begaat een kind “wandaden” wanneer het niet bezig is en zich verveelt. Als een kind met een volwassene speelt, wandelt, leest en zich ontwikkelt, heeft het nauwelijks zin om te doen wat verboden is.

In het beginstadium van de ontwikkeling van een kind moet het woord “nee” worden geassocieerd met een beperking tegen dingen die een bedreiging vormen voor zijn gezondheid; dan zal het woord aan betekenis en “gewicht” winnen in de geest van het kind.

Als er geen uitleg is over de reden van het verbod, is de kans groot dat het kind uit nieuwsgierigheid zal proberen wat de volwassene heeft verboden wanneer het niet kijkt. Toverwoorden als “auw auw auw” of volwassen vingerbewegingen werken niet als spreuk. De vertel-methode werkt het best, met woorden en gebaren die het kind kan begrijpen – “hot”, “ouch – wawa” en andere “argumenten”. Gezien de ervaringen die een kind onvermijdelijk zal opdoen zodra het begint te lopen en de woordenschat waarover het beschikt. Als er bijvoorbeeld een verhoogde aandacht en verlangen is om het strijkijzer te voelen, moet het kind het mogen aanraken wanneer het niet meer brandt, maar nog steeds heet is, waarbij het zijn/haar handelingen begeleidt met de gesproken tekst – “Oh, het is heet”!”.

Het agressieve gedrag van een volwassene – het “nee” versterken met een tik op de vingers. De mens heeft, in tegenstelling tot dieren, een complexere mentale structuur en komt in deze wereld, nog niet klaar om er zelfstandig in te leven. Door deze flexibiliteit en plasticiteit van zijn denken en de vorming van zijn hersenen in de loop van zijn leven, en niet in de baarmoeder, bereikt hij hoge intellectuele vermogens die hem in staat stellen boven de dierenwereld uit te stijgen. De leermethoden van het kind in de eerste fasen van het onderwijs, in het bijzonder het slaan op de handen, geven aanleiding tot latente agressie, die zich later in verschillende uitingen kan manifesteren, het vertrouwen in volwassenen tenietdoet, het initiatief en de wil om te leren onderdrukt, en kan leiden tot psychische pathologie.

Wat en hoe laat je een kind leren

Bij het aanleren van het woord “nee” aan een kind moeten een aantal universele regels worden gevolgd.

1. Het woord “nee” moet rustig, ernstig en krachtig door een volwassene worden uitgesproken. Dit woord mag geen emotionele connotaties hebben; het mag geen zweem van tederheid bevatten over het optreden van een jonge onderzoeker of de woede van een woedende heer over een nalatige bediende. Het woord zal een “signaalknop” vormen in de geest van het kind die het uitgesproken “nee” zal kwalificeren met de wens van de volwassene om het kind te beschermen tegen potentieel gevaar.

2. Het verbod moet onveranderlijk zijn. Als een verbod is uitgevaardigd, moet het tijdloos zijn – niet dat het vandaag nee is en morgen wel. Het moet ook niet zo zijn dat de ene volwassene “nee” zegt en de andere “niet doen”. Pas het consequent toe of het kind zal proberen volwassenen te manipuleren. Als de ene volwassene zegt dat het mag en de andere zegt dat het niet mag, zal het tranen en driftbuien kosten om te krijgen wat je wilt

3. Bij voorkeur moet het kind een alternatief hebben voor het verbod. Een boeiende “rotsschildering” op het behang kan bijvoorbeeld heel goed worden overgebracht op het posterbord dat op de muur is geplakt.

4. Gebruik lof en aanmoediging wanneer een kind zich correct gedraagt. Lof voor goed gedrag vermindert de behoefte aan het woord “Nee”, omdat het kind geneigd is te voldoen aan de verzoeken van de volwassenen en genoegen schept in een positieve beoordeling van zijn/haar daden.

5. Je moet er meteen op voorbereid zijn dat het proces van het vormen van een nieuwe vaardigheid en het leren van het woord “nee”– is het proces van de vorming van nieuwe neurale verbindingen in de hersenen… Dit betekent een fysieke verandering in het lichaam – verwacht niet dat het meteen gebeurt.

Het is een grote fout het woord “niet te” te degraderen tot de categorie “magie” die kinderen gehoorzaam en zijdezacht maakt, zoals veel volwassenen doen. Zo werkt het niet.

Het proces om een reactie op het woord “nee” te vormen vereist dat volwassenen coherent en consistent met elkaar zijn, geduldig en volhardend. Wanneer een 1-jarige naar een warme mok reikt of op een trap klimt, kun je niet vertrouwen op één woord – schiet op en help!.

Meer informatie hierover en hoe u uw kind kunt leren verbieden en weigeren kunt u hier lezen.

Waar te beginnen met het aanleren van het woord ‘nee’?

Aandacht besteden aan de activiteiten die het kind het vaakst doet en die een potentiële bedreiging vormen voor zijn/haar leven en gezondheid.

Laten we zeggen dat het kind verliefd is op het gasfornuis, er naar toe snelt en probeert aan de hendels te draaien… Neem het kind in uw armen, ga weg van het gevaarlijke voorwerp, kijk het in de ogen en zeg duidelijk, krachtig en kalm “nee”.

Herhaal deze handelingen meer dan eens, maar op een gegeven moment zal het wel lukken. Waarna de reactie op het woord “nee” al werkt als een verbod waaraan het kind zich zal houden. Vanaf nu hoeft hij niet meer elke keer fysiek van het gasfornuis verwijderd te worden. Een soortgelijke aanpak moet worden gevolgd in vele andere situaties waarin een kind een verbod moet vervullen.

Aan het eind is het goed om kort samen te vatten: door de lijst van verboden tot een redelijk minimum te beperken, maar ze in alle omstandigheden bindend te maken, de redenen voor deze “nee” uit te leggen en goede alternatieven te vinden voor de verboden handelingen van het kind, kan een volwassene begrip, vertrouwen en gehoorzaamheid van het kind krijgen, in plaats van driftbuien, koppigheid en vastberadenheid om kwaad te doen en ondanks alles.

Dit artikel is gebaseerd op de boeken van A. Kurpatov “Happy Child. Universele regels”; E.. Leer je kind “nee” en “kan niet” te zeggen, en de pedagogische en educatieve praktijk van het personeel van Solnyshko Kindertehuis, RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/