Vingerzuigen op 3 jaar. Normaal of niet?

Vingerzuigen door een baby is gebaseerd op een basisreflex. De reflex begint al in de baarmoeder. Eenmaal geboren, geeft het kind de activiteit niet op en blijft deze met verve doen.

In eerste instantie is het geen bijzondere zorg voor volwassenen. Het bewust zuigen op een vinger op de leeftijd van drie maanden kan over het algemeen worden beschouwd als de eerste prestatie van de baby. Ondanks alle voorafgaande “training” kan een baby pas op deze leeftijd de hand-oog coördinatie zodanig beheersen dat hij vrijwillig, en niet per ongeluk, naar eigen inzicht naar de mond grijpt. Binnen enkele weken leert de baby ijverig de hand-op-mond-weg, die nieuw voor hem is. Het is een grote fout om in te grijpen in deze “moeilijke” trainingsroutine.

Van geboorte tot 3 jaar. Waarom gebeurt het??

Voor de leeftijd van één jaar loopt alles op rolletjes en is er geen tussenkomst van een volwassene nodig. Het zuigproces zelf is verdeeld in twee soorten:

1. Voedingszuigen is wanneer de baby honger heeft en verzadigd is (moederborst of fles met flesvoeding).

2. Niet-zuigen is een vorm van zuigen die een baby nodig heeft om zijn emotionele achtergrond in evenwicht te brengen (om te kalmeren, te ontspannen, te slapen, te herstellen van een stressvolle situatie of een teveel aan emoties; in sommige gevallen dient het zelfs om hem op te vrolijken).

Naast de aangeboren reflexmatige effecten heeft duimzuigen verborgen voordelen. Er is 30 jaar medisch onderzoek gedaan naar deze kwestie in Nieuw-Zeeland, met als hoogtepunt 2016. Uit de studie bleek dat vingerzuigen het risico op allergische reacties vermindert omdat het immuunsysteem van de baby wordt gestimuleerd om voortdurend de bacteriën te bestrijden die in de mond van de baby worden gebracht. Lees hier meer over deze studie.

De baby is één jaar oud en volwassenen beginnen meer aandacht te besteden aan het zuigen op de vingertoppen. Er zijn veel angsten over – wormen, malocclusie en het is niet mooi in het algemeen.

Heeft het kind er last van?? In het algemeen, tot de leeftijd van 5 of 6 jaar, zullen leeftijdsgenoten om hem of haar heen er helemaal geen aandacht aan besteden. Bespotting is alleen mogelijk op school.

Het is dus aan volwassenen om de “vingerzuigende” strijd te voeren en deze strijd is even meedogenloos als zinloos. Omdat er bepaalde oorzaken ten grondslag liggen aan de gewoonte en die moeten worden behandeld. Dan zal het vingerzuigprobleem zelf verdwijnen…

Anders zal deze gewoonte worden vervangen door een andere, er zijn vele varianten, een baby kan beginnen met het kauwen op zijn nagels, krabben en plukken aan lichaamswonden, op zijn tong zuigen, voortdurend in zijn neus peuteren, zodat hij een manier vindt om “zichzelf te laten zien”. In één woord, we moeten zoeken naar de oorzaken…

Mogelijke oorzaken

Het vingerzuigen zelf kan worden gekenmerkt als een levendig symptoom dat kan wijzen op een slechte geestelijke conditie van het kind

De oorzaken kunnen zich opstapelen naarmate het kind ouder wordt, indien ervaren, maar verdwijnen indien geëlimineerd. De oorzaken worden hier besproken naarmate het kind ouder wordt.

Zuigreflex niet volledig bevredigd.

De oorzaak komt vaak voor bij kinderen jonger dan 1 jaar. De sterkte van de zuigreflex varieert en zelfs bij borstvoeding zuigen baby’s met een sterke zuigreflex op alles, hun eigen vingers niet uitgezonderd.

Deze reflex verdwijnt gewoonlijk na 6 maanden en is verdwenen op de leeftijd van 1,5 jaar. Als dit niet gebeurt, is het mogelijk dat de baby snel eet… Bij borstvoeding komt het door gebrek aan melk of als de borst te strak staat. Als de nippel te veel voeding krijgt, is het gat in de nippel te groot.

Het eerste geval houdt in dat de “omgang” van het kind met de borst wordt verlengd door hem de tijd te geven om op zijn gemak bij haar te zijn, zonder 20, 30 en zelfs 40 minuten te sparen, zelfs als hij al in slaap is gevallen maar blijft zuigen. Bij kunstmatige voeding moet u de opening van de speen aanpassen aan de optimale grootte wanneer u uit een fles voedt. In beide gevallen moet een dummy worden gebruikt. Er zijn de laatste tijd bezwaren tegen, maar de schade ervan is niet onderzocht door langdurige observatie, en het is veel gemakkelijker om het op te geven door “het aan een ander kind te geven”, wat niet werkt in het geval van de vinger.

