Waarom bijten we op onze nagels?

Nagelbijten zou 20% tot 30% van de mensen treffen. Het komt het meest voor bij tieners, kleuters en basisschoolkinderen. Volwassenen hebben minder vaak last van deze vorm van dwangmatig gedrag – ongeveer één op de 11 volwassenen.

Beroemdheden waar de nagels van afbijten zijn onder meer actrices Catherine Deneuve en Barbra Streisand, de Britse premier Gordon Brown, zangeres Britney Spears en de voormalige Amerikaanse first lady Jacqueline Kennedy.

De obsessieve dwangmatige neiging om op de nagels te kauwen wordt meestal een gewoonte genoemd.. automatisch gedrag. Maar in ernstige mate wordt dit gedrag een geestelijke stoornis… In het ICD-10 referentieboek van ziekten wordt het verwezen naar emotionele en gedragsstoornissen en wordt het onychofagie genoemd.

Geestelijke stoornis of een slechte gewoonte?

Schadelijke gewoonten zijn regelmatige handelingen die automatisch worden herhaald en het gedrag en de mentale en fysieke toestand negatief beïnvloeden.

Eén en hetzelfde dwangmatige gedrag kan een ziekte (geestelijke stoornis, verslaving) of een gewoonte zijn. Het gaat om de mate van ernst en het effect ervan op de persoon of zijn omgeving.

Redenen. Wat psychologen ervan vinden?

Waarom bijten zoveel mensen op hun nagels?? Er zijn verschillende mogelijke verklaringen in de psychologie.

Volgens Sigmund Freud (natuurlijk) is onychofagie het gevolg van een onbevredigde orale reflex of van het vastzitten in de orale fase van de ontwikkeling. Een aanvankelijk onbevredigde orale reflex leidt op volwassen leeftijd tot “mondzuigen”. De persoon grijpt naar zijn of haar eigen vingers als naar de moederborst of fopspeen.

Oorzaken van orale fixatie kunnen zijn: onvoldoende voeding, te veel borstvoeding of problemen in de relatie met de moeder. Het proces van zuigen heeft een kalmerend effect op baby’s en daarom beginnen zij bij afwezigheid van vertrouwde attributen op hun duim te zuigen, wat de ontwikkeling van onychofagie uitlokt.

Er is een andere, meer populaire verklaring. Onychofagie wordt veroorzaakt door het onvermogen of gebrek aan gelegenheid om negatieve emoties te tonen – irritatie, woede, boosheid.

Bijvoorbeeld, als een familie deze emoties afkeurt, verandert het kind onbewust de richting van de emotie. Agressie verdwijnt niet, maar is nu niet meer naar buiten gericht, maar naar zichzelf. In deze logica is nagelbijten een vorm van auto-agressie. Andere vormen van dit zelfbeschadigend gedrag zijn haren trekken, snijden, huid pulken, enz..

Deze actie helpt enerzijds om negatieve emoties te uiten en zo de spanning los te laten. Aan de andere kant verschuift de aandacht van emoties naar lichamelijke sensaties, wat het kind helpt met de stressvolle situatie om te gaan en de effecten ervan te verlichten.

Psychologen zijn het erover eens dat nagelbijten een manier is om emotionele of mentale spanning los te laten… Deze manipulatie zorgt voor verzachting of verlichting van ongemak, pijn. Bovendien bevordert het de concentratie en beschermt het de geest tegen overheersende en storende indrukken.

Dit gedrag is meer typisch voor kinderen omdat zij een onderontwikkelde emotionele en emotionele sfeer hebben en geen andere instrumenten in hun arsenaal hebben om moeilijke situaties het hoofd te bieden.

De volwassene met onychofagie heeft ofwel een infantiele manier behouden om emotionele spanning te verlichten of tekorten aan positieve emoties te compenseren, ofwel een hardnekkige afhankelijkheid van deze actie ontwikkeld.

Specifiek gedrag in de vorm van onychofagie komt in verschillende situaties voor:

1. in situaties die woede, angst en bezorgdheid oproepen;
2. van emotioneel leed;
3. voor vermoeidheid;
4. Als ze zich vervelen, verward zijn of pijn hebben;
5. in een staat van sterke interesse in iets;
6. in een situatie van piekeren of vreugde.

Hoe een simpele actie een verslaving wordt

Elke baby heeft een zuigreflex, anders zouden ze verhongeren… Bij een gezonde variant wordt het minder uitgesproken tegen de leeftijd van 3-4 jaar. Maar bij sommige kinderen gebeurt dit langzamer, zodat het in bepaalde vormen blijft bestaan (vingerzuigen, onychofagie) en zich kan manifesteren in situaties van stress, geestelijke onrust.

Aanvankelijk is de gewoonte om vingers in de mond te trekken en nagels te bijten een adaptieve reactie op stress. Dit wordt dan automatisch en hardnekkig en pathologisch.

Laten we eens nader bekijken hoe dit gebeurt.

Het begint met de ontwikkeling van een specifieke gedragsreactie op verschillende externe en interne stimuli, het fysieke comfort en emotionele evenwicht van het kind verstoren.

Verschillende perioden van volwassenheid hebben hun eigen specifieke prikkels.

In de kindertijd:

1. Tandjes;
2. stomatitis;
3. Spenen, ontwenning;
4. Scheiding van de moeder.

Op jonge leeftijd:

1. Kinderdagverblijf plaatsing;
2. ziekenhuisopname;
3. Jeukende diathese;
4. Gebrek aan aandacht van de ouders;
5. schrik of straf.

Voorschoolse leeftijd:

1. De geboorte van een tweede kind in het gezin;
2. Conflict met een broer of zus of ouder;
3. Familie ruzies.

Op schoolleeftijd:

1. Moeite zich aan te passen aan de eisen van schoolwerk en discipline;
2. conflicten met klasgenoten of de leraar;
3. onderdrukking van hyperactiviteit.