De tweede reden onder één jaar kan een elementair hongergevoel zijn. Zuigt op haar duim in de hoop eten te krijgen, raakt van streek en huilt als ze het niet krijgt. Het is gemakkelijk om uw baby te voeden en beter nog, te voorkomen dat uw baby honger krijgt door hem/haar iets te eten te geven voordat hij/zij erom begint te vragen.

De derde reden is cognitieve activiteit en vermaak van de baby. Hoe meer tijd een moeder doorbrengt met haar baby, hem streelt, speelt en in haar armen neemt, hoe minder tijd hij heeft om alles in zijn mond te stoppen, inclusief zijn vingers. Als het hem lukt, stopt hij zijn vingers even in zijn mond en haalt ze er dan uit en kijkt ernaar, dan houdt hij ze langer in zijn mond en haalt ze er weer uit en kijkt ernaar. Daarbij kan hij met zijn handen tegen oppervlakken stoten, andere voorwerpen oppakken en uitproberen… Dit is allemaal cognitieve activiteit en is normaal. Om te voorkomen dat deze gewoonte zich ontwikkelt, mag de baby niet “zweven” met bevroren ogen en vingers in de mond.

Het vormen van een slechte gewoonte in zijn “zuivere vorm

Tijdens iemands leven worden gewoonten gevormd, die onze geest helpen autonoom te handelen en geen toevlucht te nemen tot buitensporige energie-uitgaven wanneer de situatie op een standaardmanier kan worden opgelost. Het wordt allemaal op jonge leeftijd gevormd.

Het is op de leeftijd van 2-3 jaar dat een kind globale mentale veranderingen ondergaat en de hele wereld rondom hem herdenkt. Het energieverbruik groeit, de hersenen worden snel gevormd, het lichaam kan het nog niet “inhalen”, in deze periode kan vermoeidheid ’s avonds, eenzaamheid in de kinderkamer, conflict met ouders en beledigd zijn, angst – dit alles en nog veel meer kan kalmerende handelingen vereisen en de zuigreflex, die lijkt weg te gaan, “keert terug”. En hier is het recept voor alle zorgen en angsten – de “zoete vinger”!

Er zijn twee mogelijke oplossingen.De American Dental Association heeft vastgesteld dat kinderen tussen 2 en 4 jaar de gewoonte om op hun duim te zuigen meestal opgeven, zonder inspanning van een volwassene. De meeste, maar niet alle. Dus als een volwassene deze gewoonte vervelend en irritant vindt, kunt u proberen deze bij het kind te elimineren.

Je moet het meteen markeren,– Je kunt de gewoonte niet zomaar met wortel en tak uitroeien. Dit is een stabiele vorm van gedrag die door de hersenen is “vastgelegd” in de vorm van neurale verbindingen en het zal ofwel terugkeren in zijn “oervorm” ofwel worden getransformeerd in een andere vorm, bijvoorbeeld in de hierboven beschreven vormen. Daarom heeft het “behandelen” van gevestigde gewoonten met verboden, betuttelende gesprekken, het smeren van bittere mosterd op de vingers weinig effect.Wat kan worden gedaan?

1. Het “vangen” van de gewoonte is gemakkelijker en eenvoudiger in het begin, Hoe langer het van stimulus naar respons gaat, hoe wenselijker het wordt voor de hersenen om de handelingen uit te voeren die de gewoonte vormen. Het is noodzakelijk om door observatie situaties te “identificeren” waarin het kind op zijn vinger zuigt – verveeld, bang, slaperig. Zodra dit is vastgesteld, moet een vervanger worden aangeboden. Als het bijvoorbeeld een gewoonte is om voor het inslapen met water te spelen. Deze spelletjes stimuleren de zenuwuiteinden in het hele lichaam, waaronder de vingers. Je krijgt dezelfde masserende actie, staat van natheid en warmte die je krijgt als je op je vinger zuigt. Als daar geen tijd voor is, masseer dan gewoon. De actie moet deel uitmaken van het “ritueel” voor het slapengaan.

2. Afleiding moet verstandig en intelligent zijn. Anders wordt de “vinger” een “tovermiddel” om de aandacht van een volwassene te trekken. Een kind pikt de reflexen snel op en leert ze aan – we zijn niet voor niets “redelijke mensen”. Een volwassene moet anticiperen en proactief werken om te leren wanneer een kind op zijn duim begint te zuigen. Als het verveling is, moet je spelen of knutselen, dansen, zijn fijne motoriek activeren, afleiden en vermaken, in één woord. Als je moe bent, knuffelen, strelen en masseren. Vrolijke rijmpjes en vingeroefeningen zijn ook geschikt. Het belangrijkste is om met alle middelen te proberen, zelfs als de vinger al in de mond zit, geen geconditioneerde reflex te vormen “vinger in de mond – de volwassene praat tegen mij”. Werk voorzichtig en voorzichtig met je kind.

3. Je hoeft het kind niet uit te schelden,in het algemeen, probeer minder directe aandacht te besteden aan het vingerzuigen. Op deze leeftijd zijn de meeste gewoonten onbewust, het bewustzijn zelf wordt nog gevormd, de hersenen herschikken zich voortdurend en “draaien zich om”. Het feit dat alles vanzelf overgaat is heel logisch, dit onderscheidt jonge kinderen van volwassenen. Anders constante berispingen, schreeuwen, slaan op de hand… Een vinger omwikkelen en een want om de “probleemhand” doen kan de gewoonte al op het niveau van het bewustzijn verhelpen. Dan krijgt het kind een krachtig instrument om de aandacht van een volwassene te trekken, zelfs een negatieve.

4. Het laatste punt kan een voorbeeld zijn van iemand uit je omgeving.Als iemand uit de omgeving van volwassenen zelf zuigt, al is het geen vinger, en zeg, knokkels in gedachten, zal de strijd om deze gewoonte bij een kind uit te roeien niet effectief zijn. Een volwassene moet zelf de gewoonte doorbreken en alleen dan kan hij er met zijn kleintje aan werken.

5. Als een kind de gewoonte heeft opgepikt van een broer of zus, het maakt niet uit of het kind jonger of ouder is – volwassenen moeten nadenken over hoe zij hun tijd met kinderen indelen en of positieve minuten van aandacht voor elk kind genoeg zijn. Als twee kinderen in het gezin op hun duimen zuigen, kan het een dieper probleem zijn dan gewoontezuigen en is de hulp van een psycholoog nodig om de situatie met de kinderen te analyseren.

Psychologisch probleem

Men moet zich hier niet beperken tot het volume van dit artikel. In dit geval is de gewoonte om op een vinger te zuigen slechts het “topje van de ijsberg”, een signaal voor een volwassene van complexe pathologische processen in de psyche van het kind. Specialistische hulp is hierbij onontbeerlijk. Dit zijn de belangrijkste oorzaken van vingerzuigen bij een kind, maar er kunnen er meer zijn:

1. Stress, wat van alles kan zijn– Overlijden van een dierbare of huisdier, ziekte (vooral als ziekenhuisopname nodig is), gewelddadige angst. De stress kan “vreugdevol” zijn, zoals het krijgen van een nieuwe baby, of het verhuizen naar een nieuw huis, of zelfs een reis naar een vakantieoord, wat voor een kind een moeilijke ervaring kan zijn.

2. Chronische stress aandoening– een toestand van gezinsleven vol ruzies, schandalen, spanningen tussen gezinsleden, als iemand in de buurt van een gezinslid een alcohol- of drugsverslaving heeft, zelfs een eenjarig kind kan verschillende neurotische reacties hebben.

3. Het kind was in eerste instantie niet gewenst. Het kind kan een gevoel van ongewenst zijn vanaf de geboorte ervaren als er geen contact is met de moeder en het kind weinig of geen warmte en zorg van haar krijgt. Kinderen in weeshuizen hebben ernstige problemen in hun emotionele ontwikkeling als gevolg van. Dit alles komt tot uiting in een veelheid van symptomen, waaronder vingerzuigen.

In de bovengenoemde gevallen zullen maatregelen ter bestrijding van de “slechte gewoonte” niet doeltreffend zijn. Bij ernstige emotionele en psychologische problemen zal hun uiting echter niet beperkt blijven tot vingerzuigen. Het kind kan “leren” op het potje te gaan, zijn woordenschat verliezen, zelfs “vergeten” hoe het een lepel moet gebruiken en zelfstandig moet eten. Als zich twee of meer tekenen van dit gedrag voordoen, waaronder duimzuigen, is het raadzaam een psycholoog te raadplegen.

Dit artikel is gebaseerd op materiaal van websites en forums voor ouders, boeken van L. Vygotsky. . “Vragen van kinderpsychologie, I. Pavlov..”De geconditioneerde reflex (Compendium) door A. Kurpatova’s Gelukkige Kind. Universele regels” en opvoedingspraktijken van het personeel van Solnyshko Kindertehuis RK domsolnyshko.kz/o-nas/o-detskom-dome/.