Deze en andere invloeden leiden tot een “motorische ontlading” in de vorm van een impulsieve beweging – de drang om op de vingernagels te kauwen.

Fase twee– Veranderen in een hardnekkig gedragsautomatisme. Geen speciale provocatie of versterking is nu nodig voor nagelbijten. De uitoefening van het gewone gedrag is een noodzaak geworden… Was de gewoonte van het nagelbijten eerst nodig om de mate van emoties te verminderen, nu voelt de persoon zich zonder deze handeling slecht… Het mechanisme is vergelijkbaar met de ontwikkeling van elke andere gedragsverslaving – van virtuele spelletjes, snoep, enz..

Soorten onychofagie

De gewoonte van nagelbijten kent vele vormen.

1. Fixatie op de nagels zelf en/of de huid rond de nagels. De persoon kan stoppen met nagelbijten, maar begint te wrijven en de nagels te breken met de vingers.

2. Fixatie op de “knagende” actie zelf. De nagels zijn niet het enige of verplichte voorwerp van nagelbijten. De persoon kan kauwen op potloden, pennen, brilveren, hemdkraag, of iets anders dat hij tegenkomt…

Waar het toe leidt?

De gewoonte van nagelbijten leidt vooral tot een esthetische afwijking – de nagels worden zwak, broos, vervormd. Maar dit is slechts het topje van de ijsberg. De voortdurende schade veroorzaakt ontstekingen in het gebied rond de nagels en kan leiden tot bacteriële schimmelinfecties.

Vuil onder de nagels verspreidt zich naar de mond en vervolgens naar het spijsverteringskanaal. Dit kan leiden tot verschillende gastro-intestinale ziekten, waaronder helminth besmetting.

Kauwen kan schade veroorzaken aan de voortanden van de baby, tandvlees kan bloeden en ontstoken raken, en de beet van de baby kan veranderen.

Aan de kant van de geestelijke gezondheid zijn er ook bepaalde risico’s. Onychofagie wordt vaak gecompliceerd door neurotische stoornissen:

1. Obsessief-compulsieve gedragingen nemen toe – andere rituelen (obsessief handen wassen, haren trekken, enz.) komen bij het nagelbijten..);
2. neemt het algemene niveau van angst toe;
3. Depressie ontwikkelt zich;
4. verminderde sociale aanpassing.

Hoe kom je van de verslaving af?

Het feit dat er in Nederland zelfs een speciaal centrum is voor degenen die van deze gewoonte af willen komen en het Instituut voor Pathologische Onychofagie, toont de ernstige omvang van onychofagie aan. De behandeling is gebaseerd op de methodologie van de auteur.

Voor degenen die zich niet in een gespecialiseerd centrum kunnen laten behandelen, komen huisartsen – dermatologen en psychotherapeuten – te hulp.

Behandeling van onychofagie is noodzakelijk in twee richtingen: om de integriteit van de nagelplaat en de huid te herstellen – dit zal de zorg van een dermatoloog, en om de oorzaak van dwangmatig gedrag te elimineren – werk voor een psycholoog of psychotherapeut.

Een dermatoloog zal waarschijnlijk topische middelen voorschrijven (crèmes, zalven, gels) met ontstekingsremmende, antibacteriële en schimmelwerende effecten.

En een nagelbijtende verslavingstherapeut,heeft een heel arsenaal aan methoden.

1. Medicatie met kalmeringsmiddelen, tranquillizers en antidepressiva. Bij ernstige emotionele verstoring – angst, depressie.
2. Onychofagie kan met succes worden behandeld met cognitieve gedragspsychotherapie. Aangezien nagelbijten wordt geassocieerd met onderdrukte emoties, spanning en angst, zal de therapeut zich richten op het werken met de emoties. Een passende manier aanleren om ze uit te drukken, te bespreken, te aanvaarden. Samen met ontspanning en zelfbeheersing zal deze strategie leiden tot de volledige stopzetting van de schadelijke gewoonte.
3. Als een kind aan onychofagie lijdt, werkt een psycholoog niet alleen met het kind, maar ook met de ouders. Bepaalde opvoedingstechnieken kunnen de stoornis hebben veroorzaakt. Nieuwe interactiepatronen met het kind nodig, gebaseerd op acceptatie, steun en gepaste kritiek.

Eenvoudige tips

Drugsbehandeling en therapiesessies kunnen worden gecombineerd met eenvoudige gedragsstrategieën.

1. Deze methode werd zelfs door onze grootmoeders gebruikt – zij smeerden een bittere substantie op de vingers van de baby – aloë, hete peper, enz.. Nu kun je een speciale bittere nagellak kopen en je nagels ermee bedekken.
2. Gecompliceerd en duur nageldesign. Waarschijnlijk zal de persoon het gewoon jammer vinden om een manicure te bederven waarvoor hij tijd en geld heeft uitgegeven.
3. Kauwgom. Het mechanisme hiervoor is eenvoudig – de mond wordt bezet door tandvlees, dus op je nagels bijten is gewoon ongemakkelijk. Geleidelijk aan kan een dergelijke vervanging de verslaving doen verdwijnen.

Als je al toevlucht hebt genomen tot dergelijke aanbevelingen, en obsessieve verlangen om handen te trekken in zijn mond blijft, raadpleeg dan een specialist.

Bronnen:

Antropov J. ., Shevchenko Yu. . Psychosomatische stoornissen en pathologisch gewoontegedrag bij kinderen en adolescenten.

.. Shevchenko Pathologische gedragstherapie bij kinderen (KLINIEK, DYNAMIEK, THERAPIE).